Het ellendige gevoel is langzaam aan het uitdoven. Alleen nog het vermoeide en zieke nog. Als oma belt om halfeen 's middags lig ik nog in bed. Straks tijd om de vit B12 te geven vandaag, niet vergeten!
De jongste en ik boetseren de nieuwe letters in klei zodat hij ze in alle vormen goed kent, meer bepaald driedimensionaal.
Beelddenkers stimuleer je anders en het is een extra hulp voor kinderen die traag leren lezen. Ben ik blij dat ik dit jaar in staat ben om deze cruciale momenten mee te maken.
Mijn enkele uurtjes energie per dag worden wijselijk besteed. Vorig jaar kon ik net zijn handje vasthouden en luisteren, dat was het.
In de tuin rapen we gevallen appeltjes in het hoge gras. De mieren doen er zich ook aan te goed. Straks komen de fazanten weer smullen. Twee mandjes vol met rijpe rode en groene appeltjes. Hier en daar een bruine plek maar die snijden we wel weg. Lang leve de bio-appeltjes uit de tuin. In de pan smaken die heerlijk!
Oma prikt, de vloeistof doet weer pijn, damn, dat enzym werkte deze keer niet naar behoren. Als dank krijgt ze de karrevracht appels mee naar huis.
Veel te veel, pruttelt ze nog tegen maar dan hoor ik haar al luidop dromen van vers appelsap. Zie je wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten