donderdag 11 november 2010
Dag 276 Embryo
Mijn volgende job wordt er eentje met een kristallen bol en een stel wierookkaarsen. Wat ik vannacht heb gedroomd, tart alle verbeelding. Namelijk, de conceptie en geboorte van mijn man en zijn tweelingzus.
Samen met mijn man liep ik rond in een grote donkere ruimte, zo groot als een kamer. Er zat een embryo in een soort van vochtzakje en DNA materiaal transfereerde van moeders en vaders cellen naar de cel. “Dit is science fiction!”, riep ik nog tegen hem. Zelfs David Attenborough maakt zo geen films!
De tijd tikte door en we moesten allerlei overlevingstesten doen. We sprongen op roze zachte luchtkussens (de baarmoederwand) en alles liep redelijk vlot. De allerlaatste test was een soort waterkrachtcentrale waar we doorheen moesten. Ik besloot als eerste te gaan.
Het was een donkere smalle waterval-achtige afdaling en ik stikte haast. Aan het oppervlak scheen er een duidelijk wit licht.
Ik was terechtgekomen in een zaal vol (aziatische) mensen en hield plots twee miniscule graatmagere pasgeboren babies in mijn armen. Een oudere darme van +/- 65 jaar stond naast me. Ongeduldig wachtte ik op (mijn man) die nu ook uit de waterval had moeten komen.
De groep mensen fluisterden dat hij verdronken was, zijn longen hadden het niet gehouden. Ik huilde tot iemand me op een bord aan de muur wees; “God is overal”. Ik begreep toen dat zijn ziel in de ruimte aanwezig was en dat ik geen tranen meer diende te laten.
In werkelijkheid is mijn man bijna gestorven tijdens zijn geboorte, hij zag helemaal blauw. Zijn tweelingszus was inderdaad graatmager, ze paste enkel in een sok.
Mijn rol in de droom is drieledig. Enerzijds zit ik in de rol van de tweelingzus, dan weer in de rol van zijn moeder, dan weer in de rol van iemand die zijn partner verliest? Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat mijn man tijdens zijn geboorte de ziel heeft gekregen van iemand die pas verdronken was.
Wat de dagorde betreft, deze bizarre droom besproken met mijn schoonmoeder. Dan een tweetal uurtjes geslapen tot lunchtijd. Je zal mij nooit horen zeggen dat ik moe word van dat brave mens tenzij ze begint te zagen. Doet ze hoe langer hoe minder trouwens.
Boodschappen, lunch, rit naar de tekenacademie en dan weer enkele uren platliggen. Terloops aan de tekenjuf gevraagd of ze vanaf heden minder wil roepen tegen de kinderen. Daar hield mijn kind niet zo van. Ze reed zichzelf even vast door te zeggen dat geen enkel kind daarvan hield. Aha! Zelfinzicht. Dat werkte geweldig volgens de zoon achteraf bekeken. Ze was poeslief.
Temp 36,9 bij slapengaan
Samen met mijn man liep ik rond in een grote donkere ruimte, zo groot als een kamer. Er zat een embryo in een soort van vochtzakje en DNA materiaal transfereerde van moeders en vaders cellen naar de cel. “Dit is science fiction!”, riep ik nog tegen hem. Zelfs David Attenborough maakt zo geen films!
De tijd tikte door en we moesten allerlei overlevingstesten doen. We sprongen op roze zachte luchtkussens (de baarmoederwand) en alles liep redelijk vlot. De allerlaatste test was een soort waterkrachtcentrale waar we doorheen moesten. Ik besloot als eerste te gaan.
Het was een donkere smalle waterval-achtige afdaling en ik stikte haast. Aan het oppervlak scheen er een duidelijk wit licht.
Ik was terechtgekomen in een zaal vol (aziatische) mensen en hield plots twee miniscule graatmagere pasgeboren babies in mijn armen. Een oudere darme van +/- 65 jaar stond naast me. Ongeduldig wachtte ik op (mijn man) die nu ook uit de waterval had moeten komen.
De groep mensen fluisterden dat hij verdronken was, zijn longen hadden het niet gehouden. Ik huilde tot iemand me op een bord aan de muur wees; “God is overal”. Ik begreep toen dat zijn ziel in de ruimte aanwezig was en dat ik geen tranen meer diende te laten.
In werkelijkheid is mijn man bijna gestorven tijdens zijn geboorte, hij zag helemaal blauw. Zijn tweelingszus was inderdaad graatmager, ze paste enkel in een sok.
Mijn rol in de droom is drieledig. Enerzijds zit ik in de rol van de tweelingzus, dan weer in de rol van zijn moeder, dan weer in de rol van iemand die zijn partner verliest? Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat mijn man tijdens zijn geboorte de ziel heeft gekregen van iemand die pas verdronken was.
Wat de dagorde betreft, deze bizarre droom besproken met mijn schoonmoeder. Dan een tweetal uurtjes geslapen tot lunchtijd. Je zal mij nooit horen zeggen dat ik moe word van dat brave mens tenzij ze begint te zagen. Doet ze hoe langer hoe minder trouwens.
Boodschappen, lunch, rit naar de tekenacademie en dan weer enkele uren platliggen. Terloops aan de tekenjuf gevraagd of ze vanaf heden minder wil roepen tegen de kinderen. Daar hield mijn kind niet zo van. Ze reed zichzelf even vast door te zeggen dat geen enkel kind daarvan hield. Aha! Zelfinzicht. Dat werkte geweldig volgens de zoon achteraf bekeken. Ze was poeslief.
Temp 36,9 bij slapengaan
Abonneren op:
Posts (Atom)