Ik slaap letterlijk als een baby. Het is 14u30 als ik wakker word vandaag. Geradbraakt dwing ik mezelf onder de douche. Pas tegen zessen besef ik nog niets achter de kiezen te hebben. Zo ga ik nooit spek kweken aan die magere billen. Gelukkig heeft oma mijn diepvriezer volgestouwd met zelfgemaakte soepjes. Ik warm een potje op en vul een dankbare maag.
Oma komt het vit B12 spuitje geven. Geen rare effecten ditmaal.
Hubby gedraagt zich als een puber en geeft me reeds zijn Valentijncadeau na het avondmaal. Een groot pak chocolaatjes. Wanneer ik ga slapen, ontdek ik in de badkamer bloemen. Hihi, onverbeterlijk.
zaterdag 12 februari 2011
Dag 363 Inkt
Hoog tijd om papieren in orde te brengen. Veel uren slaap overdag zoals heden de gewoonte wordt, Het is al tegen vieren en net vandaag blijkt de inkt van de printer leeg te zijn. Spitsuur, een onverwachte wegomleiding maar de muziek op de radio is geweldig.
Ik sjok geduldig in de file op amerikaanse deuntjes die krakend vanuit Brussel op mijn zender doorkomen. Wat doet het deugd om nog eens buiten te komen na al die weken.
Ik sjok geduldig in de file op amerikaanse deuntjes die krakend vanuit Brussel op mijn zender doorkomen. Wat doet het deugd om nog eens buiten te komen na al die weken.
Dag 362 Grootbrengen
Welgeteld 2 uur uit bed vandaag. De rest slapend en liggend doorgebracht. Gelukkig was hubby thuis want de jongste had geen school vandaag. Hoe kan je een kind grootbrengen op je eentje in deze omstandigheden?
Ik maak me zorgen om zijn mentaal welzijn op lange termijn. Dit kan toch niet goed zijn, een chronisch tekort aan activiteit, interactie, affectie, ... met je moeder? Vroeger was ik zo’n geëngageerde moeder voor de oudste twee en dit kind moet zijn plan maar zien te trekken.
Ik maak me zorgen om zijn mentaal welzijn op lange termijn. Dit kan toch niet goed zijn, een chronisch tekort aan activiteit, interactie, affectie, ... met je moeder? Vroeger was ik zo’n geëngageerde moeder voor de oudste twee en dit kind moet zijn plan maar zien te trekken.
Dag 361 Amateurisme
Deze voormiddag begonnen aan het begin van een droom. Het isoleren van een kil traplokaal. Het blijft beperkt tot het leeghalen van de paar dozen die er in staan opgestapeld. Een schuine hoek wordt opgemeten met de nodige scheldsessies.
Ik duid op een stuk isoleerplaat de streepjes aan en laat de handel achter. De jongste zijn slaapkamer is veranderd in een puinhoop. Hij is gelukkig van het vergevende type.
Moeder duikt onder de wol de rest van de voormiddag. Mijn creatieve uitspattingen zet ik later verder in schilderwerken. Kunst in al zijn vormen – zelfs plat amateuristisch zoals het mijne – verzet je gedachten. Een gezonde geest creëert. Een depressieve geest ziet immers het nut niet meer om te creëren voor een toekomst. Wie optimisme wil voeden, kan – indien het fysiek mogelijk is – best creatief aan de slag blijven.
Ik duid op een stuk isoleerplaat de streepjes aan en laat de handel achter. De jongste zijn slaapkamer is veranderd in een puinhoop. Hij is gelukkig van het vergevende type.
Moeder duikt onder de wol de rest van de voormiddag. Mijn creatieve uitspattingen zet ik later verder in schilderwerken. Kunst in al zijn vormen – zelfs plat amateuristisch zoals het mijne – verzet je gedachten. Een gezonde geest creëert. Een depressieve geest ziet immers het nut niet meer om te creëren voor een toekomst. Wie optimisme wil voeden, kan – indien het fysiek mogelijk is – best creatief aan de slag blijven.
Abonneren op:
Posts (Atom)