Ik leef nog. De nacht was een levende nachtmerrie. Nietsvermoedend gaan slapen en dan op een onbekend uur gewekt door het spook.
Inmiddels was mijn pyama doorweekt, borrelend liep mijn bloed door mijn aderen, pijn kroop tot in de kleinste vezel. Twee extra pijnlijke punten, diep ieder onder elk schouderblad.
Ik zweefde in een andere dimensie. Hubby leek wel 5 meter verder te liggen. Mijn mond weigerde dienst, net als mijn handen, verstijfd van de pijn. Wat een eenzaamheid terwijl ik daar lag en wachtte. De tijd leek stil te staan. Het bleef zo lang donker.
De nacht leek oneindig en onbewust ben ik in slaap gezakt of was het flauwgevallen. Het flauwe licht van de ochtend wekte me. Extra stram en stijf, met een gevoel dat je net ziek bent geweest kroop ik traag uit mijn bed.
Vandaag is de eerste schooldag. Hubby heeft geen flauw vermoeden wat er zich vannacht heeft afgespeeld en maakt geen aanstalten om op te staan. Ik laat het voorlopig erbij.
Nog een beetje verward van de nacht breng ik de jongste naar school en bel naar de huisarts maar die blijkt onbereikbaar.
Oma organiseert een voorschrift voor een bloedafname via haar werk. Ze stelt een cultuurkweek voor maar de arts van dienst houdt het op ontstekingstesten.
Wellicht is het een virusopstoot geweest, is zijn redenering en dat vindt je dan toch niet. Zo gezegd, zo gedaan. Het is inmiddels 10 uur ’s morgens en van het spook is niets meer te merken.
Deze namiddag ga ik toch langs bij de gynecoloog. Misschien is de buikpijn die me al weken parten speelt. Maar ook dat blijkt in orde te zijn. De echo duidt wel een stuk van 6 cm darm aan die erg pijnlijk blijkt te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten