Ik heb besloten me uit te schrijven uit de kunstcursus die ik nu twee keer heb gevolgd. Het is te zwaar. Dat ik dit nog moet meemaken.
Na anderhalf uur concentratie begint mijn lijf tegen te wringen en mijn klieren te zwellen. Vooral mijn keel snoert dan dicht, mijn stem verzwakt, de cellen in mijn borstkast hebben moeite, ik beweeg me door stroop, voeten, handen, mond worden gevoelloos, de binnenkant van mijn ruggegraat begint te gloeien en te stralen in het ergste geval.
Zodra ik het ongeluk bega eraan toe te geven, zak ik helemaal weg in de zuigende modder. Op mijn benen blijven staan, is echter ook geen optie. Een mens moet af en toe eens gaan zitten.
Deze instant immuunreactie is nieuw sinds mijn ziekte-aanval begin deze maand. Daarvoor was alles ziekte, pijn en uitputting. Toen enkele maanden algemene uitputting zonder uitgesproken ziekte. Nu dus een nieuwe episode dat ik onmiddellijk ziekte voel opkomen zodra ik teveel beweeg of nieuwe zaken moet opnemen.
De jongste gaat deze namiddag voor het eerst naar de tekenacademie. Ik parkeer mijn auto op de plek voor gehandicapten en laat me ter plekke op mijn nummer zetten door de lerares in kwestie. “Dit kan ik echt niet toelaten!”
Mijn aanvraag is ingediend, geef ik nog als excuus om een discussie en uitleg te vermijden waarop ze antwoordt, “U kan toch best een stukje wandelen?”
Was het maar zo eenvoudig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten