Het spook is terug. Het zit nog ergens onder een steen te loeren maar het roert zich duidelijk. Mijn stem is hees. Mijn vlees voelt aan als bedorven. Mijn adem ruikt naar alcohol. Mijn bloed borrelt als zuur door mijn aderen en alles gaat weer een versnelling trager. Mijn oksels doen pijn. Mijn borstkast ook. Bah slecht in mijn vel.
Hubby heeft al weken geleden een stapel van me gekregen om bij de belastingen binnen te brengen maar begrijpt er zelf geen jota van. Hij wil me wel brengen. De collega van de ambtenaar heeft zich namelijk vergist. Het gaat om teruggave van geld en dat kunnen we in deze tijden gebruiken.
Ik lig de rit plat, het is maar 2 kilometer.
De uren van de namiddag tikken voorbij terwijl ik koortsig onder de dons slaap. Waggelend kom ik naar beneden.
De pot met gesneden abrikozen en suiker staat sinds gisteren te weken. Vandaag zou ik een paar potjes confituur maken. Zwetend van de koorts sta ik boven de dampende pot. Terwijl ik sta te draaien in de suikerbrij vraag ik me af wat het spook heeft wakkergemaakt.
Ze weten nog niet waar het virus zich schuilhoudt. Misschien is het de lever en heb ik het getriggerd met de leverreiniging? Of is het de maandelijkse cyclus die nu begint en dus de vrouwelijke hormonen? Of heb ik de afgelopen twee weken teveel gelezen en te weinig geslapen?
De laatste keer dat het spook zich zo duidelijk manifesteerde was 22 mei jl. Rotbeest.
donderdag 12 augustus 2010
Dag 186 Coucke
De nacht was rampzalig. Een slapeloos kind dat mijn bed onveilig maakte, een hongerige mug, een lawaaierige hubby en tiener die van een feestje thuiskwamen, een andere tiener met een diepe snee in zijn voet om drie uur 's nachts.
Doe daar de nodige cocktail van slaapmiddel, pijnstiller en LDN bij en je weet dat ik als een zombie door het huis zwalpte.
Geradbraakt en met een lichaam dat een gevaarlijk diep dof broeierig gevoel uitstraalt, sta ik op. Geen enkele andere kwaal geeft dit gevoel. Even was ik het vergeten maar nu friste het ongenadig mijn geheugen op.
Het is al voorbij 9u00. Alles deed bovendien weer pijn.
Mijn geduld is beperkt en ik breng de jongste naar de kinderopvang. Zelfs de boterhammen smeren valt me zwaar vandaag. Eenmaal thuis ga ik terug naar bed en zet de wekker op 13u50. Vandaag komt een jeugdvriendin langs die ik in anderhalf jaar niet meer heb gezien. Het is niet de moment om af te bellen.
Ze is zelf patient bij Dr Coucke wegens lupus, epilepsie en fibromyalgie en na enkele maanden fel verbeterd van vermoeidheids- en pijnklachten. Haar moeder na twintig jaar CVS gesukkel en twee jaar rolstoel, loopt nu ook weer "gezond" rond.
De baxters van Dr Coucke werken duidelijk. En dat zonder cortisone. Als ik haar daar zo fit en vol rondingen in de zetel zie zitten, denk ik, misschien moet ik wel eens een afspraak maken.
Doe daar de nodige cocktail van slaapmiddel, pijnstiller en LDN bij en je weet dat ik als een zombie door het huis zwalpte.
Geradbraakt en met een lichaam dat een gevaarlijk diep dof broeierig gevoel uitstraalt, sta ik op. Geen enkele andere kwaal geeft dit gevoel. Even was ik het vergeten maar nu friste het ongenadig mijn geheugen op.
Het is al voorbij 9u00. Alles deed bovendien weer pijn.
Mijn geduld is beperkt en ik breng de jongste naar de kinderopvang. Zelfs de boterhammen smeren valt me zwaar vandaag. Eenmaal thuis ga ik terug naar bed en zet de wekker op 13u50. Vandaag komt een jeugdvriendin langs die ik in anderhalf jaar niet meer heb gezien. Het is niet de moment om af te bellen.
Ze is zelf patient bij Dr Coucke wegens lupus, epilepsie en fibromyalgie en na enkele maanden fel verbeterd van vermoeidheids- en pijnklachten. Haar moeder na twintig jaar CVS gesukkel en twee jaar rolstoel, loopt nu ook weer "gezond" rond.
De baxters van Dr Coucke werken duidelijk. En dat zonder cortisone. Als ik haar daar zo fit en vol rondingen in de zetel zie zitten, denk ik, misschien moet ik wel eens een afspraak maken.
Dag 185 Mirakel
De hoofdpijn en ligpijn is nog steeds weg. Wat een verandering in levenskwaliteit.
Oma en de osteopaat krijgen de foto te zien van de leverstenen en kunnen hun ogen niet geloven.
De kapper wordt voorgedragen bij de paus voor een mirakel. Ik zie er geweldig uit na enkele uren en mijn zonen beamen het volmondig. Tien jaar jonger.
Ik verzaak in mijn enthousiasme een middagdut te doen. Mijn leesplezier neemt de overhand. Een fout waar ik spijt van zal hebben.
Oma en de osteopaat krijgen de foto te zien van de leverstenen en kunnen hun ogen niet geloven.
De kapper wordt voorgedragen bij de paus voor een mirakel. Ik zie er geweldig uit na enkele uren en mijn zonen beamen het volmondig. Tien jaar jonger.
Ik verzaak in mijn enthousiasme een middagdut te doen. Mijn leesplezier neemt de overhand. Een fout waar ik spijt van zal hebben.
Dag 184 Anders en beter
De hoofdpijn is weer gezakt. De ik-maak-je-wakker-pijn is weg vandaag. Een goede dag dus. Fit in mijn hoofd zelfs. En honger!
Alleen jaag ik mezelf schrik aan in de spiegel met mijn spokenkapsel en dito trekken. Ik lijk net mijn moeder. Morgen naar de kapper. Het is beslist. Ik ga enkele uren commerciële muziek en jeuk van de verf trotseren om er toonbaar uit te zien.
Op mijn To Do lijst staat vandaag: "Clients buy difference. What is yours?"
Mijn toekomstplannen worden onderworpen aan een strenge blik. Krijg ik verwoord wat ik ooit anders en beter dan al die anderen wil aanbieden?
Laat opgebleven. Hihi wat een mens laat kan noemen, 22u30. Dat is toch ruim extra 2 uur later dan gemiddeld. Ik had een energieboost. Zou het van de leverreiniging zijn geweest?
Alleen jaag ik mezelf schrik aan in de spiegel met mijn spokenkapsel en dito trekken. Ik lijk net mijn moeder. Morgen naar de kapper. Het is beslist. Ik ga enkele uren commerciële muziek en jeuk van de verf trotseren om er toonbaar uit te zien.
Op mijn To Do lijst staat vandaag: "Clients buy difference. What is yours?"
Mijn toekomstplannen worden onderworpen aan een strenge blik. Krijg ik verwoord wat ik ooit anders en beter dan al die anderen wil aanbieden?
Laat opgebleven. Hihi wat een mens laat kan noemen, 22u30. Dat is toch ruim extra 2 uur later dan gemiddeld. Ik had een energieboost. Zou het van de leverreiniging zijn geweest?
zondag 8 augustus 2010
De waarheid over ME/CVS
De ENIGE ECHTE waarheid over ME/CVS, nu ook in het Nederlands.
http://www.oslersweb.com/
Met dank aan Hillary Johnson
http://www.oslersweb.com/
Met dank aan Hillary Johnson
Dag 183 Oogst
De eerste oogst is binnen lol. Een honderdtal steentjes zijn er al uit. De grootsten lijken net een knikker, de kleinsten hebben de grootte van een tomatenpit. De kleur varieert van lichtgroen, lichtbruin en zwart.
Ik heb er een foto van genomen. Indien interesse, wil ik het wel downloaden later.
Mijn eerste gevoel is er eentje van "verlichting". Ik ben blij te hebben doorgezet. Nu begrijp ik dat je het moet doen als je je wat beter voelt en niet als je last van een ontsteking hebt.
Deze nacht kwamen er regelmatig doodsgedachten naar boven. Heel tegenstrijdig. Ik dacht: je bent bezig met je lever te ontgiften, met je lichaam een nieuwe kans te geven en jij wil dood. Ik was dit hele ziekzijn en pijn hebben zo beu, het perspectief op een beperkt leven, ... Dat terwijl ik zoveel plannen heb.
Inmiddels heb ik nog twee van die gifbekers mogen drinken deze voormiddag. Het zet de kanalen van de gal en lever open en werkt tevens laxerend. Allemaal voor het goede doel dus.
Ze liggen iets minder op mijn maag dan gisteren. Het verlichtte gevoel blijft. Fysiek alsof er een last is weggevallen en het hoofd lijkt iets helderder. De pijn is jammer genoeg gebleven.
De wc-pot is mijn beste vriend vandaag. Ik loop heen en weer en collecteer met een zeef mijn steentjes alsof het goudklompjes zijn. Soms komen er een tiental kleintjes uit, dan weer enkelingen van het formaal van een erwt of knikker.
De handzeep en ontsmettingsgel komen goed van pas. Het blijft een boeltje. Mijn neuraal arts wilde een foto van de steentjes en alsook het aantal. Ik schat een ruime 150. De rest mag in de pot verdwijnen nu.
Tegen de middag ga ik onder de douche, niets beter na een gebroken nacht en ontelbare keren liggen ziften. Een glaasje appelsap en vervolgens onder de wol. Ditmaal val ik bijna onmiddellijk in slaap.
Mijn lever steekt een beetje in de zij, niet te veel. Daar had ik niets over gelezen. Wellicht nog wat steentjes die loskomen.
Ik heb er een foto van genomen. Indien interesse, wil ik het wel downloaden later.
Mijn eerste gevoel is er eentje van "verlichting". Ik ben blij te hebben doorgezet. Nu begrijp ik dat je het moet doen als je je wat beter voelt en niet als je last van een ontsteking hebt.
Deze nacht kwamen er regelmatig doodsgedachten naar boven. Heel tegenstrijdig. Ik dacht: je bent bezig met je lever te ontgiften, met je lichaam een nieuwe kans te geven en jij wil dood. Ik was dit hele ziekzijn en pijn hebben zo beu, het perspectief op een beperkt leven, ... Dat terwijl ik zoveel plannen heb.
Inmiddels heb ik nog twee van die gifbekers mogen drinken deze voormiddag. Het zet de kanalen van de gal en lever open en werkt tevens laxerend. Allemaal voor het goede doel dus.
Ze liggen iets minder op mijn maag dan gisteren. Het verlichtte gevoel blijft. Fysiek alsof er een last is weggevallen en het hoofd lijkt iets helderder. De pijn is jammer genoeg gebleven.
De wc-pot is mijn beste vriend vandaag. Ik loop heen en weer en collecteer met een zeef mijn steentjes alsof het goudklompjes zijn. Soms komen er een tiental kleintjes uit, dan weer enkelingen van het formaal van een erwt of knikker.
De handzeep en ontsmettingsgel komen goed van pas. Het blijft een boeltje. Mijn neuraal arts wilde een foto van de steentjes en alsook het aantal. Ik schat een ruime 150. De rest mag in de pot verdwijnen nu.
Tegen de middag ga ik onder de douche, niets beter na een gebroken nacht en ontelbare keren liggen ziften. Een glaasje appelsap en vervolgens onder de wol. Ditmaal val ik bijna onmiddellijk in slaap.
Mijn lever steekt een beetje in de zij, niet te veel. Daar had ik niets over gelezen. Wellicht nog wat steentjes die loskomen.
Dag 182 No to do Anymore
We rommelen en stommelen voorzichtig. Zetten de kussens van de zetel recht. De was wordt geplooid.
Mijn nieuw voornemen is me niet meer te ergeren aan het immobilisme van de pubers en hubby.
Oftewel een NOT TO DO actie voor de rest van mijn dagen. Ik weiger mijn humeur nog afhankelijk te maken van andermans acties (of zoals in dit geval immobilisme).
Anderhalf jaar lam en doodziek in je bed liggen en kijken op witte muren en gaten en zwarte draadjes uit het plafond zijn voorbij. Nu staan de dozen van de verhuis er nog steeds. We hebben nog geen kasten. Alle meubelstukken vloeken bij elkaar. Het tapijt, de zetels, geen gordijnen, ... Ik ga er werk van maken. Mijn huis zal een gezellig plekje worden. Ook al duurt het 10 jaar.
De eerste puber kruipt uit zijn bed tegen 14 uur, de volgende tegen 16 uur. Uitslapen noemen ze dat. De verwijten vliegen door de lucht.
Wie is er hier op ziekteverlof? Wie zou er moeten uitslapen? Daar gaat mijn goed voornemen. Morgen probeer ik het opnieuw. En de wasmand mogen ze mee naar boven nemen! Weer mislukt.
Hubby verkondigt doodleuk dat hij dringend weg moet naar een salsa-les. Een mens voor een voldongen feit zetten terwijl ik had gerekend op een rustige (fysiek - emotioneel) avond met de leverontgiftiging.
Het produkt ligt zwaar op mijn maag. Ik moet nog net niet overgeven en voel me misselijk. Ik lig stilletjes op de bank terwijl het produkt zijn werking doet. De jongste is nog bij een vriendin, ze zijn laat.
Het is na 21u als ze terugkomen. De tranen rollen over mijn gezicht als de deur dichtgaat. De pubers zijn bezig met tv of computer. Ik sta er alleen voor. De jongste heeft onmiddellijk door dat er iets niet pluis is, vraagt nog even naar zijn papa en volgt dan gedwee naar de badkamer.
Hij ligt snel in zijn bed en respecteert mijn vraag om me ditmaal echt niet meer te storen. Ik concentreer me op mijn lever en visualiseer piepkleine mannetjes die de leverstenen als rotsblokken naar buiten rollen. Gerommel in de leverstreek. Opnieuw.
De nacht verloopt chaotisch. Gek hoe een mens zo slecht slaapt in zijn eigen bed en in een slaapkliniek aan één stuk door. De ligpijn, spierpijn en hoofdpijn zit er nu ook wel voor iets tussen.
Morgen gaan we zien of er steentjes uit de lever zijn gekomen zoals schrijver Andreas Moriz beweert. Hopelijk heb ik het allemaal goed gedaan.
Mijn nieuw voornemen is me niet meer te ergeren aan het immobilisme van de pubers en hubby.
Oftewel een NOT TO DO actie voor de rest van mijn dagen. Ik weiger mijn humeur nog afhankelijk te maken van andermans acties (of zoals in dit geval immobilisme).
Anderhalf jaar lam en doodziek in je bed liggen en kijken op witte muren en gaten en zwarte draadjes uit het plafond zijn voorbij. Nu staan de dozen van de verhuis er nog steeds. We hebben nog geen kasten. Alle meubelstukken vloeken bij elkaar. Het tapijt, de zetels, geen gordijnen, ... Ik ga er werk van maken. Mijn huis zal een gezellig plekje worden. Ook al duurt het 10 jaar.
De eerste puber kruipt uit zijn bed tegen 14 uur, de volgende tegen 16 uur. Uitslapen noemen ze dat. De verwijten vliegen door de lucht.
Wie is er hier op ziekteverlof? Wie zou er moeten uitslapen? Daar gaat mijn goed voornemen. Morgen probeer ik het opnieuw. En de wasmand mogen ze mee naar boven nemen! Weer mislukt.
Hubby verkondigt doodleuk dat hij dringend weg moet naar een salsa-les. Een mens voor een voldongen feit zetten terwijl ik had gerekend op een rustige (fysiek - emotioneel) avond met de leverontgiftiging.
Het produkt ligt zwaar op mijn maag. Ik moet nog net niet overgeven en voel me misselijk. Ik lig stilletjes op de bank terwijl het produkt zijn werking doet. De jongste is nog bij een vriendin, ze zijn laat.
Het is na 21u als ze terugkomen. De tranen rollen over mijn gezicht als de deur dichtgaat. De pubers zijn bezig met tv of computer. Ik sta er alleen voor. De jongste heeft onmiddellijk door dat er iets niet pluis is, vraagt nog even naar zijn papa en volgt dan gedwee naar de badkamer.
Hij ligt snel in zijn bed en respecteert mijn vraag om me ditmaal echt niet meer te storen. Ik concentreer me op mijn lever en visualiseer piepkleine mannetjes die de leverstenen als rotsblokken naar buiten rollen. Gerommel in de leverstreek. Opnieuw.
De nacht verloopt chaotisch. Gek hoe een mens zo slecht slaapt in zijn eigen bed en in een slaapkliniek aan één stuk door. De ligpijn, spierpijn en hoofdpijn zit er nu ook wel voor iets tussen.
Morgen gaan we zien of er steentjes uit de lever zijn gekomen zoals schrijver Andreas Moriz beweert. Hopelijk heb ik het allemaal goed gedaan.
zaterdag 7 augustus 2010
Dag 181 Biefstuk
De pijn is nu niet meer te ontkennen. Hoofdpijn, ligpijn, mijn armspieren lijken net messen die door mijn vel steken.
De pijn steeg gestaag sinds enkele weken en heeft nu de ik-maak-je-wakker-grens bereikt. Daar gaat mijn middagslaap.
Oma komt een vitamine B12 spuitje geven. Vrijdag dus vandaag kalm aan. Vandaag wordt een dagje lectuur rond persoonlijke ontwikkeling.
Het weekend met de bende kinderen staat voor de deur EN dit weekend doe ik mijn leverontgiftigingskuur.
Hubby is vergeten te koken zonder vet en ik eet de gebakken rijst en dito paprika met tegenzin op.
Op het voorbereidingsprogramma stond immers een week gestoomd eten om de lever te ontlasten. De dikke biefstuk die iedereen op zijn bord heeft liggen, steekt inmiddels mijn ogen uit. Tien dagen geen vlees eten, doet wat met een mens. Ik ben nochtans géén vleeseter, integendeel.
Info:
Hoe herken je mensen met een lage Emotionele Intelligentie?
Emotioneel Zelfbewustzijn
Moeilijkheden om eigen gevoelens te begrijpen
Reageren instant op de manier waarop ze voelen
Zijn zeer snel van streek, zonder de reden ervan te begrijpen
Mensen die sterke emoties tonen, motiveren hen
Ze accepteren geen verantwoordelijkheid voor hun eigen gevoelens
Ze wensen vaak dat ze iemand anders waren
Emotioneel bewustzijn van anderen
Moeilijkheden om gevoelens van anderen te observeren
Ze zijn vaak op zichzelf en vinden het moeilijk om vrienden te maken
Ze geven makkelijk kritiek op anderen
Ze zijn niet goed in het oplossen van conflicten en zijn vaak agressief
Ze zijn slecht in luisteren
Ze geven niet om de emoties van hun vrienden
Emotionele uitdrukking
Ze drukken zich niet vaak uit tenzij negatief
Hun vrienden zouden zeggen dat ze op zichzelf gericht zijn
Ze zijn slecht in het beheersen van hun emoties
Ze hebben weinig empathie voor de gevoelens van anderen
Creativiteit
Ze hebben weinig verbeelding
Ze kunnen niet vooruitdenken en hebben moeite om situaties in te schatten
Ze kunnen situaties niet beoordelen
Ze lopen niet warm van ideeën
Ze spelen ook geen sleutelrol bij het creëren van nieuwe ideeën.
De pijn steeg gestaag sinds enkele weken en heeft nu de ik-maak-je-wakker-grens bereikt. Daar gaat mijn middagslaap.
Oma komt een vitamine B12 spuitje geven. Vrijdag dus vandaag kalm aan. Vandaag wordt een dagje lectuur rond persoonlijke ontwikkeling.
Het weekend met de bende kinderen staat voor de deur EN dit weekend doe ik mijn leverontgiftigingskuur.
Hubby is vergeten te koken zonder vet en ik eet de gebakken rijst en dito paprika met tegenzin op.
Op het voorbereidingsprogramma stond immers een week gestoomd eten om de lever te ontlasten. De dikke biefstuk die iedereen op zijn bord heeft liggen, steekt inmiddels mijn ogen uit. Tien dagen geen vlees eten, doet wat met een mens. Ik ben nochtans géén vleeseter, integendeel.
Info:
Hoe herken je mensen met een lage Emotionele Intelligentie?
Emotioneel Zelfbewustzijn
Moeilijkheden om eigen gevoelens te begrijpen
Reageren instant op de manier waarop ze voelen
Zijn zeer snel van streek, zonder de reden ervan te begrijpen
Mensen die sterke emoties tonen, motiveren hen
Ze accepteren geen verantwoordelijkheid voor hun eigen gevoelens
Ze wensen vaak dat ze iemand anders waren
Emotioneel bewustzijn van anderen
Moeilijkheden om gevoelens van anderen te observeren
Ze zijn vaak op zichzelf en vinden het moeilijk om vrienden te maken
Ze geven makkelijk kritiek op anderen
Ze zijn niet goed in het oplossen van conflicten en zijn vaak agressief
Ze zijn slecht in luisteren
Ze geven niet om de emoties van hun vrienden
Emotionele uitdrukking
Ze drukken zich niet vaak uit tenzij negatief
Hun vrienden zouden zeggen dat ze op zichzelf gericht zijn
Ze zijn slecht in het beheersen van hun emoties
Ze hebben weinig empathie voor de gevoelens van anderen
Creativiteit
Ze hebben weinig verbeelding
Ze kunnen niet vooruitdenken en hebben moeite om situaties in te schatten
Ze kunnen situaties niet beoordelen
Ze lopen niet warm van ideeën
Ze spelen ook geen sleutelrol bij het creëren van nieuwe ideeën.
Dag 180 The proof is in the evidence
Mijn hoofd ziet er uit als een vogelverschrikker. Het liefst van al wil ik binnenblijven, zoals in het liedje: "[i]sitting in my crib, minding my own business, ..." maar we moeten eruit vandaag. Naar de controle-arts.
Even krijg ik het nog benauwd. Gaat die wel beseffen dat ik veel rust nodig heb, dat ik nog tegen die onzichtbare muur loop? Dat ik nog maar op halve kracht functioneer en kilo's zand meesleur? Dat als ik meer doe, ik binnen de week weer in mijn bed lig met andere gevolgen?
Ik wil nooit meer naar de hel van 2009, nooit meer ziek werken met een lijf zoals tussen 2005 en 2008, ik wil nooit meer de migraines hebben. Ik wil nu uitzieken. Langzaam maar zeker voel ik het ziekzijn uit mijn lijf slijten. Ik droom van op een fiets te rijden. Zou hij het begrijpen?
De arts is correct in zijn houding, toont weinig interesse voor de bloeduitslagen zolang ze niets nieuws aan het licht brengen. Wel voor de neuro-cognitieve testen. Hij wil namelijk bewijzen voor het Riziv om mijn ziekteverlof te kunnen verlengen.
Hij is nieuwsgierig naar mijn behandelingen om beter te worden en noteert nauwkeurig het effect dat ik ervaar. Hij vindt het blijkbaar fijn om te horen dat er verbetering is met de neuraal therapie en de slaapmedicatie.
Het regent voor de vierde keer vandaag, mijn was aan de draad wordt wederom natgeregend. Ik bekijk het gelaten. Eerst slapen, straks is ie misschien weer droog.
Even krijg ik het nog benauwd. Gaat die wel beseffen dat ik veel rust nodig heb, dat ik nog tegen die onzichtbare muur loop? Dat ik nog maar op halve kracht functioneer en kilo's zand meesleur? Dat als ik meer doe, ik binnen de week weer in mijn bed lig met andere gevolgen?
Ik wil nooit meer naar de hel van 2009, nooit meer ziek werken met een lijf zoals tussen 2005 en 2008, ik wil nooit meer de migraines hebben. Ik wil nu uitzieken. Langzaam maar zeker voel ik het ziekzijn uit mijn lijf slijten. Ik droom van op een fiets te rijden. Zou hij het begrijpen?
De arts is correct in zijn houding, toont weinig interesse voor de bloeduitslagen zolang ze niets nieuws aan het licht brengen. Wel voor de neuro-cognitieve testen. Hij wil namelijk bewijzen voor het Riziv om mijn ziekteverlof te kunnen verlengen.
Hij is nieuwsgierig naar mijn behandelingen om beter te worden en noteert nauwkeurig het effect dat ik ervaar. Hij vindt het blijkbaar fijn om te horen dat er verbetering is met de neuraal therapie en de slaapmedicatie.
Het regent voor de vierde keer vandaag, mijn was aan de draad wordt wederom natgeregend. Ik bekijk het gelaten. Eerst slapen, straks is ie misschien weer droog.
Dag 179 Achievers
Het wordt rennen vandaag. Te laat opgestaan. De jongste naar de kinderopvang. Afspraak bij de huisarts. Geen plek om te parkeren. Geen cash geld in huis. Bankkaart nergens te vinden, wie van de pubers heeft die niet teruggeven? Ah nu weet ik het weer, zoon is niet thuis komen slapen en had geld nodig. En mama zit nu met de gebakken peren.
Ik heb gisteren te ijverig gelezen. Mijn hoofd voelt als een uitgeknepen spons. Opstaan en vallen, zoveel plannen nog in dit leven.
Verander nooit het doel, alleen de stappen om het te bereiken als het niet lukt.
Mijn toekomstplannen worden verfijnd, geschaafd, elke dag een puntje erbij nu, ik hou voorzichtig contact met mensen die me ooit zouden kunnen helpen om het in uitvoering te brengen.
Ik hou rekening met mijn beperkingen, probeer het in te calculeren als ik terug zwaar zou hervallen, hoe dat zou kunnen opgevangen worden, ...
Als mijn dromen niet verwezenlijkt kunnen worden, kan ik misschien nog helpen andere mensen hun dromen te verwezenlijken.
Info:
Confused circadian rhythm could increase triglycerides
Nu, een studie online gepubliceerd op 03 augustus in het blad “Cel Metabolism” toont aan dat bij muizen, een verstoord circadiaan ritme sporen vertoont van een verhoging van de triglyceriden- niveaus (die in verband kunnen gebracht worden met hart-en vaatziekten en metabool syndroom bij mensen).
Hussain en collega's vonden dat het klokeiwit dat betrokken is bij het vaststellen van het lichaam circadiaans ritme, ook een rol speelt bij het matigen van microsomale triglyceride transfer protein (MTP), dat belast is met het verplaatsen van triglyceriden door het bloed. Dus, als je klok niet goed functioneert, heeft dat ook gevolgen voor de triglyceride transporter MTP.
Een verstoorde biologische klok is al gelinkt aan gewichtstoename, maar "deze studie wordt een moleculaire link tussen de circadiane fysiologie en plasma vetmetabolisme (triglyceriden)," merkten de onderzoekers op in hun paper.
Bron: http://www.scientificamerican.com/blog/post.cfm?id=confused-circadian-rhythm-could-rai-2010-08-03
Ik heb gisteren te ijverig gelezen. Mijn hoofd voelt als een uitgeknepen spons. Opstaan en vallen, zoveel plannen nog in dit leven.
Verander nooit het doel, alleen de stappen om het te bereiken als het niet lukt.
Mijn toekomstplannen worden verfijnd, geschaafd, elke dag een puntje erbij nu, ik hou voorzichtig contact met mensen die me ooit zouden kunnen helpen om het in uitvoering te brengen.
Ik hou rekening met mijn beperkingen, probeer het in te calculeren als ik terug zwaar zou hervallen, hoe dat zou kunnen opgevangen worden, ...
Als mijn dromen niet verwezenlijkt kunnen worden, kan ik misschien nog helpen andere mensen hun dromen te verwezenlijken.
Info:
Confused circadian rhythm could increase triglycerides
Nu, een studie online gepubliceerd op 03 augustus in het blad “Cel Metabolism” toont aan dat bij muizen, een verstoord circadiaan ritme sporen vertoont van een verhoging van de triglyceriden- niveaus (die in verband kunnen gebracht worden met hart-en vaatziekten en metabool syndroom bij mensen).
Hussain en collega's vonden dat het klokeiwit dat betrokken is bij het vaststellen van het lichaam circadiaans ritme, ook een rol speelt bij het matigen van microsomale triglyceride transfer protein (MTP), dat belast is met het verplaatsen van triglyceriden door het bloed. Dus, als je klok niet goed functioneert, heeft dat ook gevolgen voor de triglyceride transporter MTP.
Een verstoorde biologische klok is al gelinkt aan gewichtstoename, maar "deze studie wordt een moleculaire link tussen de circadiane fysiologie en plasma vetmetabolisme (triglyceriden)," merkten de onderzoekers op in hun paper.
Bron: http://www.scientificamerican.com/blog/post.cfm?id=confused-circadian-rhythm-could-rai-2010-08-03
Dag 178 Papieren aub
Leuke verrassing vandaag. Ik heb goed gerecupereerd van de overdreven inspanning gisteren. Wellicht zit de vijf uur lange knock-out van gisteren er iets voor tussen.
Alleen de spierpijn in de armen krijg ik niet weg en de knieën worden hoe langer pijnlijker. Ik neem nu ook al een dikke week geen vitamines, magnesium of medicatie meer als voorbereiding op de leverontgiftingskuur.
Deze zou nu donderdag plaats moeten vinden ware het niet dat een controle-arts me net op die dag wil zien. Daar gaat mijn uitgekiende planning.
Zo'n kuur houdt in zes dagen zeer zuiver eten, appelsap drinken, geen eiwitten eten, enz en dan de ontgiftiging zelf. Op dag 7 volgt dan een ritueel van darmzuivering en leverzuivering. Een risico - vooral dat eerste - dat ik niet kan nemen bij de controle-arts. Dat moet men in alle rust thuis kunnen doen.
De zuivering wordt nu verschoven naar het weekend want vrijdag gaat de auto naar de garage. De knalpot hangt eraf en maakt een hels lawaai. Het is dringend. Ik heb al overwogen "Just married" te spuiten op de achterruit en vervolgens een reeks blikjes te binden achter de auto.
Of ik het dan niet even kan uitstellen? Eerlijk gezegd ben ik mijn rijstpapjes en groenten beu en heb ik zin in een stuk Vleesss, grauwww. Of zo'n lekkere smeuige chocolademousse. Alles wat niet mag, steekt mijn ogen uit in de kasten en koelkast. Bovendien was ik al geen dikke en van dit regime val je best wat af.
Zaterdag dus, gedaan met de rust, er zullen dan drie kinderen in huis zijn. Moeder zal op de pot zitten.
Alleen de spierpijn in de armen krijg ik niet weg en de knieën worden hoe langer pijnlijker. Ik neem nu ook al een dikke week geen vitamines, magnesium of medicatie meer als voorbereiding op de leverontgiftingskuur.
Deze zou nu donderdag plaats moeten vinden ware het niet dat een controle-arts me net op die dag wil zien. Daar gaat mijn uitgekiende planning.
Zo'n kuur houdt in zes dagen zeer zuiver eten, appelsap drinken, geen eiwitten eten, enz en dan de ontgiftiging zelf. Op dag 7 volgt dan een ritueel van darmzuivering en leverzuivering. Een risico - vooral dat eerste - dat ik niet kan nemen bij de controle-arts. Dat moet men in alle rust thuis kunnen doen.
De zuivering wordt nu verschoven naar het weekend want vrijdag gaat de auto naar de garage. De knalpot hangt eraf en maakt een hels lawaai. Het is dringend. Ik heb al overwogen "Just married" te spuiten op de achterruit en vervolgens een reeks blikjes te binden achter de auto.
Of ik het dan niet even kan uitstellen? Eerlijk gezegd ben ik mijn rijstpapjes en groenten beu en heb ik zin in een stuk Vleesss, grauwww. Of zo'n lekkere smeuige chocolademousse. Alles wat niet mag, steekt mijn ogen uit in de kasten en koelkast. Bovendien was ik al geen dikke en van dit regime val je best wat af.
Zaterdag dus, gedaan met de rust, er zullen dan drie kinderen in huis zijn. Moeder zal op de pot zitten.
woensdag 4 augustus 2010
Dag 177 Testa Rossa
Dat was duidelijk een goed plan gisteren. Rustig blijven zitten ook al was ik aan de beterhand. Vandaag voel ik me nog beter! En ik kan het goed gebruiken.
De energie spreiden, blijft dus de boodschap willen we enkele dagen later ook nog op onze benen kunnen staan.
Er moeten boodschappen gedaan worden want puber nr 2 komt terug van zomerkamp. Die kerels plunderen de bankrekening leeg als een zwerm sprinkhanen een sappig veld leeggrazen. De dag nadien lijkt het wel of je géén boodschappen hebt gedaan. Altijd honger die mannen.
Ik sleur met een zware kar door de winkel en til me een ongeluk aan bakken water. De mannen gaan keurig aan de kant staan maar niemand voelt zich geroepen om mee te dragen. Zei iemand dat wij sport moesten beoefenen? Dit noemen ze gewichtheffen.
De oudste zoon is inmiddels wakker en bereid de auto leeg te maken. Een uur later is hij nog alles aan het opruimen.
Ik rij hopeloos verloren om mijn zoon van zijn zomerkamp af te halen. Tunnels die leiden naar autosnelwegen, vervolgens weer in het centrum van de stad, ... overal behalve waar ik moet zijn. Mijn bloed kookt nog net niet.
En dat met een auto waar de knalpot het van heeft begeven. Mijn mini-autootje maakt het geluid van een Testa Rossa. Ik kom net op tijd aan. Genoeg om 5 minuten de bank neer te leggen en af te koelen.
De bakken water waren er teveel aan of was het de autorit, ik ben bekaf als we thuiskomen (ditmaal zonder omwegen).
De wekker krijgt me niet wakker. De snooze gaat aan en aan en aan. Het is bijna 18 uur en het water van de douche laat de stramme spieren weer losser worden. Hoog tijd om de jongste van de kinderopvang te gaan halen.
Info:
Multivitamines verjongen je DNA
De vergrijzing en de levensduur van de normale, gezonde cellen worden gekoppeld aan het zogenaamde telomerase verkortingsmechanisme, dat cellen beperkt tot een vast aantal divisies. Tijdens de celdeling, zorgen de telomeren ervoor dat de cel van de chromosomen niet samenstelten of herschikt worden, wat kan leiden tot kanker.
Met elke replicatie van de cel verkorten de telomeren en wanneerde telomeren volledig zijn verbruikt, worden de cellen vernietigd (apoptose). Eerdere studies hebben ook gemeld dat telomeren zeer gevoelig zijn voor oxidatieve stress.
Dr Chen en zijn collega’s merkten op dat telomeerlengte daarom een marker van de biologische ouderdom kan zijn en dat multivitaminen telomeerlengte voordelig kan wijzigen via modulatie van oxidatieve stress en chronische ontstekingen.
Bron: http://www.nutraingredients-usa.com/Product-Categories/Antioxidants-carotenoids/Multivitamins-linked-to-younger-biological-age-Study/?utm_source=Newsletter_Product&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter%2BProduct
De energie spreiden, blijft dus de boodschap willen we enkele dagen later ook nog op onze benen kunnen staan.
Er moeten boodschappen gedaan worden want puber nr 2 komt terug van zomerkamp. Die kerels plunderen de bankrekening leeg als een zwerm sprinkhanen een sappig veld leeggrazen. De dag nadien lijkt het wel of je géén boodschappen hebt gedaan. Altijd honger die mannen.
Ik sleur met een zware kar door de winkel en til me een ongeluk aan bakken water. De mannen gaan keurig aan de kant staan maar niemand voelt zich geroepen om mee te dragen. Zei iemand dat wij sport moesten beoefenen? Dit noemen ze gewichtheffen.
De oudste zoon is inmiddels wakker en bereid de auto leeg te maken. Een uur later is hij nog alles aan het opruimen.
Ik rij hopeloos verloren om mijn zoon van zijn zomerkamp af te halen. Tunnels die leiden naar autosnelwegen, vervolgens weer in het centrum van de stad, ... overal behalve waar ik moet zijn. Mijn bloed kookt nog net niet.
En dat met een auto waar de knalpot het van heeft begeven. Mijn mini-autootje maakt het geluid van een Testa Rossa. Ik kom net op tijd aan. Genoeg om 5 minuten de bank neer te leggen en af te koelen.
De bakken water waren er teveel aan of was het de autorit, ik ben bekaf als we thuiskomen (ditmaal zonder omwegen).
De wekker krijgt me niet wakker. De snooze gaat aan en aan en aan. Het is bijna 18 uur en het water van de douche laat de stramme spieren weer losser worden. Hoog tijd om de jongste van de kinderopvang te gaan halen.
Info:
Multivitamines verjongen je DNA
De vergrijzing en de levensduur van de normale, gezonde cellen worden gekoppeld aan het zogenaamde telomerase verkortingsmechanisme, dat cellen beperkt tot een vast aantal divisies. Tijdens de celdeling, zorgen de telomeren ervoor dat de cel van de chromosomen niet samenstelten of herschikt worden, wat kan leiden tot kanker.
Met elke replicatie van de cel verkorten de telomeren en wanneerde telomeren volledig zijn verbruikt, worden de cellen vernietigd (apoptose). Eerdere studies hebben ook gemeld dat telomeren zeer gevoelig zijn voor oxidatieve stress.
Dr Chen en zijn collega’s merkten op dat telomeerlengte daarom een marker van de biologische ouderdom kan zijn en dat multivitaminen telomeerlengte voordelig kan wijzigen via modulatie van oxidatieve stress en chronische ontstekingen.
Bron: http://www.nutraingredients-usa.com/Product-Categories/Antioxidants-carotenoids/Multivitamins-linked-to-younger-biological-age-Study/?utm_source=Newsletter_Product&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter%2BProduct
Dag 176 Bezem
Negen uur deze ochtend. En dat voor een ochtendmens. Grinnik.
Ditmaal wel een slaappilletje genomen, een kwartje. Heb maar een beetje valsgespeeld met de ontgiftigingskuur.
Hubby ging weer op stap en ik had geen zin om een halve nacht mijn nagels op te eten van ergernis.
De conditie was beter vandaag. Dan maar geprofiteerd om een stoofpot voor te bereiden. Als hubby vanavond nog eens onverwacht verdwijnt, heb ik tenminste eten klaar staan.
De hoofdpijn is gezakt, het lijf wil beter mee. Ditmaal trap ik niet in de val. De bezem blijft in de kast, de strijk blijft staan.
Een vriendje komt spelen, hubby gaat werken in de tuin. Zo iedereen is bezig, ik kan lekker blijven lezen ditmaal.
Info:
Als je pijnstillers neemt: aspirine (Bayer), ibuprofen (Advil), indomethacine (Indocin), naproxen (Aleve) en nabumetone (Relafen) kan je een tekort hebben aan foliumzuur, ijzer, vitamine C en zink.
Foliumzuur is essentieel voor de genezing van de cel en algemene cellullaire gezondheid. IJzer helpt je om je om bloed op te bouwen. Vitamine C en zink zijn nodig voor het immuunsysteem, wondgenezing en gezonde huid en haren.
Deze voedingsmiddelen zijn goed: kool, citrusvruchten, boerenkool, linzen, lam en pompoenpitten.
Neem dagelijks bij gebruik van pijnstillers : B-50 complex met 400 mcg foliumzuur en een multivitamine met 250 mg vitamine C en 15 mg zink.
Bron: http://healthosity.blogspot.com/2009_10_01_archive.htm
Ditmaal wel een slaappilletje genomen, een kwartje. Heb maar een beetje valsgespeeld met de ontgiftigingskuur.
Hubby ging weer op stap en ik had geen zin om een halve nacht mijn nagels op te eten van ergernis.
De conditie was beter vandaag. Dan maar geprofiteerd om een stoofpot voor te bereiden. Als hubby vanavond nog eens onverwacht verdwijnt, heb ik tenminste eten klaar staan.
De hoofdpijn is gezakt, het lijf wil beter mee. Ditmaal trap ik niet in de val. De bezem blijft in de kast, de strijk blijft staan.
Een vriendje komt spelen, hubby gaat werken in de tuin. Zo iedereen is bezig, ik kan lekker blijven lezen ditmaal.
Info:
Als je pijnstillers neemt: aspirine (Bayer), ibuprofen (Advil), indomethacine (Indocin), naproxen (Aleve) en nabumetone (Relafen) kan je een tekort hebben aan foliumzuur, ijzer, vitamine C en zink.
Foliumzuur is essentieel voor de genezing van de cel en algemene cellullaire gezondheid. IJzer helpt je om je om bloed op te bouwen. Vitamine C en zink zijn nodig voor het immuunsysteem, wondgenezing en gezonde huid en haren.
Deze voedingsmiddelen zijn goed: kool, citrusvruchten, boerenkool, linzen, lam en pompoenpitten.
Neem dagelijks bij gebruik van pijnstillers : B-50 complex met 400 mcg foliumzuur en een multivitamine met 250 mg vitamine C en 15 mg zink.
Bron: http://healthosity.blogspot.com/2009_10_01_archive.htm
zondag 1 augustus 2010
Dag 175 Onzichtbaar
Vandaag haar nog eens wassen. Pfff, zie daar tegenop. Zo 's morgens vroeg al energie uitgeven. Met een nat hoofd ga ik naar de bakker. We drogen het straks wel.
We eten een hapje, gaan terug slapen. Hubby werkt dit weekend niet. Kan hij voor de jongste zorgen. Het is 13 uur als ik wakker word. Dat haar steekt inmiddels alle richtingen uit. Toch maar eens de haardroger bovenhalen.
De jongste mag bij een vriendje gaan spelen. Hubby en ik besluiten samen te gaan wandelen. Dat hebben we in geen jaren meer gedaan.
Na een paar honderd meter blijkt dat ik zijn tempo niet kan volgen. Alsof een onzichtbare kracht me tegenwerkt. Ik geraak niet vooruit. Hubby vraagt zich af waar ik ben, draait zich om en past zijn tempo aan.
Mijn ogen zoeken een stoel om te rusten. Niets te zien.
Dan in de verte een terrasje. Ik nodig hem uit voor een koffie. Het werkt. Hij heeft het niet direct door.
Mijn knieën kunnen een beetje smeerolie gebruiken. De trappen naar het toilet zijn een pijnlijk extraatje.
Vanavond geen kinderen in bed. Ik wil lekker slapen zonder blauwe plekken.
We eten een hapje, gaan terug slapen. Hubby werkt dit weekend niet. Kan hij voor de jongste zorgen. Het is 13 uur als ik wakker word. Dat haar steekt inmiddels alle richtingen uit. Toch maar eens de haardroger bovenhalen.
De jongste mag bij een vriendje gaan spelen. Hubby en ik besluiten samen te gaan wandelen. Dat hebben we in geen jaren meer gedaan.
Na een paar honderd meter blijkt dat ik zijn tempo niet kan volgen. Alsof een onzichtbare kracht me tegenwerkt. Ik geraak niet vooruit. Hubby vraagt zich af waar ik ben, draait zich om en past zijn tempo aan.
Mijn ogen zoeken een stoel om te rusten. Niets te zien.
Dan in de verte een terrasje. Ik nodig hem uit voor een koffie. Het werkt. Hij heeft het niet direct door.
Mijn knieën kunnen een beetje smeerolie gebruiken. De trappen naar het toilet zijn een pijnlijk extraatje.
Vanavond geen kinderen in bed. Ik wil lekker slapen zonder blauwe plekken.
Dag 174 Cement
De nacht was geen echt succes. De jongste miste zijn papa, wilde kost wat kost in het grote bed slapen. Mama was te moe om weerstand te bieden.
Om drie uur was papa nog steeds niet thuis en bleek de jongste inmiddels het hele bed te hebben verkend door 360° te draaien in zijn slaap. Met de regelmaat van de klok, kreeg ik dus een klap. Gedaan met slapen om van de pijnlijke spieren nog maar te zwijgen.
Tegen dan was ik het spuugzat en klaarwakker. Toen kwam hubby ook thuis. "Slaap jij niet?", was hij verbaasd. Die had duidelijk gerekend op mijn slaappilletje om zijn uitspattingen te verbergen.
Relatief geradbraakt doorloop ik de dag. Het ene moment loop ik rond, even later lig ik uitgeteld op de bank, dan sta ik weer op, dan ga ik weer slapen. Mijn benen lijken net holle buizen van cement, zo zwaar en vanbinnen kolkt, tintelt en borrelt er een gloeiend hete massa.
Mijn borstkast is ingesnoerd als in een korset en mijn hoofd staat op ontploffen. Al mijn radertjes zitten onder het zand. Ik zak weg in slaap maar de wekker rinkelt ongenadig.
We gaan naar het park met de vriendin zoals afgesproken en doen ons tegoed aan de rust onder de bomen. De zomer is terug in het land. Dit was leuk.
Om drie uur was papa nog steeds niet thuis en bleek de jongste inmiddels het hele bed te hebben verkend door 360° te draaien in zijn slaap. Met de regelmaat van de klok, kreeg ik dus een klap. Gedaan met slapen om van de pijnlijke spieren nog maar te zwijgen.
Tegen dan was ik het spuugzat en klaarwakker. Toen kwam hubby ook thuis. "Slaap jij niet?", was hij verbaasd. Die had duidelijk gerekend op mijn slaappilletje om zijn uitspattingen te verbergen.
Relatief geradbraakt doorloop ik de dag. Het ene moment loop ik rond, even later lig ik uitgeteld op de bank, dan sta ik weer op, dan ga ik weer slapen. Mijn benen lijken net holle buizen van cement, zo zwaar en vanbinnen kolkt, tintelt en borrelt er een gloeiend hete massa.
Mijn borstkast is ingesnoerd als in een korset en mijn hoofd staat op ontploffen. Al mijn radertjes zitten onder het zand. Ik zak weg in slaap maar de wekker rinkelt ongenadig.
We gaan naar het park met de vriendin zoals afgesproken en doen ons tegoed aan de rust onder de bomen. De zomer is terug in het land. Dit was leuk.
Dag 173 Last minute
Vandaag is extra rustdag. Morgennamiddag heb ik afgesproken bij een vriendin met de jongste dus we sparen elke stap.
De pijn trekt feller door mijn armen tot in mijn handen, de rekoefeningen verlichten tijdelijk. Ik kneed mezelf waar ik kan. Hubby moppert dat hij me niet meer vastpakken, ik plooi dubbel onder elke knuffel.
Mieren kruipen onder leden, hoofdpijn achtervolgt me overal.
Geen mentale inspanning vandaag, mijn hersenpan pruttelt nog na van de inspanning de afgelopen dagen. Alleen een wasmachine kan op mijn goedkeuring rekenen. Veel hersencellen moet ik daarvoor niet gebruiken. De moderne machines zijn voorgeprogrammeerd. En was ophangen, is een vorm van stretchen.
De musjes in de voortuin worden mijn spektakel. De voorbijkomende sportwandelaars en fietsers worden benijd. En boekje over interieur moet inspiratie leveren voor de kale muren. Langzaam vallen de ogen toe. Tot de wekker gaat.
Hubby komt niet thuis eten vandaag. Een last minute verwittiging via sms. Koken met lege batterijen.
De ontgiftingskuur houdt in zoveel mogelijk medicatie te mijden. Vanavond geen slaapmedicatie dus.
De pijn trekt feller door mijn armen tot in mijn handen, de rekoefeningen verlichten tijdelijk. Ik kneed mezelf waar ik kan. Hubby moppert dat hij me niet meer vastpakken, ik plooi dubbel onder elke knuffel.
Mieren kruipen onder leden, hoofdpijn achtervolgt me overal.
Geen mentale inspanning vandaag, mijn hersenpan pruttelt nog na van de inspanning de afgelopen dagen. Alleen een wasmachine kan op mijn goedkeuring rekenen. Veel hersencellen moet ik daarvoor niet gebruiken. De moderne machines zijn voorgeprogrammeerd. En was ophangen, is een vorm van stretchen.
De musjes in de voortuin worden mijn spektakel. De voorbijkomende sportwandelaars en fietsers worden benijd. En boekje over interieur moet inspiratie leveren voor de kale muren. Langzaam vallen de ogen toe. Tot de wekker gaat.
Hubby komt niet thuis eten vandaag. Een last minute verwittiging via sms. Koken met lege batterijen.
De ontgiftingskuur houdt in zoveel mogelijk medicatie te mijden. Vanavond geen slaapmedicatie dus.
Dag 172 Waka
Alles blijft liggen. Ik dus ook. Dezer dagen slaap ik als een os.
Mijn aders liggen opvallend dik op mijn vel dezer dagen als ik ze laat hangen. Een onprettig gevoel. Sinds jaren heb ik wel opvallende aders gehad zoals fitness freaks. Nu nog de fitness ...
Herinner u dat energieke gevoel, die kick die je krijgt als je zo'n uurtje hebt gesport. De endorfines die door je lichaam razen. De geur van muffe sportschoenen, zweterige t-shirts, ...
Nu enkel dat lijf dat njet zegt, moe en ziek wordt van dagelijks leven waar men als gezond mens zelfs niet bij stilstaat, alles wikken en wegen om een beetje te kunnen functioneren, ...
Zoonlief kijkt naar een videoclip van Shakira, Waka. Ze straalt leven en pure energie uit, springt als een veertje, draait met die heupen, tovert de mooiste glimlach op haar gezicht, rondom haar tientallen mensen die ritmisch bewegen, ... Dat lijkt nu even een andere planeet.
Ik weiger om te accepteren dat ik dat nooit meer zal kunnen. En toch trap ik in de val. Als ik me wat beter voel, ga ik over de grens. Een brein doet je miserie rap vergeten en tegelijkertijd doet het je terug belanden in je miserie.
Tegen het middaguur kruip ik uit mijn ligzetel en besluit dan maar zelf de was op te hangen. Anders droogt die nooit. Het is alsof den duvel ermee gemoeid is. Tien minuten erna stortregent het.
Morgen start ik mijn ontgiftigingskuur van de lever. Zes dagen appelsap drinken ter voorbereiding. De appeltjes in de tuin zijn nog niet rijp maar daar ga ik niet op wachten. Ik koop vers sap in de biowinkel. Deze week geen medicijnen of vitamines. Alleen het hoogstnoodzakelijke, dus de schildklier en de migraine.
De koelkast is leeg, de katten hebben geen brokjes meer, ... Er is geen ontkomen meer aan. Ik moet naar de winkel. Heb het lang genoeg uitgesteld. Mensen beginnen te reclameren thuis, de poezen ook.
Mijn aders liggen opvallend dik op mijn vel dezer dagen als ik ze laat hangen. Een onprettig gevoel. Sinds jaren heb ik wel opvallende aders gehad zoals fitness freaks. Nu nog de fitness ...
Herinner u dat energieke gevoel, die kick die je krijgt als je zo'n uurtje hebt gesport. De endorfines die door je lichaam razen. De geur van muffe sportschoenen, zweterige t-shirts, ...
Nu enkel dat lijf dat njet zegt, moe en ziek wordt van dagelijks leven waar men als gezond mens zelfs niet bij stilstaat, alles wikken en wegen om een beetje te kunnen functioneren, ...
Zoonlief kijkt naar een videoclip van Shakira, Waka. Ze straalt leven en pure energie uit, springt als een veertje, draait met die heupen, tovert de mooiste glimlach op haar gezicht, rondom haar tientallen mensen die ritmisch bewegen, ... Dat lijkt nu even een andere planeet.
Ik weiger om te accepteren dat ik dat nooit meer zal kunnen. En toch trap ik in de val. Als ik me wat beter voel, ga ik over de grens. Een brein doet je miserie rap vergeten en tegelijkertijd doet het je terug belanden in je miserie.
Tegen het middaguur kruip ik uit mijn ligzetel en besluit dan maar zelf de was op te hangen. Anders droogt die nooit. Het is alsof den duvel ermee gemoeid is. Tien minuten erna stortregent het.
Morgen start ik mijn ontgiftigingskuur van de lever. Zes dagen appelsap drinken ter voorbereiding. De appeltjes in de tuin zijn nog niet rijp maar daar ga ik niet op wachten. Ik koop vers sap in de biowinkel. Deze week geen medicijnen of vitamines. Alleen het hoogstnoodzakelijke, dus de schildklier en de migraine.
De koelkast is leeg, de katten hebben geen brokjes meer, ... Er is geen ontkomen meer aan. Ik moet naar de winkel. Heb het lang genoeg uitgesteld. Mensen beginnen te reclameren thuis, de poezen ook.
Dag 171 Allemaal beestjes
Bloed prikken vandaag. We gaan naar oma haar werk, een privé-kliniek. Collega's bekijken me, vragen hoe het nu me gaat. Sommige kennen me al 20 jaar, anderen hebben me nog nooit gezien.
Ze zeggen dat ik hard ben vermagerd maar dat de spirit er terug inzit. Moeder berispt een nieuweling die zegt dat ik er goed uitzie met een scheef hoofd. "Je weet niet waarover je spreekt. Je hebt haar vroeger niet gekend. Ze ziet er misschien leuk uit, ze kan nauwelijks wat."
Doodziek in mijn bed lig ik inderdaad niet meer. Dan had ik dit ook niet kunnen schrijven. We zijn op de goede weg.
De prik voel ik ditmaal helemaal niet. Een unicum. Zo kunnen ze van mijn prikfobie verlossen.
Ik ga pas om halftien slapen. De jongste heeft luizen meegebracht van de kinderopvang. De gedachte aan beestjes in bed, knuffels, lakens, ... nog meer wasmachines.
Ze zeggen dat ik hard ben vermagerd maar dat de spirit er terug inzit. Moeder berispt een nieuweling die zegt dat ik er goed uitzie met een scheef hoofd. "Je weet niet waarover je spreekt. Je hebt haar vroeger niet gekend. Ze ziet er misschien leuk uit, ze kan nauwelijks wat."
Doodziek in mijn bed lig ik inderdaad niet meer. Dan had ik dit ook niet kunnen schrijven. We zijn op de goede weg.
De prik voel ik ditmaal helemaal niet. Een unicum. Zo kunnen ze van mijn prikfobie verlossen.
Ik ga pas om halftien slapen. De jongste heeft luizen meegebracht van de kinderopvang. De gedachte aan beestjes in bed, knuffels, lakens, ... nog meer wasmachines.
Abonneren op:
Posts (Atom)