Veel valt er over deze 24 uur niet te vertellen. Om halfacht gaat de wekker. Ik ben in zombiestijl tot aan de ontbijttafel geraakt.
Hubby neemt ditmaal initiatief om de jongste klaar te stomen voor de school. Een uur later zit ik nog aan tafel. Mijn chocomelk met vitaminen en supplementen heb ik achter de kiezen. De glutenvrije cracotten nog steeds niet. Vandaag mogen ze me het eten in de mond steken.
Mijn lichaam sleur ik als een dood gewicht mee. Om 10 uur verlaat ik de ontbijttafel en nestel ik me in de zetel. Om halfvier 's middags open ik mijn ogen opnieuw. Ik blijf loom en geraak niet vooruit.
Hubby gaat de jongste halen. In deze toestand kan ik niet rijden. Vervolgens zorgt hij voor het avondmaal. De pubers doen de afwas. Ze maken een kabaal as usual.
Pubers spreken luider dan andere mensen naar mijn gevoel. Een hele doos oordopjes zou ik me eens moeten aanschaffen. Vroeger was ik voorzitter van netwerkmeetings en hoe drukker hoe liever. Nu hoe stiller hoe liever.
De dag eindigt zoals ze begonnen is, in pyama. Geen douche voor mij vandaag.
Tegen 20uur voel ik me iets beter. De dag is echter om. Veel zinnigs kan ik nu niet meer uithalen.
Mijn uitstap van 5 uur heeft pijnlijke gevolgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten