Het broeierige zit er nog in. Het beest zit weer onder zijn steen, alleen zijn staart zwiept af en toe nog eens. De officiële koorts was weg, nu nog dat griepgevoel.
Vandaag staat een vuurproef op het programma: 45 km rijden naar Gent. Afspraak bij een professor, allergoloog en immunoloog. Mijn derde (lange) autorit dit jaar. Had stiekem gehoopt dat hubby zou voorstellen te rijden, niet dus.
De jongste gaat mee, hij was de aanleiding, herinner u de vlekken enkele weken geleden.
Het bleek een maat voor niets. De professor praatte me onder tafel. Deed alsof zijn neus bloedde. Ik kreeg niet gezegd wat ik wilde zeggen. Haperend verstand. Voelt dementie ook zo aan? Je weet het maar het lukt niet? En ondertussen draait de wereld door?
Zonder veel resultaat terug naar huis. 90 km in de benen.
Dan maar een boterham gaan eten bij een boezemvriendin die op vakantie vertrok. Niets heerlijker dan buiten een hapje eten. Ik had de trip overleefd en kreeg eten geserveerd. Het was een foute dag, fout eten hoorde daar bij.
Op de terugweg heb ik een vriendje opgepikt zodat de jongste een speelkameraadje had terwijl ik zou slapen. Tegen 19u terug wakker geworden, tegen dan was het tijd om te eten. Goed 5 uur geslapen dus.
Mijn foute dag helemaal afgewerkt door voor de eerste keer in anderhalf jaar uit te gaan. Het kon niet meer stuk, ben een glas (thee) gaan drinken.
Heb nog wel genipt aan het glaasje cava van de kameraad maar na drie slokken kreeg ik zo'n ellendig gevoel dat ik hoopte dat hij niet zou vragen om recht te staan en door te gaan. Alsof mijn lijf in stukken aan elkaar hing. Van drie slokjes ... Ben nog net thuisgeraakt na een dik uur. Het was halféén. Ruim drie uur later dan mijn bioritme. Voelde me oud en versleten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten