Twee afspraken gepland vandaag! Ze staan al lang op de agenda dus verplaatsen zit er voorlopig niet in. Oma werkt dus zal ik zelf moeten rijden. Het is allemaal vlakbij maar ik ben zoooo moe.
Eerst afspraak bij neuroloog voor slaaponderzoek. De parking blijkt volzet. Ik beslis nog een rondje te draaien. Een half uur stappen is niet aan mij besteed. Dat haal ik nooit.
In zo'n wachtzaal zit er altijd wel zo'n typetje dat aandacht nodig heeft en dat bij de eerste de beste opmerking van iemand op de kar springt om zijn levensverhaal te vertellen. Al zijn kwalen en operaties voorzien van het nodige negatieve commentaar op de gang van zaken worden uitgebreid verteld aan een ongeïnteresseerd publiek.
Het zal wel al mijn overgevoelig zenuwstelsel liggen, ik poog nog even mijn aandacht in een meegebracht boek te steken maar het gewauwel overstemt alles. Mijn gemene blikken deren hem niet.
Alleen bleek de neuroloog enkel geïnteresseerd in het al dan niet bewegen van mijn benen (het bekende rusteloze benen syndroom) waar ik naar mijn mening geen last van heb. Dan kon hij me een pilletje voorschrijven. Daar bleef hij op doorbomen ondanks mijn weerstand. Oprechte interesse ver te zoeken. Zo kan ik ook makkelijk 46 euro per 10 minuten consult verdienen.
Ik val niet in slaap en heb het gevoel om de haverklap wakker te worden. Hoe vermoeider ik ben, hoe erger het fenomeen.
Hij adviseerde me om zeker mijn slaappil in te nemen als ik voor het slaaponderzoek kwam.
Gezien mijn trage reactiesnelheid die telkens 30 minuten komt dan nodig, had ik al betaald en stond ik alweer aan de parking toen ik besefte wat de brave man me had gezegd.
Hoe kunnen ze nu zien wat er met mijn hersenen aan de hand is als ik een slaappil inneem?
Vervolgens naar de belastingen. Ik kan met moeite mijn eigen rekeningen betalen wegens concentratieproblemen, laat staan dat ik zo'n formulier moet invullen. De pech is natuurlijk dat je dan ook niet meer de bekende achterpoortjes kan gebruiken.
Niet alleen zit ik met een enorme financiële kater wegens ziekte, bovendien kan ik niet eens belastingen recupereren. Ziekenfondsen houden bovendien nauwelijks bijdragen in zodat je die achteraf dubbel en dik mag ophoesten. Drieduizend euro mevrouw. De kater wordt hoe langer hoe groter.
Ik ben blij als ik mijn bed terugvind thuis. Rust!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten