Deze dag is zowat de vreemdste in mijn leven net als die week begin januari dit jaar. Mijn ontbijt had ik al achter de kiezen, de jongste was al naar school. Deze namiddag had ik afgesproken met een kameraad dus deze voormiddag werd verplichtte platte rust.
Comfortabel lig ik te soezen in mijn bed wanneer ik plotseling een vreemde kracht aan mijn lichaam voel trekken. Dit gevoel was me al meerdere keren overkomen de afgelopen weken zonder dat ik het kon plaatsen.
Voor een onduidelijke reden geef ik me er aan over. Ik verlaat mijn lichaam als een vloeistof uit elke vezel tot in mijn kleine teen. Mijn ziel zit in heel mijn lichaam verspreid.
Een vrouw staat naast me, ze stapt stevig door en ik kan haar met moeite volgen. We zijn in de toekomst.
Ik zie mijn zoon met een sigaar in zijn mond. Ik zie door zijn lichaam heen de rode plek van de hitte van de sigaar. Terwijl ik moeilijke berekeningen uitvoer – die ik niet begrijp – zegt mijn zoon, “Dat is omdat je al 20 jaar ziek bent mama.”
De vrouw en ik begeven ons vervolgens aan een tempo die niet aards is naar andere plekken die me zeer bekend voorkomen maar niet ken. Mijn (overleden) grootvader voel ik op de achtergrond aanwezig.
Zo kom ik terug in mijn slaapkamer, inmiddels behangen en met gordijnen. Ik bedacht me, eigenlijk best saai de kleuren die je hebt gekozen maar het ziet er wel netjes uit.
Ik keer terug in mijn lichaam en besluit dat dit geen toeval meer is.
Naar aanleiding van mijn Near Death Experience begin dit jaar ben ik deze week aan mijn project begonnen om in deze wereld meer menselijkheid te brengen. “Ze” lijken me aan te moedigen.
Nooit in een God geloofd noch in geesten of wat dan ook maar dit kan ik niet meer ontkennen. Er gebeuren vreemde dingen. Ze jagen me geen angst aan, integendeel.
Info:
Alhoewel Near Death Experiences and Outer Body Experiences lange tijd als hallucinaties warden bestempeld, zijn ze inmiddels het studievoorwerp van vele wetenschappers geworden.
Zo heeft men vastgesteld dat ongeacht de locatie, ras, opleiding, leeftijd, tijdperk,cultuur, ... dezelfde kenmerken telkens terugkomen ook al is geen enkel verhaal hetzelfde.
Het heeft niets te maken met een tekort aan zuurstof want dat geeft net agitatie terwijl NDE net heel veel rust geeft.
Ook medicatie is niet van invloed want het komt tevens voor bij mensen die een ongeval meemaken, een uitzonderlijke krachtinspanning en over hun grenzen gaan zoals een marathon in de woestijn, enz.
Wat zijn de kenmerken die algemeen terugkomen?
1) Cognitieve functies weerspiegelen veranderingen in denkprocessen,
met inbegrip van verstoringen in de zin van tijd, versnelling van
gedachte, een leven te herzien of panoramische geheugen, en een gevoel
van openbaring of plotselinge begrip.
2) Emotionele functies weerspiegelen veranderingen in emotionele toestand, met inbegrip van een gevoel van vrede en welzijn, vreugde, een gevoel van kosmische eenheid, en een ontmoeting met een schitterend licht, dat onvoorwaardelijke liefde lijkt uit te stralen.
3) Paranormale eigenschappen zijn psychische fenomenen, zoals buitengewoon levendige fysieke sensaties, buitenzintuiglijke waarneming, recognitive visies, en een gevoel buiten het fysieke lichaam.
4) Transcendentale functies zijn duidelijk buitenaardse fenomenen, zoals
reizen naar een mystieke of onaardse sfeer of dimensie, een
ontmoeting met een mystiek wezen of de aanwezigheid ervan, zichtbaar geesten
van de overledene of religieuze figuren, en een grens waarbij
men niet kan terugkeren naar het aardse leven.
De meeste NDE zijn kenmerken van alle vier, hoewel vele ervaringen worden gedomineerd door een of meer onderdelen.
Verschillende studies hebben gedocumenteerd dat voor velen een NDE permanent en dramatisch hun attitudes, overtuigingen en waarden verandert, wat uiteindelijk vaak leidt tot persoonlijke transformaties.
Bijna-dood ervaringsdeskundigen hebben de neiging om zichzelf te zien als integraal onderdeel van een welwillende en doelgericht universum waarin persoonlijke winst op andermans kosten niet langer relevant is.
Nawerkingen die het vaakst gemeld worden, omvatten verhogingen van de spiritualiteit, de zorg voor anderen en waardering van het leven, een verhoogd gevoel van zingeving en daling voor de angst van de dood, een materialistische houding alsook competitiedrang.
Bron: http://media.wisdompractices.org/uploads/files/S17_Greyson_MysticalImpactofNDEs_lr.pdf
zondag 10 oktober 2010
Dag 243 Thyroiditis
De keelpijn is minder, de energie vandaag weer iets beter dan gisteren. Alleen de pijn op de borstkast blijft hardnekkig alsook de klieren onder de oksels. Af en toe nog een opstoot van temperatuur in de namiddag.
Zolang ik me echter koest houd en niet beweeg - dus op een stoel blijf zitten of in bed lig - voel ik mijn immuunsysteem niet instant in actie schieten.
Mijn eerste pogingen om de visie van mijn toekomstige onderneming worden neergepend. Moeilijker gezegd dan gedaan. Hoe verwoord je dat je het menselijke in mensen wil aanboren?
Mijn siesta blijkt een goed initiatief. De wekker gaat aan om de uitslag van het bloed te horen tijdens het bel-uur van de arts. Geen anti-stoffen tegen de schildklier te vinden maar "Jij bent een speciaal geval en er hoeven niet steeds anti-stoffen aanwezig te zijn. Neem ibuprofen als het echt niet gaat."
Laten we het nog een kans geven. Vandaag doet de steen minder pijn in mijn keel. Misschien gaat het vanzelf nog over met de LDN ...
Gekke gewaarwording. Ik ben deze week ongesteld en voor de eerste keer in jaren geen opvliegers, kort lontje, buikpijn, vreetbuien en andere PMS-symptomen waardoor wij vrouwen een slechte reputatie hebben bij het andere geslacht.
Het kwam als een totale verrassing en het was voorbij voor ik er erg in had.
Stiekem hoop ik dat het een neveneffect is van de LDN.
Zolang ik me echter koest houd en niet beweeg - dus op een stoel blijf zitten of in bed lig - voel ik mijn immuunsysteem niet instant in actie schieten.
Mijn eerste pogingen om de visie van mijn toekomstige onderneming worden neergepend. Moeilijker gezegd dan gedaan. Hoe verwoord je dat je het menselijke in mensen wil aanboren?
Mijn siesta blijkt een goed initiatief. De wekker gaat aan om de uitslag van het bloed te horen tijdens het bel-uur van de arts. Geen anti-stoffen tegen de schildklier te vinden maar "Jij bent een speciaal geval en er hoeven niet steeds anti-stoffen aanwezig te zijn. Neem ibuprofen als het echt niet gaat."
Laten we het nog een kans geven. Vandaag doet de steen minder pijn in mijn keel. Misschien gaat het vanzelf nog over met de LDN ...
Gekke gewaarwording. Ik ben deze week ongesteld en voor de eerste keer in jaren geen opvliegers, kort lontje, buikpijn, vreetbuien en andere PMS-symptomen waardoor wij vrouwen een slechte reputatie hebben bij het andere geslacht.
Het kwam als een totale verrassing en het was voorbij voor ik er erg in had.
Stiekem hoop ik dat het een neveneffect is van de LDN.
Dag 242 Dr Myhill
Te veel hooi op de vork willen nemen. Hubby werkt niet vandaag en dit is het moment om een verfkleur voor de gang en tapijt voor op de trap te gaan kiezen.
Volgende week lig ik misschien weer ziek in bed. We wonen hier nu al ruim een jaar. Tegen eind dit jaar wil ik dit huis af. Als het verkocht moet worden, dan is het tenminste netjes ...
Mini-rustpauzes worden ingelasd. Autostoelen gaan plat ook al is het maar voor 5 kilometer. Ik zet me neer op elke stoel die ik kan vinden in de winkel. Zo doen we een stoelendans tot we tevreden zijn over de kleur.
Thuis kan ik nog net de trap op. Mijn borstkast doet weer zo'n pijn net als die steen in mijn keel. Rusten is nu de boodschap maar mijn hoofd zit alweer bij de volgende test.
Ik heb besloten Mitochonchrial Function Profile testing te gaan laten uitvoeren via Dr Myhill in de UK.
Dan kunnen ze bewijzen dat mijn energiefabriekjes niet meer werken.
Eerst het omvangrijke infoblad invullen, dan de betaling met Visa of overschrijving, vervolgens krijg je de packetjes die je moet laten vullen met bloed en terugsturen met DHL of andere Express Carrier om binnen 48u je doosje bij UK labo te krijgen.
Info:
Dr Myhill
http://www.drmyhill.co.uk/wiki/Category:Tests
http://www.drmyhill.co.uk/wiki/Ordering_Tests
Dr Myhill gebruikt ook LDN in haar behandeling bij ME/CVS heb ik begrepen :
http://www.drmyhill.co.uk/wiki/Low_dose_naltrexone
Volgende week lig ik misschien weer ziek in bed. We wonen hier nu al ruim een jaar. Tegen eind dit jaar wil ik dit huis af. Als het verkocht moet worden, dan is het tenminste netjes ...
Mini-rustpauzes worden ingelasd. Autostoelen gaan plat ook al is het maar voor 5 kilometer. Ik zet me neer op elke stoel die ik kan vinden in de winkel. Zo doen we een stoelendans tot we tevreden zijn over de kleur.
Thuis kan ik nog net de trap op. Mijn borstkast doet weer zo'n pijn net als die steen in mijn keel. Rusten is nu de boodschap maar mijn hoofd zit alweer bij de volgende test.
Ik heb besloten Mitochonchrial Function Profile testing te gaan laten uitvoeren via Dr Myhill in de UK.
Dan kunnen ze bewijzen dat mijn energiefabriekjes niet meer werken.
Eerst het omvangrijke infoblad invullen, dan de betaling met Visa of overschrijving, vervolgens krijg je de packetjes die je moet laten vullen met bloed en terugsturen met DHL of andere Express Carrier om binnen 48u je doosje bij UK labo te krijgen.
Info:
Dr Myhill
http://www.drmyhill.co.uk/wiki/Category:Tests
http://www.drmyhill.co.uk/wiki/Ordering_Tests
Dr Myhill gebruikt ook LDN in haar behandeling bij ME/CVS heb ik begrepen :
http://www.drmyhill.co.uk/wiki/Low_dose_naltrexone
Dag 241 Steen
Spoedafspraak bij de huisarts. Die keelpijn is niet te doen en dit heeft niets te maken met ME/CVS vermoed ik. Net een steen onder mijn adamsappel.
's Morgens is het te doen maar hoe vermoeider ik ben, hoe pijnlijker het wordt. Zelfs een graadje hogere lichaamstemperatuur dan gewoonlijk. Mijn stabiele 36,1 (dankzij de neuraal therapie) schommelt tegen de 37° rond de middag.
De huisarts vermoedt een ontsteking van de schildklier en prikt bloed. De brave man prikt ernaast door mijn plagerijen. "Prikt u zo goed als mijn moeder (verpleegster) want babbelen dat kan u wel?" Dat zal me leren ...
De namiddag terug onder de dons om bij te tanken. Mijn lichaam komt blijkbaar terug in het ritme van voor de ziekte-uitbraak van 31 aug jl.
Voormiddag wakker en kalm actief, namiddag slapen, vooravond rusten in de zetel, idealiter om 21 uur slapen.
's Morgens is het te doen maar hoe vermoeider ik ben, hoe pijnlijker het wordt. Zelfs een graadje hogere lichaamstemperatuur dan gewoonlijk. Mijn stabiele 36,1 (dankzij de neuraal therapie) schommelt tegen de 37° rond de middag.
De huisarts vermoedt een ontsteking van de schildklier en prikt bloed. De brave man prikt ernaast door mijn plagerijen. "Prikt u zo goed als mijn moeder (verpleegster) want babbelen dat kan u wel?" Dat zal me leren ...
De namiddag terug onder de dons om bij te tanken. Mijn lichaam komt blijkbaar terug in het ritme van voor de ziekte-uitbraak van 31 aug jl.
Voormiddag wakker en kalm actief, namiddag slapen, vooravond rusten in de zetel, idealiter om 21 uur slapen.
Dag 241 Paracommando
Ik voel de energie stromen, heerlijk!
Kleine dingen worden weer makkelijk. Een afwas doen gaat vanzelf, even onder tafel kruipen om die stekker in de muur te steken voelt niet aan als paracommando-opdracht, ... Dat gaat goed vandaag.
Ik ben nu een maand met de LDN bezig en de typische hoofdpijn die ermee gepaard gaat, mindert ook. Sinds enkele dagen hoef ik nog maar 1 pilletje D-phenylalaline te nemen tegen de pijn. Misschien een signaal dat ik langzaam de dosis kan verhogen. Ik zit nu aan 0,375 mg. Een tiende van de dosis die voorzien is.
Een vriendin belt of ze even koffie mag komen drinken. Kan ik niet weigeren. Dit is anders wel het moment om eens met een stofzuiger rond te gaan. Dat is ook weer een paar maanden geleden! Even met de bezem vegen, doen ze wel die mannen van me maar die schapen (stof) blijven toch vliegen.
De paperassen worden nog eens onder handen genomen. Zelfs de verzekeringsman ontkomt niet aan mijn energie-opstoot.
De hele dag blijf ik zo in de weer. Ondanks de nodige waarschuwingssignalen ga ik door. Pas tegen 17 uur hou ik ermee op.
Eigenlijk te laat maar het deed zo’n deugd om nog eens door te gaan.
De keelpijn en het stemverlies, de immuunreacties blijven de kop op steken maar meer energie in het algemeen dus!
Kleine dingen worden weer makkelijk. Een afwas doen gaat vanzelf, even onder tafel kruipen om die stekker in de muur te steken voelt niet aan als paracommando-opdracht, ... Dat gaat goed vandaag.
Ik ben nu een maand met de LDN bezig en de typische hoofdpijn die ermee gepaard gaat, mindert ook. Sinds enkele dagen hoef ik nog maar 1 pilletje D-phenylalaline te nemen tegen de pijn. Misschien een signaal dat ik langzaam de dosis kan verhogen. Ik zit nu aan 0,375 mg. Een tiende van de dosis die voorzien is.
Een vriendin belt of ze even koffie mag komen drinken. Kan ik niet weigeren. Dit is anders wel het moment om eens met een stofzuiger rond te gaan. Dat is ook weer een paar maanden geleden! Even met de bezem vegen, doen ze wel die mannen van me maar die schapen (stof) blijven toch vliegen.
De paperassen worden nog eens onder handen genomen. Zelfs de verzekeringsman ontkomt niet aan mijn energie-opstoot.
De hele dag blijf ik zo in de weer. Ondanks de nodige waarschuwingssignalen ga ik door. Pas tegen 17 uur hou ik ermee op.
Eigenlijk te laat maar het deed zo’n deugd om nog eens door te gaan.
De keelpijn en het stemverlies, de immuunreacties blijven de kop op steken maar meer energie in het algemeen dus!
Dag 240 Zap
Knallende hoofdpijn deze ochtend. Eigen schuld, ik had niet aan die noedels mogen toegeven. Wachten dus maar tot ze uit mijn lichaam zijn. De darmen protesteren ook in de vorm van een luidgerekte kramp tot boven mijn heupen. Het zal me leren. Nooit meer, nog liever doodgaan van de honger.
Een vriendin gaat deze middag zwemmen met de jongste. Mijn goede voornemen om onder de dons te kruipen en bij te tanken, zijn een maat voor niets. De pyama heb ik nog aan maar een laptop in bed met internetverbinding blijken de duivel zelve. Vechtend tegen de slaap zapt mijn geest van het ene bericht naar het andere.
Tegen valavond ben ik afgepeigerd en klaar voor de sloop. De jongste kan naar zijn bedverhaaltje fluiten want stemkracht om te spreken is inmiddels met de noorderzon verdwenen. Als tegenprestatie lig ik op zijn bed en vertelt hij zijn wederervaren van de dag.
Zo kom ik te weten dat de jongens een lamp hebben kapotgegooid. Vooral het geluid dat hij nabootste was hilarisch. Zou ik dit ook te weten zijn gekomen als ik de tijd niet had genomen om naar zijn verhaal te vragen en te luisteren?
Een vriendin gaat deze middag zwemmen met de jongste. Mijn goede voornemen om onder de dons te kruipen en bij te tanken, zijn een maat voor niets. De pyama heb ik nog aan maar een laptop in bed met internetverbinding blijken de duivel zelve. Vechtend tegen de slaap zapt mijn geest van het ene bericht naar het andere.
Tegen valavond ben ik afgepeigerd en klaar voor de sloop. De jongste kan naar zijn bedverhaaltje fluiten want stemkracht om te spreken is inmiddels met de noorderzon verdwenen. Als tegenprestatie lig ik op zijn bed en vertelt hij zijn wederervaren van de dag.
Zo kom ik te weten dat de jongens een lamp hebben kapotgegooid. Vooral het geluid dat hij nabootste was hilarisch. Zou ik dit ook te weten zijn gekomen als ik de tijd niet had genomen om naar zijn verhaal te vragen en te luisteren?
Dag 239 Survival
Redelijke conditie zolang ik blijf zitten. Een uur op een harde bank in de judo zaal is nefast voor mijn magere billen. Het spektakel daarentegen geweldig. Een overjarige kalende judoleraar met de souplesse van een zesjarige.
Deze namiddag is het sportdag op school maar zo ver geraak ik niet. De jongste huilt diep ongelukkig op de zetel. Ik loop zo traag als een slak en voel me echt niet goed. Als ik nu naar buiten ga, geraak ik straks niet meer thuis. Elke beweging zet mijn immuunsysteem in actie. Dit is survival of the fittest strategy.
Mijn keel zit dezer dagen dichtgeschroefd door een onzichtbare hand. Geen tekort aan lucht maar het gevoel dat er iets te groot in mijn hals zit. Zeer nare gewaarwording. Hoe verder de dag vordert, hoe meer moeite het bovendien me kost om te spreken. Weer iets nieuws aan het lijstje van symptomen.
Tegen 18 uur ben ik liggend bijgetankt van mijn ochtendrit naar de judoles en beslis last minute nog naar de afsluiting van de sportdag te gaan. Net op tijd voor de jongste om van de laatste hotdogs te smullen.
Hubby bericht dat hij laat thuis zal komen. Smoesjes ala treinen rijden onregelmatig, les duurde langer, ... Hij komt beter thuis als ik reeds slaap want anders draai ik hém nog eens in de soep.
Als ik zou ophouden met verwachtingen te koesteren dat hubby taken zoals koken op zich zou nemen aan einde van de dag, dan hadden we deze discussie niet. Echter, mijn lijf functioneert ook niet meer op einde van de dag. Aan wie moet ik het dan vragen?
Te moe om nog iets deftig te koken. Uit gemakzucht (lees vermoeidheid) neem ik een pak noedels want dat kookt snel en makkelijk. Dat zal ik later die nacht bekopen met ergste darmkrampen. Ik wist niet dat we zoveel darmen hadden ...
Deze namiddag is het sportdag op school maar zo ver geraak ik niet. De jongste huilt diep ongelukkig op de zetel. Ik loop zo traag als een slak en voel me echt niet goed. Als ik nu naar buiten ga, geraak ik straks niet meer thuis. Elke beweging zet mijn immuunsysteem in actie. Dit is survival of the fittest strategy.
Mijn keel zit dezer dagen dichtgeschroefd door een onzichtbare hand. Geen tekort aan lucht maar het gevoel dat er iets te groot in mijn hals zit. Zeer nare gewaarwording. Hoe verder de dag vordert, hoe meer moeite het bovendien me kost om te spreken. Weer iets nieuws aan het lijstje van symptomen.
Tegen 18 uur ben ik liggend bijgetankt van mijn ochtendrit naar de judoles en beslis last minute nog naar de afsluiting van de sportdag te gaan. Net op tijd voor de jongste om van de laatste hotdogs te smullen.
Hubby bericht dat hij laat thuis zal komen. Smoesjes ala treinen rijden onregelmatig, les duurde langer, ... Hij komt beter thuis als ik reeds slaap want anders draai ik hém nog eens in de soep.
Als ik zou ophouden met verwachtingen te koesteren dat hubby taken zoals koken op zich zou nemen aan einde van de dag, dan hadden we deze discussie niet. Echter, mijn lijf functioneert ook niet meer op einde van de dag. Aan wie moet ik het dan vragen?
Te moe om nog iets deftig te koken. Uit gemakzucht (lees vermoeidheid) neem ik een pak noedels want dat kookt snel en makkelijk. Dat zal ik later die nacht bekopen met ergste darmkrampen. Ik wist niet dat we zoveel darmen hadden ...
Abonneren op:
Posts (Atom)