Geen tijd om uit te slapen of in pyama te blijven lummelen. Deze ochtend is het judoles. De jongste heeft er nog niet veel zin in. Angst voor het onbekende.
Na een uurtje is hij echter razend enthousiast. Geef toe, welke jongen vindt het niet heerlijk om lekker te rollebollen over de grond en kneepjes te leren om de andere te vloeren?
De bende sprinkhanen met de oranje en groene ceintuur vond het heerlijk - om in afwachting van hun beurt een uur later - met een stel ballonnen te spelen. Waarom maken die plastic dingen zo'n irritant geluid heb ik me al meerdere keren afgevraagd?
Thuis blijken de pubers voor de tv te zitten. Ze beloven me plechtig voor hun jongste broer te zorgen waarop ik in slaap val in bed. Het rottige zieke gevoel achtervolgt me.
Tegen 15u zijn de groten gaan vliegen, zit de jongste alleen voor de buis en heeft ie deze middag ook nog niets gegeten. Om zijn honger te stillen, heeft ie een banaan uit de fruitmand genomen.
Of hoe een ziekte je een schuldgevoel kan bezorgen ...
Zo zitten we daar met ons tweetjes op de bank tot hubby thuis komt. Ik maak het me gemakkelijk, erg efficient ben ik toch niet in deze staat.
Dan begeef ik me weer naar bed. Iemand kan het toezicht en huishouden weer overnemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten