Wonder boven wonder, ik ben niet doodziek terug thuisgekomen. Het spook van vorige week is niet teruggekomen.
Mijn hoofd en ogen ontploffen nog net niet, mijn buik pruttelt en de dag is één langgerekte wind, ik loop om de haverklap naar de toilet alsof ik een blaasontsteking heb, mijn knoken doen pijn en mijn spieren protesteren, de soeplepel krijg ik met moeite naar mijn mond maar ik leef. Vandaag tellen we de passen alsof we calorieën tellen in een dieet.
Ik bekijk de foto's en maak de bedenking dat ik er verschrikkelijk slecht uitzie. Net nu ik onlangs vond dat ik er beter uitzag in de spiegel! Mijn huid ziet er dik en vlekkerig uit, mijn haar flets, doorschijnend met kale plekken vooraan, mijn ogen blinken niet meer, ik zit ineengezakt in mijn rolstoel met een kromme rug.
Waar is de trotse knappe jonge vrouw van weleer?
Verwoestend voor je lijf, verwoestend voor je mentaal maar we hebben nog vele jaren te gaan. Als de ene droom niet door kan gaan, dan vervangen we hem door een andere. Ook al kan die pas binnen 5 jaar uitgevoerd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten