De motor blijft draaien alleen ben ik duidelijker meer vermoeid dan gisteren. Geen verplichtingen vandaag, mijn bed is mijn beste vriend.
Hubby blijkt een dag vrij te hebben en begint te klussen. Ik trek de deur van de kamer dicht en zet voor een zeldzame keer muziek op. Altijd hetzelfde liedje, play repeat. Eentje dat mijn hersenen niet op hol doen jagen en het gestommel van hubby buitenhoudt.
Oma belt dat ze een neuroloog heeft gevonden die neuraal therapie beoefent. Hij wil me wel ontvangen maar dan moet ik snel zijn. Hij heeft nog een gaatje in zijn agenda binnen 45 minuten. De ene minuut lig ik te dommelen in mijn bed, de andere zit ik op de stoel bij de neuroloog.
Hij beoefent de neuraal therapie niet zo intensief als mijn vorige arts die me tot enkele maanden geleden behandelde. Jammer genoeg belet een zwaar rugletsel haar om nog te werken tot nader order.
Niet getreurd, ik wil die procaine spuitjes terug! Alle beetjes helpen om dat lichaam in evenwicht te krijgen en zo mijn immuunsysteem terug aan de praat zoals het hoort.
De dokter vraagt me uit, toont oprechte interesse, geeft advies in energiebeheer alsook voeding en supplementen en geeft tot slot 2 kleine spuitjes procaine in mijn schouders. Niet meer, mijn bloeddruk is te laag.
Hij is buitenlander maar spreekt en verstaat de taal voldoende. Psychiatrie is volgens hem ook een uitstervend ras. Grappig, hij is neuropsychiater als ik zijn papierhoofd lees. Veel verschijnselen zijn puur van neurobiologische oorsprong. Een man naar mijn hart.
Hij adviseerde me nog om vooral rust in te lassen tussen de taken en niet over de grens te gaan. Dat stadium ben ik gelukkig voorbij, daar hoeven ze niet meer van te overtuigen.
De namiddag wordt dan terug recuperatie ligmoment. Mijn humeur is slecht, ik zonder me af om mensen niet af te snauwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten