Ik heb nu al een paar dagen niet degelijk gegeten en beslis verse soep te maken. De chronisch zieken onder u begrijpen wat ik bedoel: bukken in de koelkast om groenten te nemen, kuisen en vervolgens in kleine stukjes te snijden. Vandaag geen vleesbouillie maar zeewier en rijstspagetti erbij.
Het vooruitzicht op een verse bouillon doet me watertanden.
De hele handel staat te pruttelen op het vuur. Na ruim anderhalf uur ben ik bijgetankt, draai het vuur uit en rij naar oma voor mijn vitamine B12 spuitje om het weekend door te komen. Even kletsen met opa en vragen wat hij zich nog herinnert van zijn vader.
Niet zo veel, alleen dat hij al ziek in bed lag tijdens de oorlog. Hij is dus ziek geworden vlak na zijn terugkeer in 1940 uit Congo.
Hij kent nog wel de drie regio's waar zijn vader gewerkt heeft en dat de derde keer zijn vader eigenlijk niet meer mocht gaan omdat zijn urine-uitslag slecht was. Als ingenieur had hij er echter een trukje op gevonden en dus toch kon gaan.
Vanop de straat, komt een verbrande geur me tegemoet. Dat komt toch niet van bij mij zeker? Het huis baadt in een grijze wolk. Mijn concentratiestoornis heeft bijna mijn huis in brand gezet. Het vuur stond nog tussen 0 en 1. Mijn kilo groenten is inmiddels zwartgeblakerd.
Ik zoek nog even een zondebok, mijn zoon die was toch thuis, had die dan niks in de gaten? Maar draai en keer het zoals je wil, ik heb die knop niet uitgedraaid naar behoren. Al een geluk dat hij niet meer thuis was als dat ding effectief in brand was gevlogen.
Alles stinkt, alle ramen en deuren zet ik open maar mijn speurhondneus kan ik niet afsluiten. De geur zit in mijn matras, in mijn kleerkast, overal. Ten einde raad, ga ik die middag in mijn auto slapen.
Hubby kan er net om lachen, hij mag de afwas doen!
