Bloed prikken vandaag. We gaan naar oma haar werk, een privé-kliniek. Collega's bekijken me, vragen hoe het nu me gaat. Sommige kennen me al 20 jaar, anderen hebben me nog nooit gezien.
Ze zeggen dat ik hard ben vermagerd maar dat de spirit er terug inzit. Moeder berispt een nieuweling die zegt dat ik er goed uitzie met een scheef hoofd. "Je weet niet waarover je spreekt. Je hebt haar vroeger niet gekend. Ze ziet er misschien leuk uit, ze kan nauwelijks wat."
Doodziek in mijn bed lig ik inderdaad niet meer. Dan had ik dit ook niet kunnen schrijven. We zijn op de goede weg.
De prik voel ik ditmaal helemaal niet. Een unicum. Zo kunnen ze van mijn prikfobie verlossen.
Ik ga pas om halftien slapen. De jongste heeft luizen meegebracht van de kinderopvang. De gedachte aan beestjes in bed, knuffels, lakens, ... nog meer wasmachines.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten