Ik wil de tijd inhalen. De enkele uren dat ik weer functioneer, wil ik vrienden zien, liefde voelen, het leven inademen. Anderhalf jaar in bijna totale afzondering wreken zich.
Een mens hoort niet in een afzonderingscel. En toch, het bleek de enigste manier om te overleven.
Ik werd ziek van geluid als een maag van een slechte mossel, ziek van beweging, ziek van eten, ziek van praten, ziek van alles, ziek van uiteindelijk zelfs maar een gedachte te produceren. De ultieme kwelling. Mijn hersenen sloegen tilt.
Elk geluid kwam binnen door een versterker, lakens deden pijn, alle pyama’s heb ik versleten, vele maanden geslapen in een dure kamerjas om het toch maar warm te hebben, de zoom hangt ondertussen helemaal los, schoenen bleven onaangeroerd in de kast staan, mijn voeten blijken een maat kleiner te zijn geworden, kleedjes in de kast blijken nu hopeloos uit de mode, ditmaal een maat te groot geworden, ...
Mijn drie kinderen liepen door het huis en ik kon vaak niet eens reageren. Ik lag daar maar als een vegeterende plant. Twee uurtjes per dag waren mijn wakkere uren. Dan kon ik mee eten met de anderen, liggende op de zetel en tegen het eind van de maaltijd was ik moe van mijn bord leeg te eten. En dat was niet eens voor de helft leeg. Verder kreeg ik mijn vork niet meer omhoog.
Er waren ook betere momenten, dan kroop ik uit mijn bed, dacht ik dat het eindelijk de goede kant uitging en dan werd alles enkele uren later weer weggeveegd. Drijfnatte lakens, onbeschrijflijke pijn in het binnenste van je cellen, ziek zoals je nog nooit hebt meegemaakt. Vrienden
En het ergste van alles is, je doet alles om het beter te laten worden, en er verandert schijnbaar geen sikkepit. Je hervalt, het lichaam reageert op de minste inspanning, ja zelfs een douche nemen ook al is dat de enigste inspanning die je dagelijks levert maanden aan een stuk.
Aan diegenen die nu in die fase zitten – of moet ik zeggen liggen – wanhoop niet, het wordt beter. Je krijgt je leven misschien niet terug zoals vroeger, het overheersende ziektegevoel dat het leven dag en nacht ellendig en miserabel maakt, stopt ooit als je lang genoeg echt rust en blijft rusten. Dan moet je gaan zorgen om net niet te veel inspanning te leveren om het immuunsysteem wakker te maken.
Wat overblijft is een deeltijds leven.
Tot de dag dat ze een middel vinden om er weer een voltijds leven van te maken.
Bekende X is overleden aan een slepende ziekte. Mijn haar gaat recht staan als ik zoiets lees.
Lijd ik nu aan Post Traumatische Stress?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten