Naast mij liggen 7 bladen, 7 projecten, 7 dromen, 7 bedrijven die ik zou willen opstarten.
De grote lijnen staan er, de details krijg ik niet uitgewerkt, ik wil naar de VS voor extra opleiding, uitwisselen van gedachten met inspirerende mensen, afspreken met mijn netwerk voor brainstorming, funding, samenstellen van teams, en het enige dat me lukt is in mijn bed en zetel liggen en mijn ideeën niet eens verwoord krijgen.
En toch blijf ik dromen en er langzaam aan werken zodat ze klaar zijn voor de dag dat ik beter ben. Dan ligt alles klaar.
Zoals ik al eerder zei: Creativiteit is Nu werken aan de Toekomst.
donderdag 16 september 2010
Dag 221 2pk
Al bij al anderhalf uur op de benen en het feest is voorbij, ik moet weer gaan liggen. Een onverklaarbare drang haalt me neer. Zelfs een stoel kan me niet bekoren. De lokroep van een zachte matras, een pyama, wollen sokken en de flanellen kamerjas werkt hypnotiserend.
Met de laptop op bed vecht ik nog enkele uurtjes tegen de slaap maar tegen de middag ben ik duidelijk weggedommeld. Een telefoontje maakt me wakker. Vervolgens, het is woensdag en zoonlief is zijn sleutel verloren. Een ongeduldige geklop op de voordeur haalt me hardhandig uit mijn slaap.
Regel nummer 1 van het huis is overschreden: mama nooit wakkermaken als ze slaapt. U kent die bordjes wel: "Betreden op eigen risico" met de afbeelding van één of andere vervaarlijk uitziende hond ernaast. Die mogen ze dan aan mijn deur hangen.
Het kwaad is geschied, twee keer wakker en mijn maag knort nu ook duidelijk. Ik leg me nog twee uurtjes neer en dan is het tijd om inkopen te doen. De jongste heeft tevens gaten in zijn schoenen.
Hubby weigert eten te maken vanavond. Puber 1 ligt languit op de zetel, de ander gaat naar de sportclub. Mijn kookpunt is bijna bereikt alleen ontbreekt de energie me daarvoor. Na mijn winkelronde sta ik nog amper op mijn benen maar de jongste moet dringend (warm) eten.
Iedereen denkt dat mama terug de oude is blijkbaar want "ze loopt terug rond".
Als de jongste naar bed moet, is hubby nergens meer te bekennen. Ik laat een bad vollopen en zet me ernaast. Tegen de tijd van het verhaaltje voorlezen, is mijn stem rereduceerd tot een gefluister.
De oudste komt zich verontschuldigen voor zijn grote mond en is nieuwsgierig naar dat nieuwe medicijn LDN. Hij snapt echter niet dat ik me niet kan schikken naar mijn beperkt leven. Hij vindt dat ik het moet aanvaarden.
Dat is voor mij zoveel als opgeven dat er geen oplossing bestaat. Voor alles is er een oplossing.
Ik kan niet aanvaarden om in een lichaam vast te zitten dat vertraagd werkt en ziek wordt van beweging en input. Dat is allergisch zijn aan het leven.
Ik kan aanvaarden dat ik trager moet leven om het leefbaar te houden maar niet voor eeuwig. Welke keuze heb ik nu trouwens? Aan een 2pk kan je ook geen 360 km per uur opleggen. Dat haalt ie nooit.
Met de laptop op bed vecht ik nog enkele uurtjes tegen de slaap maar tegen de middag ben ik duidelijk weggedommeld. Een telefoontje maakt me wakker. Vervolgens, het is woensdag en zoonlief is zijn sleutel verloren. Een ongeduldige geklop op de voordeur haalt me hardhandig uit mijn slaap.
Regel nummer 1 van het huis is overschreden: mama nooit wakkermaken als ze slaapt. U kent die bordjes wel: "Betreden op eigen risico" met de afbeelding van één of andere vervaarlijk uitziende hond ernaast. Die mogen ze dan aan mijn deur hangen.
Het kwaad is geschied, twee keer wakker en mijn maag knort nu ook duidelijk. Ik leg me nog twee uurtjes neer en dan is het tijd om inkopen te doen. De jongste heeft tevens gaten in zijn schoenen.
Hubby weigert eten te maken vanavond. Puber 1 ligt languit op de zetel, de ander gaat naar de sportclub. Mijn kookpunt is bijna bereikt alleen ontbreekt de energie me daarvoor. Na mijn winkelronde sta ik nog amper op mijn benen maar de jongste moet dringend (warm) eten.
Iedereen denkt dat mama terug de oude is blijkbaar want "ze loopt terug rond".
Als de jongste naar bed moet, is hubby nergens meer te bekennen. Ik laat een bad vollopen en zet me ernaast. Tegen de tijd van het verhaaltje voorlezen, is mijn stem rereduceerd tot een gefluister.
De oudste komt zich verontschuldigen voor zijn grote mond en is nieuwsgierig naar dat nieuwe medicijn LDN. Hij snapt echter niet dat ik me niet kan schikken naar mijn beperkt leven. Hij vindt dat ik het moet aanvaarden.
Dat is voor mij zoveel als opgeven dat er geen oplossing bestaat. Voor alles is er een oplossing.
Ik kan niet aanvaarden om in een lichaam vast te zitten dat vertraagd werkt en ziek wordt van beweging en input. Dat is allergisch zijn aan het leven.
Ik kan aanvaarden dat ik trager moet leven om het leefbaar te houden maar niet voor eeuwig. Welke keuze heb ik nu trouwens? Aan een 2pk kan je ook geen 360 km per uur opleggen. Dat haalt ie nooit.
Abonneren op:
Posts (Atom)