Gisteravond veel te laat gaan slapen maar het ging zo goed. Lekker met de laptop in bed. Geen duf hoofd, geen ziek gevoel, geen lam lijf. Wel een duidelijke waarschuwing met de temperatuur die de hoogte inging. Dat is nieuw.
De steen in de keel is opmerkelijk geminderd. Wat overblijft zijn kleine puntige uitsteeksels die schrapen en een lichte zwelling alsof een sjaal te vast is aangeknoopt. De pijn in de borstkast is fel gebeterd.
Verder voel ik me alsof ik net hersteld ben van een zware griep. Duidelijk verzwakt maar wat zie ik er goed uit in de spiegel. Al zeg ik het zelf! Mijn huid bloost fris, mijn ogen fonkelen, ik spring nog net de trap niet op.
De voormiddag wordt in beslag genomen door een werkman. De stofzuiger haal ik zonder gezwoeg uit de kast. De kapstok verplaats ik met gemak. Ik sta recht terwijl we de klusjes bespreken. Geen zitneigingen.
Mijn lichaam dacht steeds in aantal meters, passen tellen. Geen siesta is al een mirakel. Vandaag blijven we dus binnenhuis. Het is halfnegen als ik naar bed ga. Tegen 23 uur gaat het licht pas uit.
Vijftien uur wakker zonder onderbreking, zonder te liggen, zonder me ziek te voelen. Oma kan het haast niet geloven.
