Alles blijft liggen. Ik dus ook. Dezer dagen slaap ik als een os.
Mijn aders liggen opvallend dik op mijn vel dezer dagen als ik ze laat hangen. Een onprettig gevoel. Sinds jaren heb ik wel opvallende aders gehad zoals fitness freaks. Nu nog de fitness ...
Herinner u dat energieke gevoel, die kick die je krijgt als je zo'n uurtje hebt gesport. De endorfines die door je lichaam razen. De geur van muffe sportschoenen, zweterige t-shirts, ...
Nu enkel dat lijf dat njet zegt, moe en ziek wordt van dagelijks leven waar men als gezond mens zelfs niet bij stilstaat, alles wikken en wegen om een beetje te kunnen functioneren, ...
Zoonlief kijkt naar een videoclip van Shakira, Waka. Ze straalt leven en pure energie uit, springt als een veertje, draait met die heupen, tovert de mooiste glimlach op haar gezicht, rondom haar tientallen mensen die ritmisch bewegen, ... Dat lijkt nu even een andere planeet.
Ik weiger om te accepteren dat ik dat nooit meer zal kunnen. En toch trap ik in de val. Als ik me wat beter voel, ga ik over de grens. Een brein doet je miserie rap vergeten en tegelijkertijd doet het je terug belanden in je miserie.
Tegen het middaguur kruip ik uit mijn ligzetel en besluit dan maar zelf de was op te hangen. Anders droogt die nooit. Het is alsof den duvel ermee gemoeid is. Tien minuten erna stortregent het.
Morgen start ik mijn ontgiftigingskuur van de lever. Zes dagen appelsap drinken ter voorbereiding. De appeltjes in de tuin zijn nog niet rijp maar daar ga ik niet op wachten. Ik koop vers sap in de biowinkel. Deze week geen medicijnen of vitamines. Alleen het hoogstnoodzakelijke, dus de schildklier en de migraine.
De koelkast is leeg, de katten hebben geen brokjes meer, ... Er is geen ontkomen meer aan. Ik moet naar de winkel. Heb het lang genoeg uitgesteld. Mensen beginnen te reclameren thuis, de poezen ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten