Google Website Translator Gadget

zaterdag 10 juli 2010

Dag 154 Solden

De solden zijn nu al drie jaar op rij aan mijn neus voorbij gegaan. In 2007 mijn eerste crash en ziekenhuisopname, een jaar later nog steeds op apegapen tussen het werk door en in 2009 nauwelijks mijn bed uit geweest.



Mijn garderobe is hopeloos gedemodeerd en te groot, de kinderen zijn al lang uit hun kleren gegroeid. Met het hedendaagse beperkte budget komen koopjes best van pas om basisstukken aan te kopen.


Oma geeft me een vitamine B12 spuitje voor wat extra energie. Om onnodige prikkels te vermijden rij ik naar een rustig straatje in Antwerpen.

De auto gaat in de ondergrondse parking. Het loopt bijna mis. Ik overweeg om de parkeerwachter te vragen de auto te parkeren. Niet flauw doen.

Getoeter achter me. Concentreren en zo dicht mogelijk bij de lift parkeren. Hoe minder stappen, hoe beter!


Geen enkel kleedje of t-shirt lijkt me te staan. Ik kan niet nadenken met die muziek en al dat volk om me heen. Na 4 boetieks geef ik het op. Niks gezellig winkelen.


Een verkoper ziet de wanhoop op mijn gezicht, zoekt vervolgens 2 broeken plus een t-shirt voor mij, drie t-shirts en een short voor mijn 2e puber uit de rekken. Alles is leuk van snit en kleur. Ik hoef maar af te rekenen.


Mijn hoofd doet nog steeds behoorlijk pijn en maak de bedenking dat er niet veel nodig is om levenskwaliteit te verminderen in een mensenleven. Pijn alleen al vreet je vanbinnen levend op.


Mijn humeur is beneden alle peil als ik thuiskom. Ik ben o.p.

De wekker zet ik om 15u55. Dat geeft me vijf minuten om de jongste in de kinderopvang te gaan halen. Elke minuut recuperatie telt.

Ik krijg een email van een duitse ex-collega: "Hoe vul jij je dag?"
Misschien beantwoord ik die volgende week wel eens als ik bijgetankt ben. Een parttime leven is moeilijk uit te leggen aan gezonde mensen/leeftijdsgenoten.


Hebben ze als eens onderzocht hoe je door een neurologische ziekte van extraverte persoonlijkheid toch naar introverte neigingen kunt neigen?

Dag 153 Hallo hallo

Dr Coolen is nu al enkele weken zelf ziek. Geen spuitjes dus ... ik mis mijn energy shots.



De pijn en vooral de migraine is sinds een week duidelijk aan het stijgen. Misschien is het een neveneffect van de Low Dose Naltrexone (LDN). Dat moet ik nog eens uitzoeken.

Hoop ik een oplossing te hebben gevonden om de HPA-as in de juiste stand te zetten, komt de hoofdpijn me de poten onder mijn lijf uitzagen. Daar was ik na 30 jaren bijna vanaf. Dat pijnsysteem werkt toch duidelijk fout.


Ik ben weer eens vergeten de rekeningen te betalen en ditmaal is de telefoon afgesloten. Opvolging van administratie is dramatisch met mijn warhoofd.


Handig als ik ben, betaal ik het verkeerde bedrag, het referentienummer klopt ook niet dus de operator weigert de betaling. Ik kan ze uiteraard niet bereiken ... want geen telefoon.


Hubby weigert dat ik zijn mobiele telefoon gebruik want dat is enkel voor telefoonnummers van het werk en daarop wordt strikt toegekeken. Kuch, ik woon met een ambtenaar samen.


De kinderen hebben al in geen maanden geen belkrediet meer wegens budgettaire beperkingen. I'm stuck.


De osteopaat meldt dat mijn atlas scheef zit, manipuleert mijn schedel en belooft me hiermee meer energie te geven voor de dag. Het kriebelt al tot in mijn ellebogen.

Het eerste dat ik doe op de dagen dat ik me goed voel, is de vloer vegen of was plooien. En zeggen dat ik daar altijd een hekel aan heb gehad!


De energie gaat naar een email die ik het Frans opstel. Een taal die ik 18 jaar dagelijks sprak met mijn partner, lukt me heden nog nauwelijks. Het duurt bijna anderhalf uur om het kreng ineen te steken.


Ik ga de jongste om 16u afhalen in de kinderopvang. Een vriendin stelt voor om samen naar het park te gaan. Het weer is prachtig. Sorry, te laat voor mijn batterijtjes. Ik wil naar huis en zitten, niet meer stappen of rijden.

Dag 152 Vogeltje

Extra vroeg gaan slapen gisteren. Deze ochtend het nieuwe ritueel opnieuw uitgevoerd.


Opstaan, rijstmelk met vitamines en medicatie innemen en dan een oud paar schoenen aan om een rustige wandeling tot achterin de tuin te doen om de organen rustig wakker te masseren.

Op het zonnigste plekje voorzichtige rekoefingen doen en dan terug naar binnen.


Tot voor kort kon ik zelfs niet in de tuin komen, dus nu geniet ik er dubbel van. Wie weet hoe lang kan ik hier nog blijven wonen? Vroeger was ik de kostwinner maar het duurt verdomd traag om een normaal niveau terug te winnen.


Naar het schijnt is het bos vlak achter onze tuin prachtig maar daar ben ik nog niet ingeraakt. Ik moet een soort beekje over en springen is een conditieniveau dat ik nog niet beheers.


Het is halfeen en ik heb nog steeds geen douche genomen. Het zal voor een andere keer worden. De hangmat wacht. Mijn lichaam weegt als lood. Mijn voeten slepen over de grond. Hubby moedigt me aan een dekentje mee te nemen.


Het is halfvier als ik uit de diepe slaap ontwaak. Alle spieren doen pijn. Na een uur zit het wat losser maar ik zit nog in de zetel. Ik poog wat te lezen en een spelletje te spelen met de jongste.


Dan is het etenstijd. Hubby treuzelt, ik heb honger. Spaghetti met tomatensaus en andijvie. Simpel en voedzaam. Een paar schijfjes komkommer in ieders bord doet de rest. Niemand gaat dood van de honger vanavond.


De jongste wil nog een spelletje spelen. Oh help, niet nu. Ik kom wel zingen aan je bed. Dat kan ik nog net. "Vogeltje gij zijt gevangen, ..."

Dag 151 Haan

De uitslagen van de slaapkliniek vallen best mee. Het duurt maar anderhalf uur voor ik inslaap en nog voor de haan kraan kraait, ben ik weer wakker. Tussendoor enkele keren wakker in de REM-slaap maar dat is een normaal verschijnsel.




Ik vind 90 minuten wakker liggen nog steeds vervelend en zal dus 1/2 Zolpidem in blijven nemen om sneller in Dromenland te vertoeven. De Lerivon helpt me niet meer wakker te worden tussendoor en langer door te slapen. Dan heb ik al bij toch drie uur per nacht gewonnen oftewel 21 uur extra per week. Dat hoef ik overdag dan al niet meer te slapen. Revenche voor de jarenlange white nights!


Het is middag wanneer ik weer thuis ben. De siesta wordt uitgesteld wegens administratieve aka energieslopende dringende zaken.


De jongste moet afgehaald worden van zijn sportactiviteit. De benzinetank van auto blijkt leeg te zijn. Het brood in de diepvries is op. Dat heb ik weer netjes geregeld.

Een verplicht rondje met een auto zonder benzine dringt zich op en een zoektocht naar een warme bakker die nog niet uitverkocht is op dit uur van de dag. Het cash geld blijkt ook op te zijn. Een bankautomaat? Leeg kom ik thuis.


Mijn voeten en mond mond tintelen. Een drukkend gevoel bekruipt me in de borstkast. De bekende grens is overschreden.