Mijn spiegelbeeld reflecteert een fletse verschijning. Ben ik dat daar? Ik trek eens aan het vel van mijn kaken richting oren. Mijn waardebon voor een beurt bij een schoonheidspecialiste is bijna verlopen. Vorig jaar november gekregen ... Zal eens een afspraak moeten maken.
Voor de eerste keer in 27 dagen zit ik terug op een stoel. Dat doet deugd. Allerstallige paperassen komen onvermijdelijk bovendrijven. Puin ruimen.
De was hangt al drie dagen in de regen. Niemand voelt zich geroepen om die af te halen. Ik ook niet vandaag. Mijn eerste dag op de been niet ineens alles tegelijkertijd willen doen.
Exact twee regels in mijn boek, zo gaan we er wel geraken! Maar ook 5 nieuwe ideeën voor de toekomst.
De toekomst, wat is die toekomst dan? Het leven lijkt wel achterstevoren afgespeeld. Zou een bejaarde zich ook zo nutteloos voelen op het einde van zijn leven? Energie weggezogen uit dat ooit veerkrachtige lichaam? Betuttelend toegesproken door derden? Waar zouden wij hoogbejaarden het gelukkigst met kunnen maken?
Een pompoen lonkt in de keuken. Als ik daar eens een soepje van maak? Geen enkel mes lijkt opgewassen tegen de schil. Ook niet als ik er met de helft van mijn gewicht over hang.
En dan, mijn duim op de verkeerde plek, het mes op de juiste. Mijn nagel tussen de twee. Een doorkliefde pompoen én nagel op de keukenplank. Sterretjes in de lucht. Zoonlief komt de duim dichtknijpen. Een andere zoon zoekt een strakke tape om de nagel dicht te binden.
Eind goed al goed, de pompoenvelouté is toch geslaagd met de hulp van de zonen.
Een hele dag op de stoel gezeten na 27 ligdagen, waar gaan we dat schijven? Hier natuurlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten