De ENIGE ECHTE waarheid over ME/CVS, nu ook in het Nederlands.
http://www.oslersweb.com/
Met dank aan Hillary Johnson
zondag 8 augustus 2010
Dag 183 Oogst
De eerste oogst is binnen lol. Een honderdtal steentjes zijn er al uit. De grootsten lijken net een knikker, de kleinsten hebben de grootte van een tomatenpit. De kleur varieert van lichtgroen, lichtbruin en zwart.
Ik heb er een foto van genomen. Indien interesse, wil ik het wel downloaden later.
Mijn eerste gevoel is er eentje van "verlichting". Ik ben blij te hebben doorgezet. Nu begrijp ik dat je het moet doen als je je wat beter voelt en niet als je last van een ontsteking hebt.
Deze nacht kwamen er regelmatig doodsgedachten naar boven. Heel tegenstrijdig. Ik dacht: je bent bezig met je lever te ontgiften, met je lichaam een nieuwe kans te geven en jij wil dood. Ik was dit hele ziekzijn en pijn hebben zo beu, het perspectief op een beperkt leven, ... Dat terwijl ik zoveel plannen heb.
Inmiddels heb ik nog twee van die gifbekers mogen drinken deze voormiddag. Het zet de kanalen van de gal en lever open en werkt tevens laxerend. Allemaal voor het goede doel dus.
Ze liggen iets minder op mijn maag dan gisteren. Het verlichtte gevoel blijft. Fysiek alsof er een last is weggevallen en het hoofd lijkt iets helderder. De pijn is jammer genoeg gebleven.
De wc-pot is mijn beste vriend vandaag. Ik loop heen en weer en collecteer met een zeef mijn steentjes alsof het goudklompjes zijn. Soms komen er een tiental kleintjes uit, dan weer enkelingen van het formaal van een erwt of knikker.
De handzeep en ontsmettingsgel komen goed van pas. Het blijft een boeltje. Mijn neuraal arts wilde een foto van de steentjes en alsook het aantal. Ik schat een ruime 150. De rest mag in de pot verdwijnen nu.
Tegen de middag ga ik onder de douche, niets beter na een gebroken nacht en ontelbare keren liggen ziften. Een glaasje appelsap en vervolgens onder de wol. Ditmaal val ik bijna onmiddellijk in slaap.
Mijn lever steekt een beetje in de zij, niet te veel. Daar had ik niets over gelezen. Wellicht nog wat steentjes die loskomen.
Ik heb er een foto van genomen. Indien interesse, wil ik het wel downloaden later.
Mijn eerste gevoel is er eentje van "verlichting". Ik ben blij te hebben doorgezet. Nu begrijp ik dat je het moet doen als je je wat beter voelt en niet als je last van een ontsteking hebt.
Deze nacht kwamen er regelmatig doodsgedachten naar boven. Heel tegenstrijdig. Ik dacht: je bent bezig met je lever te ontgiften, met je lichaam een nieuwe kans te geven en jij wil dood. Ik was dit hele ziekzijn en pijn hebben zo beu, het perspectief op een beperkt leven, ... Dat terwijl ik zoveel plannen heb.
Inmiddels heb ik nog twee van die gifbekers mogen drinken deze voormiddag. Het zet de kanalen van de gal en lever open en werkt tevens laxerend. Allemaal voor het goede doel dus.
Ze liggen iets minder op mijn maag dan gisteren. Het verlichtte gevoel blijft. Fysiek alsof er een last is weggevallen en het hoofd lijkt iets helderder. De pijn is jammer genoeg gebleven.
De wc-pot is mijn beste vriend vandaag. Ik loop heen en weer en collecteer met een zeef mijn steentjes alsof het goudklompjes zijn. Soms komen er een tiental kleintjes uit, dan weer enkelingen van het formaal van een erwt of knikker.
De handzeep en ontsmettingsgel komen goed van pas. Het blijft een boeltje. Mijn neuraal arts wilde een foto van de steentjes en alsook het aantal. Ik schat een ruime 150. De rest mag in de pot verdwijnen nu.
Tegen de middag ga ik onder de douche, niets beter na een gebroken nacht en ontelbare keren liggen ziften. Een glaasje appelsap en vervolgens onder de wol. Ditmaal val ik bijna onmiddellijk in slaap.
Mijn lever steekt een beetje in de zij, niet te veel. Daar had ik niets over gelezen. Wellicht nog wat steentjes die loskomen.
Dag 182 No to do Anymore
We rommelen en stommelen voorzichtig. Zetten de kussens van de zetel recht. De was wordt geplooid.
Mijn nieuw voornemen is me niet meer te ergeren aan het immobilisme van de pubers en hubby.
Oftewel een NOT TO DO actie voor de rest van mijn dagen. Ik weiger mijn humeur nog afhankelijk te maken van andermans acties (of zoals in dit geval immobilisme).
Anderhalf jaar lam en doodziek in je bed liggen en kijken op witte muren en gaten en zwarte draadjes uit het plafond zijn voorbij. Nu staan de dozen van de verhuis er nog steeds. We hebben nog geen kasten. Alle meubelstukken vloeken bij elkaar. Het tapijt, de zetels, geen gordijnen, ... Ik ga er werk van maken. Mijn huis zal een gezellig plekje worden. Ook al duurt het 10 jaar.
De eerste puber kruipt uit zijn bed tegen 14 uur, de volgende tegen 16 uur. Uitslapen noemen ze dat. De verwijten vliegen door de lucht.
Wie is er hier op ziekteverlof? Wie zou er moeten uitslapen? Daar gaat mijn goed voornemen. Morgen probeer ik het opnieuw. En de wasmand mogen ze mee naar boven nemen! Weer mislukt.
Hubby verkondigt doodleuk dat hij dringend weg moet naar een salsa-les. Een mens voor een voldongen feit zetten terwijl ik had gerekend op een rustige (fysiek - emotioneel) avond met de leverontgiftiging.
Het produkt ligt zwaar op mijn maag. Ik moet nog net niet overgeven en voel me misselijk. Ik lig stilletjes op de bank terwijl het produkt zijn werking doet. De jongste is nog bij een vriendin, ze zijn laat.
Het is na 21u als ze terugkomen. De tranen rollen over mijn gezicht als de deur dichtgaat. De pubers zijn bezig met tv of computer. Ik sta er alleen voor. De jongste heeft onmiddellijk door dat er iets niet pluis is, vraagt nog even naar zijn papa en volgt dan gedwee naar de badkamer.
Hij ligt snel in zijn bed en respecteert mijn vraag om me ditmaal echt niet meer te storen. Ik concentreer me op mijn lever en visualiseer piepkleine mannetjes die de leverstenen als rotsblokken naar buiten rollen. Gerommel in de leverstreek. Opnieuw.
De nacht verloopt chaotisch. Gek hoe een mens zo slecht slaapt in zijn eigen bed en in een slaapkliniek aan één stuk door. De ligpijn, spierpijn en hoofdpijn zit er nu ook wel voor iets tussen.
Morgen gaan we zien of er steentjes uit de lever zijn gekomen zoals schrijver Andreas Moriz beweert. Hopelijk heb ik het allemaal goed gedaan.
Mijn nieuw voornemen is me niet meer te ergeren aan het immobilisme van de pubers en hubby.
Oftewel een NOT TO DO actie voor de rest van mijn dagen. Ik weiger mijn humeur nog afhankelijk te maken van andermans acties (of zoals in dit geval immobilisme).
Anderhalf jaar lam en doodziek in je bed liggen en kijken op witte muren en gaten en zwarte draadjes uit het plafond zijn voorbij. Nu staan de dozen van de verhuis er nog steeds. We hebben nog geen kasten. Alle meubelstukken vloeken bij elkaar. Het tapijt, de zetels, geen gordijnen, ... Ik ga er werk van maken. Mijn huis zal een gezellig plekje worden. Ook al duurt het 10 jaar.
De eerste puber kruipt uit zijn bed tegen 14 uur, de volgende tegen 16 uur. Uitslapen noemen ze dat. De verwijten vliegen door de lucht.
Wie is er hier op ziekteverlof? Wie zou er moeten uitslapen? Daar gaat mijn goed voornemen. Morgen probeer ik het opnieuw. En de wasmand mogen ze mee naar boven nemen! Weer mislukt.
Hubby verkondigt doodleuk dat hij dringend weg moet naar een salsa-les. Een mens voor een voldongen feit zetten terwijl ik had gerekend op een rustige (fysiek - emotioneel) avond met de leverontgiftiging.
Het produkt ligt zwaar op mijn maag. Ik moet nog net niet overgeven en voel me misselijk. Ik lig stilletjes op de bank terwijl het produkt zijn werking doet. De jongste is nog bij een vriendin, ze zijn laat.
Het is na 21u als ze terugkomen. De tranen rollen over mijn gezicht als de deur dichtgaat. De pubers zijn bezig met tv of computer. Ik sta er alleen voor. De jongste heeft onmiddellijk door dat er iets niet pluis is, vraagt nog even naar zijn papa en volgt dan gedwee naar de badkamer.
Hij ligt snel in zijn bed en respecteert mijn vraag om me ditmaal echt niet meer te storen. Ik concentreer me op mijn lever en visualiseer piepkleine mannetjes die de leverstenen als rotsblokken naar buiten rollen. Gerommel in de leverstreek. Opnieuw.
De nacht verloopt chaotisch. Gek hoe een mens zo slecht slaapt in zijn eigen bed en in een slaapkliniek aan één stuk door. De ligpijn, spierpijn en hoofdpijn zit er nu ook wel voor iets tussen.
Morgen gaan we zien of er steentjes uit de lever zijn gekomen zoals schrijver Andreas Moriz beweert. Hopelijk heb ik het allemaal goed gedaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)