Halfvier ’s morgens. De pijn doet elke cel zwellen en barsten. Mijn hoofd ontploft zowat. Elke spier is stijf als staal. Gloeiend lig ik onder de dons. Hoe ik me ook leg of draai, alle houdingen zijn onhoudbaar binnen enkele minuten. Hubby wordt wakker van mijn eindeloos gewoel.
De wekker gaat. Het duurt bijna een halfuur voor ik uit mijn bed geraak. Eerst op de zij, dan een been eruit, een arm plooien, zich afvragen waar al die levenskracht van de afgelopen dagen naar gevloeid is, langzaam rechtgeraken, 10 seconden zitten, alles zwart voor de ogen, schuifelend tot aan de deur, met een schouder leunend tegen de muur de trap af. Mijn voeten tintelen weer.
Mijn rug is geplooid in een hoek van 45 graden, mijn benen gekromd. Mijn nek is stijf rondom rond. Ik kan nog amper mijn hoofd draaien. Mijn ruggegraat gloeit terug als vuur tot aan de maag en het start achter onderaan mijn schedel, net boven mijn bovenste wervels.
De jongste zijn ontbijt geserveerd met mijn hoofd op tafel. Mijn winterjas over mijn pyama aangetrokken en naar school gereden. Gelukkig (?) is mijn zesjarige getraind in dit soort situaties en geraakt hij hier niet meer door overstuur. Een bezorgde “Gaat het mama?”, “Zet me hier maar af.” Ik hoef me niet meer te parkeren, uit te stappen, onnodige meters te stappen, ... Kiss & ride.
De kracht niet meer gehad om terug naar mijn slaapkamer te gaan. Ik lig een paar uur op de zetel en bel naar de huisarts. Mijn temperatuur stijgt voor het eerst in jaren boven de 36,1°. Een keurige 38,6°. Hij kan persoonlijk komen zien wat ME met een mens doet.
Oma komt langs. Ik kan geen minuut op mijn benen staan en de pijn is niet te harden. Zo’n zware terugval is een tegenvaller maar geen echte verrassing. De waarschuwingssignalen waren er en ik heb ze genegeerd. Eerst de MCS en en bovendien overmoedig gaan bewegen, het is een zeer foute combinatie.
Lezen blijkt zo goed als onmogelijk vandaag. Na enkele regeltjes geeft mijn brein het al op. Bah wat een vreselijke deja-vu.
De LDN houdt al bij al zijn belofte: het reguleert je immuunsysteem. Dat van mij begint zichtbaar in gang te schieten, met name de koorts. Jammer dat een mens zich daarbij zo ellendig moet voelen.
Theorie:
MCS zou gelinkt zijn aan het autisme "gen".
Mijn vader heeft autisme (Asperger) en ME maar ik vermoed dat hij autisme door ME heeft gekregen want zijn vader is met een soortgelijke ziekte uit de Congo gekomen. Mijn vader is kort daarna geboren.
Mijn theorie is dat een virus je autistisch maakt als je een zwakke schakel hebt die toevallig verantwoordelijk is voor autisme, ADHD en co.
De hoogbegaafde en extraverte dochter van de broer van mijn vader is zwaar autistisch geworden na ME, dus die delen dezelfde genen.
