Nog steeds een rotslecht en doorziek gevoel. Alsof alle snaren gespannen staan en trillen bij de minste beweging.
Alles gaat traag en met de wijsheid van een oud vrouwtje wacht ik het einde van de dag af. Mijn lever is gevoelig. Mijn mond gevoelloos. Mijn hormonen gooien mijn buik overhoop.
Alleen een douche en aankleden, een beetje lezen. Dat wordt het vandaag.
Wachten tot het beest weer onder zijn steen kruipt en ik mijn leven terugkrijg. Morgen is een nieuwe dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten