Hubby is thuis en loopt eigenlijk in de weg. Er moet hier nog vanalles gebeuren.
De twee dakgoten lekken. De aannemer heeft een binnenmuur gezet tegen een tuinmuur zonder een buitenmuur te zetten. De rolluik moet eigenlijk in een houten kast maar dan moet het nieuwe valse plafond er weer uit. Ik heb na een jaar nog steeds geen dampkap.
De gemeente weigert de aanleg van een oprit en de auto is nu al twee keer aangereden voor de deur en wonende aan een gewestweg kan ik hem nergens anders kwijt. De volgende keer weigert de verzekering de auto nog te repareren en mijn geld is op.
De badkamer is nog steeds niet getegeld en hubby wil de tegels in de dozen niet tellen want er is voetbal op televisie. Hoe lang dat nog duurt? Nog enkele weken schatje.
Eigenlijk weet ik niet waar te beginnen. Het heeft me weken gekost om dat lijstje op te maken. Het verstand wil niet altijd mee of is het de concentratie? De aannemer neemt de telefoon niet meer op. Binnenkort wonen we hier een jaar en is er definitieve oplevering.
De kinderen zeggen. "Mama doe niet zo druk, het is vakantie." Waarop ik antwoord: "En ik ben op ziekteverlof. Ik poog te genezen. Dat gaat niet als ik hier de boel recht en draaiende moet houden."
Begrip vanuit eigen omgeving is soms al moeilijk.
Tijd kan je bovendien niet inhalen. Het kost je bovendien meer energie om de zaken recht te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten