De nacht was geen echt succes. De jongste miste zijn papa, wilde kost wat kost in het grote bed slapen. Mama was te moe om weerstand te bieden.
Om drie uur was papa nog steeds niet thuis en bleek de jongste inmiddels het hele bed te hebben verkend door 360° te draaien in zijn slaap. Met de regelmaat van de klok, kreeg ik dus een klap. Gedaan met slapen om van de pijnlijke spieren nog maar te zwijgen.
Tegen dan was ik het spuugzat en klaarwakker. Toen kwam hubby ook thuis. "Slaap jij niet?", was hij verbaasd. Die had duidelijk gerekend op mijn slaappilletje om zijn uitspattingen te verbergen.
Relatief geradbraakt doorloop ik de dag. Het ene moment loop ik rond, even later lig ik uitgeteld op de bank, dan sta ik weer op, dan ga ik weer slapen. Mijn benen lijken net holle buizen van cement, zo zwaar en vanbinnen kolkt, tintelt en borrelt er een gloeiend hete massa.
Mijn borstkast is ingesnoerd als in een korset en mijn hoofd staat op ontploffen. Al mijn radertjes zitten onder het zand. Ik zak weg in slaap maar de wekker rinkelt ongenadig.
We gaan naar het park met de vriendin zoals afgesproken en doen ons tegoed aan de rust onder de bomen. De zomer is terug in het land. Dit was leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten