Iedereen wordt laat wakker, inclusief MEzelf.
Geen gekke nevenverschijnselen behalve de gevoelloze mond en de trage wandelgang, de bekende onzichtbare muur die je tegenhoudt. Ik voel nog een druk in de borstkast en me niet helemaal lekker, voel het wat wringen.
Geen grote bewegingen vandaag, geen moeilijke gesprekken ajb maar al bij al heb ik het weekend goed overleefd.
De truuk is blijkbaar urenlang horizontaal gaan liggen en zwijgen als slapen niet mogelijk blijkt. Niet lezen, gewoon rusten. Me vervolgens zoveel mogelijk afsluiten van de omgeving, denken aan niets.
Mijn rothumeur op het einde van de dag moet mijn gezin er jammer genoeg nog maar bijnemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten