De doodsteek kwam onverwacht deze nacht. Badend in het zweet, pijn in elke vezel, migraine, temperatuur terwijl ik anders zo laag zit, ziek zoals in het jaar 2009, ... er kwam geen einde aan. Tegen 4 uur ben ik dan in slaap gevallen.
De ziekte zit nog in mijn lijf. Ze heeft het deze nacht duidelijk laten weten. Ik was bijna vergeten hoe ellendig een mens zich kan voelen. Ik vroeg me af hoe ik dat ooit zo lang heb kunnen volhouden.
Een afspraak bij de kinesist heb ik al gemaakt. De pijn is niet te harden. Misschien kan hij mijn verkrampte spieren lostrekken morgenavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten