Dag 345 Geleerde bollen

Als we oprecht communiceren met een ander, is het een kunst om ons te ontdoen van onze vooroordelen. We kijken al te graag op onze eigen manier naar de wereld. Vanaf onze geboorte wordt ons hoofd volgestouwd met ervaringen en opgedane kennis. Wanneer was de laatste keer dat je het gevoel had dat men echt naar je luisterde? Waarom kreeg je dat gevoel? Wat deed die persoon anders dan anderen?

Bij het lezen van een artikel in de Standaard omtrent "CV(s) in een vuilnisbelt?" werd ik haast onpasselijk.

Ik citeer Prof Blockmans:
'Wat sommige dokters ook beweren, in de wetenschappelijke literatuur is haast iedereen het erover eens: CVS is een psychosomatische aandoening, punt uit. Natuurlijk zijn bij CVS-patiënten soms het immuunsysteem en de hormonenhuishouding ontregeld, maar dat is de hele discussie over de kip of het ei: die storingen zijn niet de oorzaak van de oververmoeidheid, ze zijn er het gevolg van. Dokters die dat omkeren, zijn kwakzalvers, ook al hebben ze dan een diploma op zak.'

Niet alleen is professor Blockmans een schoolvoorbeeld van de arts waar de gemiddelde ME/CVS patient tegenaan loopt. Een paard met oogkleppen op. Hij zal wellicht uitblinken in het behalen van de hoogste cijfers in geneeskunde maar is niet in staat ze op de mens toe te passen. Oorzaak en gevolg worden door schaamteloos mekaar gehaald. Vriendjespolitiek verblindt hun gezond verstand. Zo vaak zag ik het in het bedrijfsleven. Hoe hoger op de ladder, hoe minder oprechte feedback de managers kregen. De manager zag zijn eigen fouten niet meer. Ze duldden ook geen tegenspraak.
Dit soort artsen doen zelfs geen doorgedreven onderzoek meer naar immuniteit en hormonen. Hoogstens de standaard testen. Eenmaal ze hun diploma hebben, hebben ze amper nog de tijd om zich bij te scholen. Hun postje is verzekerd, hun spiegel praat niet terug.
Alle prulresultaten worden systematisch naar de stress-mand verwezen. Laten we de volgende analogie nemen. Een enchondroma, een goedaardige bottumor.
Wat als stress alleen maar een enchondroma is die een breuk veroorzaakt? Waar komt de enchondroma dan vandaan? Welk chemisch proces is daaraan vooraf gegaan? Noemt men de enchondroma dan stress? Of is een tik tegen het bot aangevreten door een enchondroma de stress?

Hij verwijst naar zijn collega professor Van Houdenhove die in het freudiaanse tijdperk is blijven haperen. Duizenden publicaties en miljoenen patienten die het tegenovergestelde beweren maar hij blijft steken in zijn eigen leugen. Hij brainwasht zichzelf. Als ie het maar lang genoeg blijft herhalen, blijft hij het zelf geloven. Iets anders verkondigen, zou hem misschien teveel gezichtsverlies doen opleveren.

Nochtans zou hij het leven van tienduizenden belgische patienten aangenamer kunnen maken. Hij zou vele wetenschappers aan het werk kunnen zetten. Laboratoria zouden interesse kunnen vertonen in het zoeken van een oplossing. Wie weet opent deze ziekte de doos van pandora voor vele neurologische aandoeningen? We zouden België op de wereldkaart kunnen zetten qua research. Maar er wordt niets gedaan. Wat een verspilling. Prof Van Houdenhove zou dan zijn eigen psychotherapie succesvol kunnen afronden. Het is een kwestie van tijd, mensen verenigingen zich. Nog even, en dan zijn we van dat circus vanaf.
Laten we nog eens de stress-theorie van Van Houdenhove and Co erbij halen. Onze oerinstincten zouden ons parten spelen. Onze hersenstam kent alleen maar vluchten of vechten. In de zoo schrikken we als de leeuw onverwachts een uithaal naar ons doet. Onze oerhersenen zien niet dat er tralies staan. We lopen niet weg, de opgekropte stress zit in ons lijf. Onze baas roept tegen ons, we kunnen niet reageren zoniet riskeren we onze job. In het verkeer snijdt iemand ons de pas af.  We kunnen hem niet te lijf gaan, de ander zit veilig in zijn stalen ros. Leeft ie op een andere planeet dat hem dat nooit overkomt?

Denkt ie dat we zo primitief zijn dat we niet eens goed met onszelf hebben kunnen lachen? Dat we nooit in staat zijn een goed gesprek te voeren met mensen rondom om ons heen? Toch laat verkeersagressie ons koud en zijn we blij zijn dat onze bumper het overleefd heeft.
 
Wat al die geleerde bollen denken te weten maar niet voelen, is dat we middels puppytraining (GET) onze oerinstincten kunnen negeren. Ik vind die oerinstincten prima. Als ik die niet had, kon ik nu niet luisteren naar mijn lichaam om niet volledig kapot te gaan aan inspanningsintolerantie. Mijn hoger bewustzijn is voldoende ontwikkeld om een intellectueel gesprek aan te gaan. Eentje dat de geleerde heren weigeren.

Als het plaatje daar nu enkel zou stoppen, maar jammer genoeg, is er nog veel meer aan de hand. Door bewust om te gaan met mijn lichaam, beheers ik mijn lichaamstemperatuur niet, noch mijn orthostatische intolerantie, noch mijn bradychardie, noch mijn witte vlekken in mijn hersenen, noch mijn laag aantal natural killer cells, nog mijn anti-phospholipidensyndroom dat mijn bloed doet samenklonteren, noch mijn dysautonomie die alle electriciteit uit mijn lijf zuigt, noch mijn griepaanvallen als ik rechtsta, nog mijn ligpijn, nog mijn 10 kilo's aan spiermassa die ik inmiddels ben verloren en me de looks van een anorexia model geven, ...
 
Prof Van Houdenhove en Blockmans, mijn hersenstam roept primitieve reacties op als ik uw naam lees.
 
Last but not least, professor Blockmans beticht artsen die patienten willen helpen voor kwakzalvers. Blijkbaar ben ik niet de enige die er last van heeft.

Misschien heeft Van Houdenhove nog een plaats vrij voor zijn collega op zijn dienst. Dan kan deze bewust leren omgaan met de dagelijkse realiteit want ze is er wel degelijk.

Our reality in a humorous context

The Golden Girls: our reality in a humorous context

The arrogance of doctors, treating people as numbers, friends who supposedly know how you feel, ... and also GOOD people.

http://www.youtube.com/watch?v=us8iGG2biDw

With thanks to a fellow patient to dig this video up. Little has changed after all these years.