Mijn hoofd ziet er uit als een vogelverschrikker. Het liefst van al wil ik binnenblijven, zoals in het liedje: "[i]sitting in my crib, minding my own business, ..." maar we moeten eruit vandaag. Naar de controle-arts.
Even krijg ik het nog benauwd. Gaat die wel beseffen dat ik veel rust nodig heb, dat ik nog tegen die onzichtbare muur loop? Dat ik nog maar op halve kracht functioneer en kilo's zand meesleur? Dat als ik meer doe, ik binnen de week weer in mijn bed lig met andere gevolgen?
Ik wil nooit meer naar de hel van 2009, nooit meer ziek werken met een lijf zoals tussen 2005 en 2008, ik wil nooit meer de migraines hebben. Ik wil nu uitzieken. Langzaam maar zeker voel ik het ziekzijn uit mijn lijf slijten. Ik droom van op een fiets te rijden. Zou hij het begrijpen?
De arts is correct in zijn houding, toont weinig interesse voor de bloeduitslagen zolang ze niets nieuws aan het licht brengen. Wel voor de neuro-cognitieve testen. Hij wil namelijk bewijzen voor het Riziv om mijn ziekteverlof te kunnen verlengen.
Hij is nieuwsgierig naar mijn behandelingen om beter te worden en noteert nauwkeurig het effect dat ik ervaar. Hij vindt het blijkbaar fijn om te horen dat er verbetering is met de neuraal therapie en de slaapmedicatie.
Het regent voor de vierde keer vandaag, mijn was aan de draad wordt wederom natgeregend. Ik bekijk het gelaten. Eerst slapen, straks is ie misschien weer droog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten