7Afspraak bij een bekende reumatoloog.
Hij :“Waarom bent u hier?”
Ik: “Ik ben al een aantal jaren ziek en wil me laten testen op lupus en anti-phospholipidensyndroom.” Wegens positieve ANF in mijn laatste bloeduitslagen.
Hij: “Wat heeft u dan?”
Ik: “M.E.”
Wat volgt, is een triestige vaststelling dat er een hardnekkige overtuiging heerst in het medische korps dat:
1) wij lijden aan een fysieke depressie
2) dit op te lossen valt door hoge dosissen anti-depressiva om de serotonine in de hersenen terug in evenwicht te brengen + bewegingstherapie
3) en dat velen onder ons “een diep (vooral die klemtoon) trauma” te verwerken hadden
Mijn tegenargument dat ik op een forum daar (anti-depressiva) nog geen enkel bewijs van had teruggevonden, was dat zijn patienten hun succes niet aan de grote klok gingen hangen.
Waarom half Afrika dan geen CVS had, daar reageerde hij niet op, want die hebben toch ook allemaal een trauma die vrouwen door uitbuiting, verkrachting, honger en stervende kindjes?
Ik wil gerust geloven dat er in de groep van CVS’ers mensen zijn wiens neuro-endocrinologisch systeem volledig tilt is geslagen door jarenlange emotionele en fysieke overbelasting, noem het een trauma, noem het te hard werken, noem het niet aan jezelf denken, ... en dat dit dan leidt tot een fysieke depressie waarbij het lichaam zegt; ik geef het op want dit gaat me te ver.
Dat zijn mensen die willens nillens moeten leren luisteren naar de signalen van hun lichaam.
Dit lijkt me een subgroep te zijn van CVS’ers die mits graduele therapie langzaam maar zeker terug aan
de slag kunnen gaan eenmaal de schade hersteld.
Maar staar jezelf ajb niet blind op die groep want je vergeet een andere belangrijke groep.
Man man man, wat volgde was nog net geen scheldpartij.
"Jij komt mijn tijd verdoen, doodzieke patienten stonden reeds maandenlang op mijn wachtlijst (nu ja ik heb ook netjes mijn beurt afgewacht), dit was een consultatie en geen plek om je mening te komen verkondigen, al die specialisten wisten toch wel waar ze bezig met waren, jij weigert om anti-depressiva te slikken dus jij wil niet genezen, ..."
Degene die rustig bleef, was ik. Hij bleef razen tot ik een paar keer herhaalde dat zijn punt duidelijk was.
Dat is de beste les dat ik aan heel die discussie heb overgehouden. Hij verweet mij dat ik de wereld niet aankon. Het tegendeel is waar. Hij was de stresskip bij uitstek.
Weer een bewijs dat de LDN zijn werk goed doet. De endorfinen regelen de stressweerstand en bevorderen positieve reacties. Je wordt emotioneel weer stabieler. Enkele maanden geleden zou ik dergelijk gesprek niet aangekund hebben.
Als afscheidscadeau een lijst gegeven van websites met LDN informatie. Hij kende het nog niet. Eens zien hoe hij me volgende keer ontvangt.
Gisteren na zes weken de dosis LDN verhoogd en nu 0,5 mg. Geen extra klachten deze ochtend.
dinsdag 12 oktober 2010
Dag 246 Specht
Relatief fris van mijn vele kilometers gisteren. Vandaag wordt pyamadag. Een vriendje komt vroeg spelen.
Voor ik er erg in heb, heb ik al een wasmand opgehangen, een soepje gemaakt, de ontbijttafel gedekt. Dat ging vlot.
De rest breng ik liggend door tot halfdrie ’s middags. Een hongerige maag dwingt me om uit bed te komen.
Hubby wil gaan wandelen met de kindjes in het bos achter het huis. Na ruim een jaar hier te wonen wordt het tijd dat ik eens tot daar wandel ... Het weer is prachtig, ik heb lang gerust en de wandeling is maximaal 800 meter.
Het bos is een ontdekking zo vlak bij huis. We doen er meer dan een uur over. Eikels worden geraapt, paddestoelen worden geteld, een boom met een tiental gaten van een specht bewonderd, ...
We zijn bijna thuis als mijn batterijen het opgeven. Mijn temperatuur daalt, mijn stap vertraagt, mijn stem hees, alles gaat in slowmotion. Ik herken zelfs niet meer waar we zijn. Het weiland achter mijn tuin wordt onbekend terrein, mijn tuin of dat van de buren evengoed.
Hubby zegt even met een stem van ongeloof: “Daar wonen we, zie je dat dan niet?” Als hij enkele seconden mijn hand vastpakt, verschiet hij van mijn ijskoude handen.
Mijn temperatuur onder de tong is gezakt tot 34,8°. Ik ben op, moet gaan liggen, mijn systeem wringt langs alle kanten. De vriendin komt haar zoon ophalen, ze herkent me nauwelijks. Zo ziet ze ook eens de minder fraaie kant.
Info:
Antwoord op mijn vraag of LDN misschien zou kunnen interageren met mijn schildkliermedicatie en dus daarom het gevoel van de “steen” in mijn keel kunnen geven:
“LDN maakt hypothyroide medicatie over het algemeen overbodig. Logisch omdat de schildklier massa’s endorfine receptoren heeft.”
Antwoord ofdat LDN iets te maken heeft met het totaal verdwijnen van mijn PreMenstrueel Symptomen deze maand:
“LDN stabiliseert ook vaak de oestrogeen/progesteron verhouding, vandaar dat PMS ook weggaat. De eierstokken en de baarmoeder bevatten veel endorfine receptoren. In Groot-Brittannië hebben ze ontdekt dat LDN beter werk dan in vitro bevruchting. De behandeling kost 35 euro.”
Voor ik er erg in heb, heb ik al een wasmand opgehangen, een soepje gemaakt, de ontbijttafel gedekt. Dat ging vlot.
De rest breng ik liggend door tot halfdrie ’s middags. Een hongerige maag dwingt me om uit bed te komen.
Hubby wil gaan wandelen met de kindjes in het bos achter het huis. Na ruim een jaar hier te wonen wordt het tijd dat ik eens tot daar wandel ... Het weer is prachtig, ik heb lang gerust en de wandeling is maximaal 800 meter.
Het bos is een ontdekking zo vlak bij huis. We doen er meer dan een uur over. Eikels worden geraapt, paddestoelen worden geteld, een boom met een tiental gaten van een specht bewonderd, ...
We zijn bijna thuis als mijn batterijen het opgeven. Mijn temperatuur daalt, mijn stap vertraagt, mijn stem hees, alles gaat in slowmotion. Ik herken zelfs niet meer waar we zijn. Het weiland achter mijn tuin wordt onbekend terrein, mijn tuin of dat van de buren evengoed.
Hubby zegt even met een stem van ongeloof: “Daar wonen we, zie je dat dan niet?” Als hij enkele seconden mijn hand vastpakt, verschiet hij van mijn ijskoude handen.
Mijn temperatuur onder de tong is gezakt tot 34,8°. Ik ben op, moet gaan liggen, mijn systeem wringt langs alle kanten. De vriendin komt haar zoon ophalen, ze herkent me nauwelijks. Zo ziet ze ook eens de minder fraaie kant.
Info:
Antwoord op mijn vraag of LDN misschien zou kunnen interageren met mijn schildkliermedicatie en dus daarom het gevoel van de “steen” in mijn keel kunnen geven:
“LDN maakt hypothyroide medicatie over het algemeen overbodig. Logisch omdat de schildklier massa’s endorfine receptoren heeft.”
Antwoord ofdat LDN iets te maken heeft met het totaal verdwijnen van mijn PreMenstrueel Symptomen deze maand:
“LDN stabiliseert ook vaak de oestrogeen/progesteron verhouding, vandaar dat PMS ook weggaat. De eierstokken en de baarmoeder bevatten veel endorfine receptoren. In Groot-Brittannië hebben ze ontdekt dat LDN beter werk dan in vitro bevruchting. De behandeling kost 35 euro.”
Dag 245 Beloning
Dubbele boeking deze voormiddag. Dat worden veel kilometers op de teller. Judo en afspraak met puberzoon bij ADHD-specialist.
Oma en een vriendin springen in voor opvang.
De qEEG bevestigt wat ik al wist. De "belonings"hersengolf reageert pas na 8,5 seconden ipv 0,1 seconde. Dat verklaart het hyperactieve gedrag. Mijn zoon zoekt constant naar beloning want zijn hersenen reageren chemisch niet zoals het hoort.
Een verlengsnoer kopen op de terugweg - die ondingen die liggen steeds achteraan die grote winkels - , dan de jongste oppikken bij oma, vervolgens richting park vanwege mooie weer waar ik mooie foto’s heb getrokken van alle bomen in deze Indian summer, ...
De koelkast is leeg, de gerepareerde fiets moet opgehaald worden zoniet kan zoon maandag niet naar school, vanavond is er een reuniefuif voor de jongeren, ... en het kan me allemaal geen barst meer schelen.
Met de blik op oneindig ben ik thuisgeraakt, de trap op gekropen en als een blok in slaap gevallen. De jongste riep wanhopig om eten enkele uren later vanuit de zetel. Vanuit een verre slaap moedig ik mezelf aan om dat slappe lijf heelhuids beneden te krijgen. Arm schaapje, zit je hier nog steeds alleen?
Info:
Wat is mede oorzaak van ADHD?
Een genetisch foutje ligt aan de basis.
Endorfine is een lichaamseigen stof en van cruciaal belang omdat het de afgifte van dopamine in de hersenen regelt. Exorfinen blokkeren deze natuurlijke endorfine/dopamine verbinding en wijzigen de hersengolf activiteit. Het bekende hyperactieve gedrag en/of aandachtstoornis verschijnt.
Exorfinen zijn opiaatachtige voedingsdeeltjes (tarwe, melk, soya en spinazie) die de werking van het lichaamseigen endorfine imiteren en reduceren. Hierdoor neemt bv de stress en prikkelgevoeligheid toe.
Belonen is het op een natuurlijke manier stimuleren van de endorfine/dopamine connectie. Onderzoek wijst dan ook uit dat de hersenen van kinderen die aan ADHD lijden, op precies hetzelfde manier reageren op een onmiddellijke beloning als op medicatie.
Oma en een vriendin springen in voor opvang.
De qEEG bevestigt wat ik al wist. De "belonings"hersengolf reageert pas na 8,5 seconden ipv 0,1 seconde. Dat verklaart het hyperactieve gedrag. Mijn zoon zoekt constant naar beloning want zijn hersenen reageren chemisch niet zoals het hoort.
Een verlengsnoer kopen op de terugweg - die ondingen die liggen steeds achteraan die grote winkels - , dan de jongste oppikken bij oma, vervolgens richting park vanwege mooie weer waar ik mooie foto’s heb getrokken van alle bomen in deze Indian summer, ...
De koelkast is leeg, de gerepareerde fiets moet opgehaald worden zoniet kan zoon maandag niet naar school, vanavond is er een reuniefuif voor de jongeren, ... en het kan me allemaal geen barst meer schelen.
Met de blik op oneindig ben ik thuisgeraakt, de trap op gekropen en als een blok in slaap gevallen. De jongste riep wanhopig om eten enkele uren later vanuit de zetel. Vanuit een verre slaap moedig ik mezelf aan om dat slappe lijf heelhuids beneden te krijgen. Arm schaapje, zit je hier nog steeds alleen?
Info:
Wat is mede oorzaak van ADHD?
Een genetisch foutje ligt aan de basis.
Endorfine is een lichaamseigen stof en van cruciaal belang omdat het de afgifte van dopamine in de hersenen regelt. Exorfinen blokkeren deze natuurlijke endorfine/dopamine verbinding en wijzigen de hersengolf activiteit. Het bekende hyperactieve gedrag en/of aandachtstoornis verschijnt.
Exorfinen zijn opiaatachtige voedingsdeeltjes (tarwe, melk, soya en spinazie) die de werking van het lichaamseigen endorfine imiteren en reduceren. Hierdoor neemt bv de stress en prikkelgevoeligheid toe.
Belonen is het op een natuurlijke manier stimuleren van de endorfine/dopamine connectie. Onderzoek wijst dan ook uit dat de hersenen van kinderen die aan ADHD lijden, op precies hetzelfde manier reageren op een onmiddellijke beloning als op medicatie.
Abonneren op:
Posts (Atom)