Het spook is terug. Het zit nog ergens onder een steen te loeren maar het roert zich duidelijk. Mijn stem is hees. Mijn vlees voelt aan als bedorven. Mijn adem ruikt naar alcohol. Mijn bloed borrelt als zuur door mijn aderen en alles gaat weer een versnelling trager. Mijn oksels doen pijn. Mijn borstkast ook. Bah slecht in mijn vel.
Hubby heeft al weken geleden een stapel van me gekregen om bij de belastingen binnen te brengen maar begrijpt er zelf geen jota van. Hij wil me wel brengen. De collega van de ambtenaar heeft zich namelijk vergist. Het gaat om teruggave van geld en dat kunnen we in deze tijden gebruiken.
Ik lig de rit plat, het is maar 2 kilometer.
De uren van de namiddag tikken voorbij terwijl ik koortsig onder de dons slaap. Waggelend kom ik naar beneden.
De pot met gesneden abrikozen en suiker staat sinds gisteren te weken. Vandaag zou ik een paar potjes confituur maken. Zwetend van de koorts sta ik boven de dampende pot. Terwijl ik sta te draaien in de suikerbrij vraag ik me af wat het spook heeft wakkergemaakt.
Ze weten nog niet waar het virus zich schuilhoudt. Misschien is het de lever en heb ik het getriggerd met de leverreiniging? Of is het de maandelijkse cyclus die nu begint en dus de vrouwelijke hormonen? Of heb ik de afgelopen twee weken teveel gelezen en te weinig geslapen?
De laatste keer dat het spook zich zo duidelijk manifesteerde was 22 mei jl. Rotbeest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten