Oudere chirurgen lopen vaker met suïcidegedachten rond
20 januari 2011
Zestien procent van de Amerikaanse chirurgen ouder dan 45 jaar loopt met zelfmoordgedachten rond. Het beroep blijkt een bijkomende risicofactor, zo leert ons een onderzoek waarvan de resultaten in de Archives of Surgery verschenen.
In vergelijking met andere beroepsgroepen en met de algemene bevolking plegen Amerikaanse artsen vaker zelfmoord. Nochtans komt depressie, een belangrijke risicofactor voor zelfdoding, bij artsen niet vaker voor. Dus moest de oorzaak elders worden gezocht, zoals in de toegang tot letale geneesmiddelen of burn-out.
Maar dat was nauwelijks onderzocht, stelden onderzoekers van de Mayo Clinic, de Johns Hopkins University, de Winchester Surgical Clinic maar ook het American College of Surgeons en het Washington Physicians Health Program van de University of Washington vast. Ze gingen dan maar zelf aan de slag en stuurden de 25.000 leden van het American College of Surgeons een vragenlijst waarin ze peilden naar zelfmoordgedachten, mentale stress en het gebruik van geestelijke gezondheidszorg.
Bijna 8.000 chirurgen stuurden de vragenlijst terug. Zestien procent (501 respondenten) gaf aan in het jaar dat de bevraging voorafging aan zelfmoord te hebben gedacht. Bij de artsen jonger van 45 jaar kwamen suïcidegedachten niet vaker voor dan in de algemene bevolking. Anders was het gesteld bij de 45-plussers: zij hadden anderhalf tot drie keer meer zelfmoordgedachten. Depressie en burnout kwamen als belangrijkste risicofactoren naar voor. Maar ook recente ernstige medische missers dreven chirurgen vaker tot zelfmoordgedachten.
Dat slechts een kwart van deze artsen de stap naar hulpverlening zette, was voorspelbaar. Ook het argument dat ze geen hulp zochten voor psychische klachten uit angst voor een beroepsverbod, zal niemand verwonderen. Van de 460 chirurgen die het jaar dat de peiling voorafging antidepressiva gebruikten, schreef 9% de medicatie zelf voor en klopte 7,5% hiervoor aan bij een collega. De conclusies die de onderzoekers uit de bevraging trekken zijn duidelijk: de stress onder chirurgen moet naar omlaag en er moet worden voor gezorgd dat ze de weg vinden naar de gespecialiseerde hulplening.
AdM
Archives of Surgery 2011;146(1):54-62. doi:10.1001/archsurg.2010.292. Suicidal Ideation Among American Surgeons
Botte moraal van het verhaal:
Blijf weg van een chirurg boven de 45 jaar, 16% zal niet toegeven dat hij zelf medische hulp nodig heeft.
donderdag 27 januari 2011
dinsdag 25 januari 2011
Dag 345 Geleerde bollen
Als we oprecht communiceren met een ander, is het een kunst om ons te ontdoen van onze vooroordelen. We kijken al te graag op onze eigen manier naar de wereld. Vanaf onze geboorte wordt ons hoofd volgestouwd met ervaringen en opgedane kennis. Wanneer was de laatste keer dat je het gevoel had dat men echt naar je luisterde? Waarom kreeg je dat gevoel? Wat deed die persoon anders dan anderen?
Bij het lezen van een artikel in de Standaard omtrent "CV(s) in een vuilnisbelt?" werd ik haast onpasselijk.
Ik citeer Prof Blockmans:
'Wat sommige dokters ook beweren, in de wetenschappelijke literatuur is haast iedereen het erover eens: CVS is een psychosomatische aandoening, punt uit. Natuurlijk zijn bij CVS-patiënten soms het immuunsysteem en de hormonenhuishouding ontregeld, maar dat is de hele discussie over de kip of het ei: die storingen zijn niet de oorzaak van de oververmoeidheid, ze zijn er het gevolg van. Dokters die dat omkeren, zijn kwakzalvers, ook al hebben ze dan een diploma op zak.'
Niet alleen is professor Blockmans een schoolvoorbeeld van de arts waar de gemiddelde ME/CVS patient tegenaan loopt. Een paard met oogkleppen op. Hij zal wellicht uitblinken in het behalen van de hoogste cijfers in geneeskunde maar is niet in staat ze op de mens toe te passen. Oorzaak en gevolg worden door schaamteloos mekaar gehaald. Vriendjespolitiek verblindt hun gezond verstand. Zo vaak zag ik het in het bedrijfsleven. Hoe hoger op de ladder, hoe minder oprechte feedback de managers kregen. De manager zag zijn eigen fouten niet meer. Ze duldden ook geen tegenspraak.
Dit soort artsen doen zelfs geen doorgedreven onderzoek meer naar immuniteit en hormonen. Hoogstens de standaard testen. Eenmaal ze hun diploma hebben, hebben ze amper nog de tijd om zich bij te scholen. Hun postje is verzekerd, hun spiegel praat niet terug.
Alle prulresultaten worden systematisch naar de stress-mand verwezen. Laten we de volgende analogie nemen. Een enchondroma, een goedaardige bottumor.
Wat als stress alleen maar een enchondroma is die een breuk veroorzaakt? Waar komt de enchondroma dan vandaan? Welk chemisch proces is daaraan vooraf gegaan? Noemt men de enchondroma dan stress? Of is een tik tegen het bot aangevreten door een enchondroma de stress?
Hij verwijst naar zijn collega professor Van Houdenhove die in het freudiaanse tijdperk is blijven haperen. Duizenden publicaties en miljoenen patienten die het tegenovergestelde beweren maar hij blijft steken in zijn eigen leugen. Hij brainwasht zichzelf. Als ie het maar lang genoeg blijft herhalen, blijft hij het zelf geloven. Iets anders verkondigen, zou hem misschien teveel gezichtsverlies doen opleveren.
Nochtans zou hij het leven van tienduizenden belgische patienten aangenamer kunnen maken. Hij zou vele wetenschappers aan het werk kunnen zetten. Laboratoria zouden interesse kunnen vertonen in het zoeken van een oplossing. Wie weet opent deze ziekte de doos van pandora voor vele neurologische aandoeningen? We zouden België op de wereldkaart kunnen zetten qua research. Maar er wordt niets gedaan. Wat een verspilling. Prof Van Houdenhove zou dan zijn eigen psychotherapie succesvol kunnen afronden. Het is een kwestie van tijd, mensen verenigingen zich. Nog even, en dan zijn we van dat circus vanaf.
Laten we nog eens de stress-theorie van Van Houdenhove and Co erbij halen. Onze oerinstincten zouden ons parten spelen. Onze hersenstam kent alleen maar vluchten of vechten. In de zoo schrikken we als de leeuw onverwachts een uithaal naar ons doet. Onze oerhersenen zien niet dat er tralies staan. We lopen niet weg, de opgekropte stress zit in ons lijf. Onze baas roept tegen ons, we kunnen niet reageren zoniet riskeren we onze job. In het verkeer snijdt iemand ons de pas af. We kunnen hem niet te lijf gaan, de ander zit veilig in zijn stalen ros. Leeft ie op een andere planeet dat hem dat nooit overkomt?
Denkt ie dat we zo primitief zijn dat we niet eens goed met onszelf hebben kunnen lachen? Dat we nooit in staat zijn een goed gesprek te voeren met mensen rondom om ons heen? Toch laat verkeersagressie ons koud en zijn we blij zijn dat onze bumper het overleefd heeft.
Wat al die geleerde bollen denken te weten maar niet voelen, is dat we middels puppytraining (GET) onze oerinstincten kunnen negeren. Ik vind die oerinstincten prima. Als ik die niet had, kon ik nu niet luisteren naar mijn lichaam om niet volledig kapot te gaan aan inspanningsintolerantie. Mijn hoger bewustzijn is voldoende ontwikkeld om een intellectueel gesprek aan te gaan. Eentje dat de geleerde heren weigeren.
Als het plaatje daar nu enkel zou stoppen, maar jammer genoeg, is er nog veel meer aan de hand. Door bewust om te gaan met mijn lichaam, beheers ik mijn lichaamstemperatuur niet, noch mijn orthostatische intolerantie, noch mijn bradychardie, noch mijn witte vlekken in mijn hersenen, noch mijn laag aantal natural killer cells, nog mijn anti-phospholipidensyndroom dat mijn bloed doet samenklonteren, noch mijn dysautonomie die alle electriciteit uit mijn lijf zuigt, noch mijn griepaanvallen als ik rechtsta, nog mijn ligpijn, nog mijn 10 kilo's aan spiermassa die ik inmiddels ben verloren en me de looks van een anorexia model geven, ...
Prof Van Houdenhove en Blockmans, mijn hersenstam roept primitieve reacties op als ik uw naam lees.
Last but not least, professor Blockmans beticht artsen die patienten willen helpen voor kwakzalvers. Blijkbaar ben ik niet de enige die er last van heeft.
Misschien heeft Van Houdenhove nog een plaats vrij voor zijn collega op zijn dienst. Dan kan deze bewust leren omgaan met de dagelijkse realiteit want ze is er wel degelijk.
Bij het lezen van een artikel in de Standaard omtrent "CV(s) in een vuilnisbelt?" werd ik haast onpasselijk.
Ik citeer Prof Blockmans:
'Wat sommige dokters ook beweren, in de wetenschappelijke literatuur is haast iedereen het erover eens: CVS is een psychosomatische aandoening, punt uit. Natuurlijk zijn bij CVS-patiënten soms het immuunsysteem en de hormonenhuishouding ontregeld, maar dat is de hele discussie over de kip of het ei: die storingen zijn niet de oorzaak van de oververmoeidheid, ze zijn er het gevolg van. Dokters die dat omkeren, zijn kwakzalvers, ook al hebben ze dan een diploma op zak.'
Niet alleen is professor Blockmans een schoolvoorbeeld van de arts waar de gemiddelde ME/CVS patient tegenaan loopt. Een paard met oogkleppen op. Hij zal wellicht uitblinken in het behalen van de hoogste cijfers in geneeskunde maar is niet in staat ze op de mens toe te passen. Oorzaak en gevolg worden door schaamteloos mekaar gehaald. Vriendjespolitiek verblindt hun gezond verstand. Zo vaak zag ik het in het bedrijfsleven. Hoe hoger op de ladder, hoe minder oprechte feedback de managers kregen. De manager zag zijn eigen fouten niet meer. Ze duldden ook geen tegenspraak.
Dit soort artsen doen zelfs geen doorgedreven onderzoek meer naar immuniteit en hormonen. Hoogstens de standaard testen. Eenmaal ze hun diploma hebben, hebben ze amper nog de tijd om zich bij te scholen. Hun postje is verzekerd, hun spiegel praat niet terug.
Alle prulresultaten worden systematisch naar de stress-mand verwezen. Laten we de volgende analogie nemen. Een enchondroma, een goedaardige bottumor.
Wat als stress alleen maar een enchondroma is die een breuk veroorzaakt? Waar komt de enchondroma dan vandaan? Welk chemisch proces is daaraan vooraf gegaan? Noemt men de enchondroma dan stress? Of is een tik tegen het bot aangevreten door een enchondroma de stress?
Hij verwijst naar zijn collega professor Van Houdenhove die in het freudiaanse tijdperk is blijven haperen. Duizenden publicaties en miljoenen patienten die het tegenovergestelde beweren maar hij blijft steken in zijn eigen leugen. Hij brainwasht zichzelf. Als ie het maar lang genoeg blijft herhalen, blijft hij het zelf geloven. Iets anders verkondigen, zou hem misschien teveel gezichtsverlies doen opleveren.
Nochtans zou hij het leven van tienduizenden belgische patienten aangenamer kunnen maken. Hij zou vele wetenschappers aan het werk kunnen zetten. Laboratoria zouden interesse kunnen vertonen in het zoeken van een oplossing. Wie weet opent deze ziekte de doos van pandora voor vele neurologische aandoeningen? We zouden België op de wereldkaart kunnen zetten qua research. Maar er wordt niets gedaan. Wat een verspilling. Prof Van Houdenhove zou dan zijn eigen psychotherapie succesvol kunnen afronden. Het is een kwestie van tijd, mensen verenigingen zich. Nog even, en dan zijn we van dat circus vanaf.
Laten we nog eens de stress-theorie van Van Houdenhove and Co erbij halen. Onze oerinstincten zouden ons parten spelen. Onze hersenstam kent alleen maar vluchten of vechten. In de zoo schrikken we als de leeuw onverwachts een uithaal naar ons doet. Onze oerhersenen zien niet dat er tralies staan. We lopen niet weg, de opgekropte stress zit in ons lijf. Onze baas roept tegen ons, we kunnen niet reageren zoniet riskeren we onze job. In het verkeer snijdt iemand ons de pas af. We kunnen hem niet te lijf gaan, de ander zit veilig in zijn stalen ros. Leeft ie op een andere planeet dat hem dat nooit overkomt?
Denkt ie dat we zo primitief zijn dat we niet eens goed met onszelf hebben kunnen lachen? Dat we nooit in staat zijn een goed gesprek te voeren met mensen rondom om ons heen? Toch laat verkeersagressie ons koud en zijn we blij zijn dat onze bumper het overleefd heeft.
Wat al die geleerde bollen denken te weten maar niet voelen, is dat we middels puppytraining (GET) onze oerinstincten kunnen negeren. Ik vind die oerinstincten prima. Als ik die niet had, kon ik nu niet luisteren naar mijn lichaam om niet volledig kapot te gaan aan inspanningsintolerantie. Mijn hoger bewustzijn is voldoende ontwikkeld om een intellectueel gesprek aan te gaan. Eentje dat de geleerde heren weigeren.
Als het plaatje daar nu enkel zou stoppen, maar jammer genoeg, is er nog veel meer aan de hand. Door bewust om te gaan met mijn lichaam, beheers ik mijn lichaamstemperatuur niet, noch mijn orthostatische intolerantie, noch mijn bradychardie, noch mijn witte vlekken in mijn hersenen, noch mijn laag aantal natural killer cells, nog mijn anti-phospholipidensyndroom dat mijn bloed doet samenklonteren, noch mijn dysautonomie die alle electriciteit uit mijn lijf zuigt, noch mijn griepaanvallen als ik rechtsta, nog mijn ligpijn, nog mijn 10 kilo's aan spiermassa die ik inmiddels ben verloren en me de looks van een anorexia model geven, ...
Prof Van Houdenhove en Blockmans, mijn hersenstam roept primitieve reacties op als ik uw naam lees.
Last but not least, professor Blockmans beticht artsen die patienten willen helpen voor kwakzalvers. Blijkbaar ben ik niet de enige die er last van heeft.
Misschien heeft Van Houdenhove nog een plaats vrij voor zijn collega op zijn dienst. Dan kan deze bewust leren omgaan met de dagelijkse realiteit want ze is er wel degelijk.
Our reality in a humorous context
The Golden Girls: our reality in a humorous context
The arrogance of doctors, treating people as numbers, friends who supposedly know how you feel, ... and also GOOD people.
http://www.youtube.com/watch?v=us8iGG2biDw
With thanks to a fellow patient to dig this video up. Little has changed after all these years.
The arrogance of doctors, treating people as numbers, friends who supposedly know how you feel, ... and also GOOD people.
http://www.youtube.com/watch?v=us8iGG2biDw
With thanks to a fellow patient to dig this video up. Little has changed after all these years.
maandag 24 januari 2011
Dag 344 Vlees en bloed
De hormonen spelen me een beetje parten. Geen vervelende buikpijn maar het irritatieniveau stijgt evenredig met het volume van de maan. Dat belooft voor degenen die me dwars liggen vandaag!
Opvallend is dat het me ditmaal fysieke energie geeft. Hoopvol!
Dat lichaam zit aan de goede kant van de balans! De duistere kanten van een mens zijn een bron van kracht, een gevoel dat ik in geen jaren meer heb gehad. Geweldig om weer in een huis te wonen van vlees en bloed.
Info:
Progesterone increases levels of mu-opioid receptor mRNA in the preoptic area and arcuate nucleus of ovariectomized, estradiol-treated female rats.
Petersen SL, LaFlamme KD.
Department of Biology, Neuroscience and Behavior Program, University of Massachusetts at Amherst 01003, USA. sandyp@bio.umass.edu
Abstract
Estradiol (E2) and progesterone (P) play different roles in generating the preovulatory surge release of luteinizing hormone-releasing hormone (LH-RH) and luteinizing hormone (LH). Results of our previous studies suggest that at least some of these steroid-specific effects may be mediated by beta-endorphinergic neurons. However, it is also possible that E2 and P differentially regulate responsiveness to opioids by altering mu-opioid receptor gene expression.
To test this hypothesis, we used quantitative in situ hybridization histochemistry (ISHH) to measure the effects of E2 and P on mu-opioid receptor mRNA levels in cells of the preoptic area (POA) and arcuate nucleus (Arc). We examined several groups of animals in the morning and afternoon on the day of LH surge release: (1) 1-week ovariectomized (OVX) rats with or without E2 treatment sacrificed between 09:00 and 09:30 h (48 h after E2 capsules inserted); (2) OVX with or without E2 treatment sacrificed between 15:30 and 16:00 h; and (3) OVX with both E2 and P treatment sacrificed between 15:30 and 16:00 h (approximately 54 h after E2 and 6 h after P administration).
We found that E2 had no effect on morning or afternoon levels of mu-opioid receptor mRNA levels in either the POA or Arc. In contrast, P treatment increased afternoon levels of mu-opioid receptor mRNA in both regions. These findings indicate that differential effects of E2 and P on LH-RH release may be mediated by steroid-specific effects on mu-opioid receptor gene expression in neurons of the POA and/or Arc.
Opvallend is dat het me ditmaal fysieke energie geeft. Hoopvol!
Dat lichaam zit aan de goede kant van de balans! De duistere kanten van een mens zijn een bron van kracht, een gevoel dat ik in geen jaren meer heb gehad. Geweldig om weer in een huis te wonen van vlees en bloed.
Info:
Progesterone increases levels of mu-opioid receptor mRNA in the preoptic area and arcuate nucleus of ovariectomized, estradiol-treated female rats.
Petersen SL, LaFlamme KD.
Department of Biology, Neuroscience and Behavior Program, University of Massachusetts at Amherst 01003, USA. sandyp@bio.umass.edu
Abstract
Estradiol (E2) and progesterone (P) play different roles in generating the preovulatory surge release of luteinizing hormone-releasing hormone (LH-RH) and luteinizing hormone (LH). Results of our previous studies suggest that at least some of these steroid-specific effects may be mediated by beta-endorphinergic neurons. However, it is also possible that E2 and P differentially regulate responsiveness to opioids by altering mu-opioid receptor gene expression.
To test this hypothesis, we used quantitative in situ hybridization histochemistry (ISHH) to measure the effects of E2 and P on mu-opioid receptor mRNA levels in cells of the preoptic area (POA) and arcuate nucleus (Arc). We examined several groups of animals in the morning and afternoon on the day of LH surge release: (1) 1-week ovariectomized (OVX) rats with or without E2 treatment sacrificed between 09:00 and 09:30 h (48 h after E2 capsules inserted); (2) OVX with or without E2 treatment sacrificed between 15:30 and 16:00 h; and (3) OVX with both E2 and P treatment sacrificed between 15:30 and 16:00 h (approximately 54 h after E2 and 6 h after P administration).
We found that E2 had no effect on morning or afternoon levels of mu-opioid receptor mRNA levels in either the POA or Arc. In contrast, P treatment increased afternoon levels of mu-opioid receptor mRNA in both regions. These findings indicate that differential effects of E2 and P on LH-RH release may be mediated by steroid-specific effects on mu-opioid receptor gene expression in neurons of the POA and/or Arc.
donderdag 20 januari 2011
ME achter de gordijnen
,,Weet je wat ik mis? Lopen door de sneeuw. Het geknisper onder je schoenen. Al zijn het maar twee stapjes. Of lopen in de miezerige regen. Dat lijkt me af en toe zó ontzettend fijn. Ik ben altijd binnen en lig in bed. Alles doe ik liggend. Zitten kan ik niet, want dat kunnen mijn spieren niet meer. Het is mooi hier hoor. Mijn ouders hebben hebben hun bakkerij verbouwd en daar woon ik sinds 2008 samen met mijn lieve katten. Mijn moeder brengt elke dag het eten en verder heb ik elke dag twee uur hulp. Mijn verzorgers wassen me, geven me mijn medicijnen en verwisselen het icontinentiemateriaal.
Tussen 11.00 en 17.00 uur rust ik en probeer een beetje te slapen. Dan lig ik ook echt met de rolluiken dicht in mijn slaapkamer, zonder de katten. Daarna, als ik de energie heb, sms ik wat. Of ga een gesproken boek luisteren. Soms schrijf ik een kaartje of brief of borduur een beetje. Van die dingen kan ik echt genieten!
Onbegrip
Ik kijk sinds 2005 geen tv meer. Dat is te belastend voor mijn ogen en hersenen, ik kan het
gewoon niet volgen. Jij bent nu hier om met mij te praten. Daar moet ik waarschijnlijk wéken van bijkomen. Dat kunnen natuurlijk maar heel weinig mensen zich voorstellen. Dat is ook het probleem van ME, van de ‘chronische vermoeidheid’ zoals het ook genoemd wordt. Maar echt moe ben je niet. Wel ziek, doodziek alsof alle systemen in het lichaam in de war zijn. De ziekte gaat ook gepaard met veel pijnen. Ik heb jarenlang te maken gehad met het onbegrip in de buitenwereld. Mensen begrepen het niet en bleven weg. De mensen die mij nu dierbaar zijn, begrijpen het wel. Vrienden, verzorgers en mijn ouders zijn me altijd tot steun geweest. Mijn ouders hebben de bakkerij laten verbouwen zodat
ik, toch zelfstandig, bij hen kon komen wonen. Ik ben ze eeuwig dankbaar, maar wil ze niet tot last zijn.
Hoop
Sinds een maand of twee gaat het beter. Ik krijg melatonine tabletten. Kan ik beter van slapen dus ben ik uitgeruster. Meer energie dus. Ja, ik lig nog steeds 24 uur per dag plat in bed. Maar toch…Mijn huisarts zegt: verlies de hoop niet. Dat is best moeilijk hoor, als je al zoveel hebt meegemaakt. Ik worstel al twaalf jaar met ME. Ben drie keer bijna dood geweest. Moet nog steeds vechten met instanties als het UWV en het Centraal Indicatieorgaan Zorg, die denken dat ik gewoon even moet doorzetten…
Hulp heb ik volgens hen nauwelijks nodig. En dat terwijl ik mezelf niet eens kan krabben als ik jeuk heb; niet het dekbed van me af kan gooien als ik weer eens lig te zweten en niet zelf naar de wc kan gaan. Allemaal van die dingen die gezonde mensen vanzelfsprekend vinden. En dan zijn er ook nog de symptomen als overgevoeligheid voor licht en geluid, ademhalingsmoeilijkheden, hoofdpijn, verlammingen, duizeligheid en hevige spierzwakte. Als mensen niet weten wat ME is, denken ze dat je alleen maar moe bent en dat je moet doorzetten. Was dat maar zo! Dan zou ik nu vrolijk rondlopen want aan doorzettingsvermogen ontbreekt het me niet. In de wetenschap, wereldwijd, wordt hard gewerkt om het mysterie ME te ontrafelen.
Toekomst
Mijn toekomst? Ik leef met de dag en weet te genieten van alle kleine dingen om mij heen. Even bijkletsen met mijn verzorgers. Post krijgen van een vriend of kennis. Via sms’jes meeleven met
anderen. Een uurtje borduren of genieten van het gesproken boek. En mijn katten hè? Die maken me zo blij! Daar leef ik voor. Mijn droom is om ooit weer in een ligrolstoel even naar buiten te
kunnen om de eendjes te voeren in een vijver in de buurt of om een paar stapjes te lopen in de sneeuw. En wellicht, als het ooit nog beter gaat, kan ik weer in een gewone rolstoel naar de stad, een museum of naar een bos. Dromen moet je toch hebben hè? Ik geef de moed niet op.”
Dit roept zo'n nare herinneringen op. Geef de moed niet op Ingeborg. We vechten voor erkenning en een betere behandeling!
Dag 343 Kater
Een kater achtervolgt me. Geen snorrende pluizebol op vier pootjes. Wel eentje dat keihard in je hoofd bonkt. De 7 slokken cava met kir smaakten gisteravond héérlijk. Het gezelschap van de vriendin was hartelijk en uitstekend. Na een viertal slokjes raasde de alcohol als een grote golf door mijn systeem. Tijd om het glas opzij te zetten. Alles vertroebelde.
De vriendin had het snel door. Toen de vloedgolf weg was geëbt, heb ik me gewaagd aan een paar extra slokjes. Het smaakte écht maar het lichaam protesteerde nu instant heftig. Volgende keer krijg ik gegarandeerd bloemen van haar.
Wel blij dat ik niet dezelfde reactie heb gekregen als in november 2009. Toen heb ik 6 weken mijn bed niet meer kunnen verlaten van drie slokjes champagne op mijn verjaardag. Of was het de chocoladetaart?
Deze ochtend mezelf afgevraagd wat een mens eigenlijk kan doen als men bedlegerig is. Alles blijft liggen. Zelfs je administratie. Naast mijn bed stapels boeken, rekeningen te betalen, kladboeken, schrijfgerief, papieren zakdoeken, een thermometer, ... Vandaag zeul ik het dossier medische uitslagen en ziekenhuisrekeningen mee. Het blijft bij gaatjes knippen. Morgen probeer ik meer.
Tegen de middag is de keelpijn en de pijn in de borstkast weer fel toegenomen. Een boek over dyslexie zou mijn aandacht moeten trekken. De zinnen blijven in het boek plakken. Keer op keer lees ik dezelfde zin of paragraaf en alsof de cava ermee gemoeid is, ben ik enkele regels verder weer vergeten waar het over ging.
De essentie was dat mensen met dyslexie hun "verwarring" compenseren met meerdere zintuigen. Als je dat gaat doen wanneer je leest, leidt dat tot vertraging. Er zijn trukjes om de verwarring te omzeilen. Tot hiertoe zijn er 215 woorden repertorieerd die een valkuil vormen voor dyslectici. Echter een dyslecticus die zijn vermogen om meerdere zintuigen te gebruiken, toepast in creativiteit (muziek, kunst, wiskunde, ...), optimaliseert zijn talent.
Mijn namiddag slapend doorgebracht in het hezelschap van een paar nare dromen. Achteraf wel een pak frisser. Een douche wast het ergste leed weg. De haren zijn voor morgen. Eerst naar de huisarts met de oudste. Die sukkelt met een schimmel aan de voet.
Achteraf deels kunnen helpen bij de voorbereidingen in de keuken. Mijn batterijen vielen niet onmiddellijk plat. De broers hebben de jongste in de douche gestoken. Mijn taak was bedverhaaltjes vertellen. Blijkbaar doe ik dat niet goed, want die kleine komt al jaren elke avond opnieuw uit zijn bed én vervolgens in mijn bed met één of ander flauw excuus dat het bij mij veel beter is.
De vriendin had het snel door. Toen de vloedgolf weg was geëbt, heb ik me gewaagd aan een paar extra slokjes. Het smaakte écht maar het lichaam protesteerde nu instant heftig. Volgende keer krijg ik gegarandeerd bloemen van haar.
Wel blij dat ik niet dezelfde reactie heb gekregen als in november 2009. Toen heb ik 6 weken mijn bed niet meer kunnen verlaten van drie slokjes champagne op mijn verjaardag. Of was het de chocoladetaart?
Deze ochtend mezelf afgevraagd wat een mens eigenlijk kan doen als men bedlegerig is. Alles blijft liggen. Zelfs je administratie. Naast mijn bed stapels boeken, rekeningen te betalen, kladboeken, schrijfgerief, papieren zakdoeken, een thermometer, ... Vandaag zeul ik het dossier medische uitslagen en ziekenhuisrekeningen mee. Het blijft bij gaatjes knippen. Morgen probeer ik meer.
Tegen de middag is de keelpijn en de pijn in de borstkast weer fel toegenomen. Een boek over dyslexie zou mijn aandacht moeten trekken. De zinnen blijven in het boek plakken. Keer op keer lees ik dezelfde zin of paragraaf en alsof de cava ermee gemoeid is, ben ik enkele regels verder weer vergeten waar het over ging.
De essentie was dat mensen met dyslexie hun "verwarring" compenseren met meerdere zintuigen. Als je dat gaat doen wanneer je leest, leidt dat tot vertraging. Er zijn trukjes om de verwarring te omzeilen. Tot hiertoe zijn er 215 woorden repertorieerd die een valkuil vormen voor dyslectici. Echter een dyslecticus die zijn vermogen om meerdere zintuigen te gebruiken, toepast in creativiteit (muziek, kunst, wiskunde, ...), optimaliseert zijn talent.
Mijn namiddag slapend doorgebracht in het hezelschap van een paar nare dromen. Achteraf wel een pak frisser. Een douche wast het ergste leed weg. De haren zijn voor morgen. Eerst naar de huisarts met de oudste. Die sukkelt met een schimmel aan de voet.
Achteraf deels kunnen helpen bij de voorbereidingen in de keuken. Mijn batterijen vielen niet onmiddellijk plat. De broers hebben de jongste in de douche gestoken. Mijn taak was bedverhaaltjes vertellen. Blijkbaar doe ik dat niet goed, want die kleine komt al jaren elke avond opnieuw uit zijn bed én vervolgens in mijn bed met één of ander flauw excuus dat het bij mij veel beter is.
Dag 342 Nostalgie
Reeds een paar dagen fel geminderd met pc en schrijven. Bij elke inspanning weigerde het brein dienst, deed het pijn als een geblesseerde knie die tegen een voetbal moet trappen. Het wekte onmiddellijk immuniteitreacties op, lichter ditmaal omdat ik er niet meer tegenin ging. Ik aanvaardde het.
Er zijn dagen dat je vechten of grenzen uitdagen of verkennen moe wordt. Een topsporter last af en toe ook een rustdag in. Vandaag liet ik het voor wat het was. Rust was mijn devies. Eerst bijtanken van de kerstvakantie van de kinderen. Eindelijk rust en convalenscentie.
Sommigen denken dat je gewoon huismoeder bent terwijl jij poogt te genezen vaak zonder enige medewerking van een medisch team. Schouderklop voor allen die dit zonder mentale kleerscheuren doorstaan.
Deze namiddag wil hubby nog eens rijden voor me. Slechts 25 km voor hem, een one way ticket for me. Ik zou er wel geraken maar ben niet zeker of ik ook terug heelhuids thuis geraak. Het winterlicht was mooi buiten en zo konden we het huis van mijn grootouders nog eens zien. Een prachtig stukje nostalgie. Er was nauwelijks iets veranderd. Alleen het bos was nu helemaal gekapt en volgebouwd.
Met mijn gatenkazenverstand helemaal vergeten dat ik een vriendin had uitgenodigd om te komen dineren. Geen drama, een vrouw meer of minder aan tafel van onze kroostrijke familie maakt geen verschil. Het afgelopen jaar hebben we elkaar maar twee keer gezien. En ze woont amper twee straten verder. Zij heeft me vervangen tijdens onze verhuis in 2009. Als ik haar niet had gehad!
Er zijn dagen dat je vechten of grenzen uitdagen of verkennen moe wordt. Een topsporter last af en toe ook een rustdag in. Vandaag liet ik het voor wat het was. Rust was mijn devies. Eerst bijtanken van de kerstvakantie van de kinderen. Eindelijk rust en convalenscentie.
Sommigen denken dat je gewoon huismoeder bent terwijl jij poogt te genezen vaak zonder enige medewerking van een medisch team. Schouderklop voor allen die dit zonder mentale kleerscheuren doorstaan.
Deze namiddag wil hubby nog eens rijden voor me. Slechts 25 km voor hem, een one way ticket for me. Ik zou er wel geraken maar ben niet zeker of ik ook terug heelhuids thuis geraak. Het winterlicht was mooi buiten en zo konden we het huis van mijn grootouders nog eens zien. Een prachtig stukje nostalgie. Er was nauwelijks iets veranderd. Alleen het bos was nu helemaal gekapt en volgebouwd.
Met mijn gatenkazenverstand helemaal vergeten dat ik een vriendin had uitgenodigd om te komen dineren. Geen drama, een vrouw meer of minder aan tafel van onze kroostrijke familie maakt geen verschil. Het afgelopen jaar hebben we elkaar maar twee keer gezien. En ze woont amper twee straten verder. Zij heeft me vervangen tijdens onze verhuis in 2009. Als ik haar niet had gehad!
Dag 340 Knulletjes
Gevoelige zielen, gelieve dit dit stuk over te slaan. Dit gaat over de opmerkingen die mannen kunnen maken wanneer ze het kapsel van het andere geslacht niet mooi vinden.
Zo ook deze week. Mijn haar bleek gedroogd te zijn door de krachten van de natuur en niet door een ijzeren droger en krulborstel. Ik had er geen zin in wegens tijd- en energieslopend. De reacties lieten niet lang op zich wachten, genre "Heb je je vingers in het stopcontact gestoken?"
Ik dacht maar. Ach het zijn jonge knulletjes die hun moeder als proefkonijn gebruiken en hun toekomstig vriendinnetje nooit zullen lastigvallen met dergelijke opmerkingen als ik hen nu leer dat dit de verkeerde manier is.
Twee uren later bij de kapper en 75 euro lichter, kwam ik als een strakke hippe 39 jarige-moeder buiten. Mijn uitspatting betaald met een extra uur liggen in bad en vervolgens een wandeling met een kameraad. Zien of dat lukt. Ik voel me al minder ziek dan gisteren. De extra laag make-up maakte iedereen gelukkig.
Zo ook deze week. Mijn haar bleek gedroogd te zijn door de krachten van de natuur en niet door een ijzeren droger en krulborstel. Ik had er geen zin in wegens tijd- en energieslopend. De reacties lieten niet lang op zich wachten, genre "Heb je je vingers in het stopcontact gestoken?"
Ik dacht maar. Ach het zijn jonge knulletjes die hun moeder als proefkonijn gebruiken en hun toekomstig vriendinnetje nooit zullen lastigvallen met dergelijke opmerkingen als ik hen nu leer dat dit de verkeerde manier is.
Twee uren later bij de kapper en 75 euro lichter, kwam ik als een strakke hippe 39 jarige-moeder buiten. Mijn uitspatting betaald met een extra uur liggen in bad en vervolgens een wandeling met een kameraad. Zien of dat lukt. Ik voel me al minder ziek dan gisteren. De extra laag make-up maakte iedereen gelukkig.
Dag 339 Oplader
Het ziektegevoel overheerst tijdens de dag. Tegen valavond wordt het even beter. Juist op tijd voor de kinderen die thuiskomen.
Alsof je een hele dag op de batterij-oplader ligt (in bed) en dan 's avonds 2 uurtjes kan meedraaien.
Derde dag op rij nu dat het weer minder gaat.
Alsof je een hele dag op de batterij-oplader ligt (in bed) en dan 's avonds 2 uurtjes kan meedraaien.
Derde dag op rij nu dat het weer minder gaat.
Dag 338 Pluimgewicht
Mijn pyama hou ik makkelijkheidshalve aan. Ik verlaat mijn bed niet vandaag. Ja even dan, onverwacht bezoek. Een lieve tante wiens man chemo wegens slokdarmkanker krijgt hier vlakbij. Zo komt ze even koffie drinken.
"Ze ziet er al veel beter uit.", hoor ik haar zeggen. Hubby kijkt eens bedenkelijk mijn richting uit. Ze verschillen duidelijk van mening. Hij heeft er genoeg van en wil de oude Marlene terug. "Hoeveel weeg je nu eigenlijk?", hoor ik hem vragen. "Ik schat zo'n 47," antwoordt hij zelf op de vraag.
"Ze ziet er al veel beter uit.", hoor ik haar zeggen. Hubby kijkt eens bedenkelijk mijn richting uit. Ze verschillen duidelijk van mening. Hij heeft er genoeg van en wil de oude Marlene terug. "Hoeveel weeg je nu eigenlijk?", hoor ik hem vragen. "Ik schat zo'n 47," antwoordt hij zelf op de vraag.
Dag 338 Wetenschap
De temperatuur is licht gestegen. Ultra minieme veranderingen op de thermometer. In de boeken van de wetenschap zou het niet eens vermeld worden, net geen 37 graden. Genoeg echter om als een volwaardige grieppatient in bed te blijven liggen. Morgen hopelijk beter. We zweten het maar uit.
“Als hoogopgeleiden M.E./CVS niet als een biomedische ziekte beschouwen, dan is dat niet alleen toe te schrijven aan hun onwetendheid maar ook omdat de hoogst genoten opleiding toch niet toereikend is gebleken.” door Catryn V.
“Als hoogopgeleiden M.E./CVS niet als een biomedische ziekte beschouwen, dan is dat niet alleen toe te schrijven aan hun onwetendheid maar ook omdat de hoogst genoten opleiding toch niet toereikend is gebleken.” door Catryn V.
Dag 337 Capsaicin
Oma had tijdens haar inkopen op de markt een grote zak paprika's gekocht. In mijn ijver zet ik me aan de keukentafel en ontdoe ze van pitjes en staartjes. Ik krijg het zowaar astmatisch benauwd. Mijn stem verdwijnt zelfs terwijl ik daar boven de dampende pan sta.
Hubby komt thuis en inmiddels sta ik te happen naar lucht. Er zit maar één ding op, naar bed. Mijn longen doen pijn en mijn handen branden als vuur. Pas een uur later als iedereen aan tafel zit, wordt het iedereen duidelijk dat die onschuldig uitziende paprika's eigenlijk lekker pikante pepers zijn. Niemand krijgt ze binnen. Véél te heet. En ik stel mezelf de vraag waarom mijn kwartje niet eerder gevallen was. Mijn vingers bleken bijna 24 uur lang verbrand ...
Ik had ooit ergens een artikel gevonden dat ME/CVS patienten extra reageren op capsaicin (de pikante stof in peper) maar heb nagelaten de link te bewaren. Jammer, die zou me nu eens van pas komen. Hebbes!
Info:
http://www.prohealth.com/library/showarticle.cfm?libid=15942
Hubby komt thuis en inmiddels sta ik te happen naar lucht. Er zit maar één ding op, naar bed. Mijn longen doen pijn en mijn handen branden als vuur. Pas een uur later als iedereen aan tafel zit, wordt het iedereen duidelijk dat die onschuldig uitziende paprika's eigenlijk lekker pikante pepers zijn. Niemand krijgt ze binnen. Véél te heet. En ik stel mezelf de vraag waarom mijn kwartje niet eerder gevallen was. Mijn vingers bleken bijna 24 uur lang verbrand ...
Ik had ooit ergens een artikel gevonden dat ME/CVS patienten extra reageren op capsaicin (de pikante stof in peper) maar heb nagelaten de link te bewaren. Jammer, die zou me nu eens van pas komen. Hebbes!
Info:
http://www.prohealth.com/library/showarticle.cfm?libid=15942
Dag 336 Spinnekop
De figuurlijke sneeuw is gesmolten. Mijn stramme spieren ontwaken als groene sprieten. Voel zowaar terug leven stromen. Dit is het moment om de stofzuiger boven te halen! En de vuilbakken te sorteren. Mijn tuin heeft de allures van een containerpark. Of is het een vuilnisbelt? Lege flessen, emmers vol groenafval, ... en geen kat dat zich eraan stoort, just me.
Ik weet waarom vuilbakken buitenzetten een mannenjob is. Dat is pure powertraining.
Nog net de fut om de stofvlokken te doen verdwijnen in de stofzuiger. Ik geniet er elke keer weer van. Zelf kunnen stofzuigen.
Sorry spinnetjes, jullie zullen opnieuw moeten beginnen.
Ik weet waarom vuilbakken buitenzetten een mannenjob is. Dat is pure powertraining.
Nog net de fut om de stofvlokken te doen verdwijnen in de stofzuiger. Ik geniet er elke keer weer van. Zelf kunnen stofzuigen.
Sorry spinnetjes, jullie zullen opnieuw moeten beginnen.
Dag 335 Cash
Mijn uitstap shoppen betaal ik nu cash. Vijf uur slapen non-stop tijdens de dag. Pas tegen de avond ben ik weer mens en vooral mentaal fris vergelijken met het gesloopte wrak van de afgelopen uren. De recuperatie stemt me optimistisch. Een boek wordt mijn metgezel bij het slapengaan.
“Als er nog steeds mensen zijn die beweren dat ME/CVS geen lichamelijke ziekte is, dan moeten deze mensen de ziekte zelf maar eens aan den lijve ondervinden.” door Catryn V.
maandag 10 januari 2011
Dag 334 Kapuuut
Overdaad schaadt. Vandaag machien kapuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut--------------
't Was teveel op korte tijd. Elke dag weer afleren mens te zijn. Zodra je je beter voelt, inhouden. Zoniet, lig je weer ziek in bed. En ondertussen gaat dat leven door. Tik tak ...
Onverwachte gebeurtenissen omarmen is veelal een kwestie van mentale soepelheid. Je verwacht A en het wordt B. Ben je van nature iemand die liever A bleef hebben of makkelijk B aanvaardt? Als coach in communicatievaardigheden kan ik daar nog wel even over uitwijden.
En dan ben je mentaal flexibel, zie je alle voordelen aan het snel aanpassen van je mentale status aan veranderingen maar zit je opgeschept met een lichaam dat niet draait. Niet eventjes, maar al jaren. Dag in, dag uit. Een lichaam dat niet draait, een brein dat niet draait. Je hersenen werken nog als een zakrekenmachine, niet meer als supercomputer. Eenvoudige zaken worden gecompliceerd. En plots wordt die evidentie van oudsher plots een pak moeilijker.
Een verandering wordt een aanslag op je fysieke welzijn want een inspanning leidt tot verergering van je kwaal. Het is als dansen op een slappe koord. Je vindt je evenwicht, begint ineens de wind te waaien.
Eergisteren was een bevestiging dat het de goede kant met mijn chemische stofjes uitgaat. Ik was niet in paniek bij het slechte nieuws. Alles ging relaxed. Begin dit jaar heb ik mezelf betrapt op een paniekaanval in een zwembad.
De jongste kreeg zwemles net als een reeks ukjes van 2 voet hoog. Eentje viel in diep water en niemand had het gemerkt. In mijn ijver de zwemmeester te verwittigen gleed ik bovendien uit. Een gekneusde ziel én billen.
't Was teveel op korte tijd. Elke dag weer afleren mens te zijn. Zodra je je beter voelt, inhouden. Zoniet, lig je weer ziek in bed. En ondertussen gaat dat leven door. Tik tak ...
Onverwachte gebeurtenissen omarmen is veelal een kwestie van mentale soepelheid. Je verwacht A en het wordt B. Ben je van nature iemand die liever A bleef hebben of makkelijk B aanvaardt? Als coach in communicatievaardigheden kan ik daar nog wel even over uitwijden.
En dan ben je mentaal flexibel, zie je alle voordelen aan het snel aanpassen van je mentale status aan veranderingen maar zit je opgeschept met een lichaam dat niet draait. Niet eventjes, maar al jaren. Dag in, dag uit. Een lichaam dat niet draait, een brein dat niet draait. Je hersenen werken nog als een zakrekenmachine, niet meer als supercomputer. Eenvoudige zaken worden gecompliceerd. En plots wordt die evidentie van oudsher plots een pak moeilijker.
Een verandering wordt een aanslag op je fysieke welzijn want een inspanning leidt tot verergering van je kwaal. Het is als dansen op een slappe koord. Je vindt je evenwicht, begint ineens de wind te waaien.
Eergisteren was een bevestiging dat het de goede kant met mijn chemische stofjes uitgaat. Ik was niet in paniek bij het slechte nieuws. Alles ging relaxed. Begin dit jaar heb ik mezelf betrapt op een paniekaanval in een zwembad.
De jongste kreeg zwemles net als een reeks ukjes van 2 voet hoog. Eentje viel in diep water en niemand had het gemerkt. In mijn ijver de zwemmeester te verwittigen gleed ik bovendien uit. Een gekneusde ziel én billen.
Dag 333 Whisky
Mijn geplande platte rustdag is in het water gevallen gisteren. Vandaag wordt het overeind blijven of struikelen.
Hubby en ik gaan een paar meubelzaken bezoeken. Met de koopjes kunnen we hopelijk dit huis in orde krijgen. Alles is netjes voorbereid. Elke website bekeken en opgeschreven wat ons interesseert. Elke stap telt als je ME/CVS hebt! En het budget ook natuurlijk ... Je ziet het einde van de tunnel niet maar wel die van je rekening.
De laatste winkel was een beddenwinkel. Tegen dan was ik zo murw dat ik niet meer van die matras geraakte.
Wel een goede deal gedaan. Je gaat binnen en je wijst de goedkoopste versie aan van wat je zogezegd wil hebben. De verkoper wil je een duurder model verkopen. Dus speel je mee. Dan kom je vaak aan het dubbel van de prijs en het model dat je echt wil hebben.
Je zit aan tafel en vraagt of er niets extra van de prijs gaat wegens solden. De verkoper doet een eerste poging. Die is te weinig. Je twijfelt en zegt dat je budget eigenlijk voor het intiële (goedkoopste) model was en dat je weet dat hij die prijs nooit kan aanbieden, dan sta je op.
De verkoper inmiddels alle mogelijke scenario's aan het bedenken, jij bedankt hem voor alle moeite en aan de deur, komt zijn collega eraan die nog een laatste berekening doet. De vraagprijs ligt dan tussen het initiële model en het duurdere model dat je gekozen hebt. Je hebt dus 25% korting bekomen.
Mijn benen waren gesloopt. Krampen van mijn voeten tot aan mijn buikspieren. Oksels die staken. The usual stuff. Een kort dutje om op te laden want de dag was nog niet voorbij.
Als afsluiter, mijn zus die met haar kroost nieuwjaarsbrieven kwam voorlezen. Het was een kort vrolijk wederzien. De fles Cognac en Whisky die hier al 28 jaar liggen te verstoffen, zijn eindelijk nog eens uit de kast gehaald. Jammer dat het niet vaker lukt. Hopelijk heeft ze de smaak te pakken gekregen ...
Hubby en ik gaan een paar meubelzaken bezoeken. Met de koopjes kunnen we hopelijk dit huis in orde krijgen. Alles is netjes voorbereid. Elke website bekeken en opgeschreven wat ons interesseert. Elke stap telt als je ME/CVS hebt! En het budget ook natuurlijk ... Je ziet het einde van de tunnel niet maar wel die van je rekening.
De laatste winkel was een beddenwinkel. Tegen dan was ik zo murw dat ik niet meer van die matras geraakte.
Wel een goede deal gedaan. Je gaat binnen en je wijst de goedkoopste versie aan van wat je zogezegd wil hebben. De verkoper wil je een duurder model verkopen. Dus speel je mee. Dan kom je vaak aan het dubbel van de prijs en het model dat je echt wil hebben.
Je zit aan tafel en vraagt of er niets extra van de prijs gaat wegens solden. De verkoper doet een eerste poging. Die is te weinig. Je twijfelt en zegt dat je budget eigenlijk voor het intiële (goedkoopste) model was en dat je weet dat hij die prijs nooit kan aanbieden, dan sta je op.
De verkoper inmiddels alle mogelijke scenario's aan het bedenken, jij bedankt hem voor alle moeite en aan de deur, komt zijn collega eraan die nog een laatste berekening doet. De vraagprijs ligt dan tussen het initiële model en het duurdere model dat je gekozen hebt. Je hebt dus 25% korting bekomen.
Mijn benen waren gesloopt. Krampen van mijn voeten tot aan mijn buikspieren. Oksels die staken. The usual stuff. Een kort dutje om op te laden want de dag was nog niet voorbij.
Als afsluiter, mijn zus die met haar kroost nieuwjaarsbrieven kwam voorlezen. Het was een kort vrolijk wederzien. De fles Cognac en Whisky die hier al 28 jaar liggen te verstoffen, zijn eindelijk nog eens uit de kast gehaald. Jammer dat het niet vaker lukt. Hopelijk heeft ze de smaak te pakken gekregen ...
Dag 332 Scan
Deze ochtend van de neuroloog een voorschrift gekregen voor een MRI-scan. Hij wil voorlopig geen SPECT-scan of PET-scan vanwege het verhoogde kankergevaar dat deze onderzoeken met zich meebrengen.
Als de MRI-scan iets oplevert, gaan we voortkijken wat we kunnen doen.
Er is een eenheid die zich bezigheid met mitochondrieën in UZA Edegem - dezelfde waar het CVS referentiecentrum gevestigd is - maar hij zei er onmiddellijk bij: "Dat zal je niets opleveren want je weet wel waarom."
M.a.w. er zitten de verkeerde mensen ...
Voor de PET-scan moet je toelating hebben van de adviseur van de ziekteverzekering zei ie.
Hij wil wel proberen te helpen binnen te geraken bij dr Smeitink, diensthoofd "at the Nijmegen Centre for Mitochondrial Disorders".
Verder is het druk met twee knulletjes van zes in huis maar toegegeven, ze houden elkaar goed bezig. Een boterham aanbieden aan de partner van de aangereden vriendin, pubers die met bendes neerstrijken in huis, tussendoor op het forum wat meelezen en schrijven, tot slot een pannekoekenbeslag uit een doosje roeren.
Tegen 18 uur gaan de alarmlampjes branden en voel ik de verzuring in sneltempo opkomen. Ik leg me neer op de bank. Hubby kijkt met tegenzin naar de kookpotten. Straks misschien een lekkere pannekoek?
Eerst nog die jonge hondjes in bad en bed steken. Ze hebben dolle pret. Gelukkig vallen ze snel in slaap.
Wat een wederopstanding weer vandaag. Ik zit aan 1,5 mg LDN sinds 16 december.
Als de MRI-scan iets oplevert, gaan we voortkijken wat we kunnen doen.
Er is een eenheid die zich bezigheid met mitochondrieën in UZA Edegem - dezelfde waar het CVS referentiecentrum gevestigd is - maar hij zei er onmiddellijk bij: "Dat zal je niets opleveren want je weet wel waarom."
M.a.w. er zitten de verkeerde mensen ...
Voor de PET-scan moet je toelating hebben van de adviseur van de ziekteverzekering zei ie.
Hij wil wel proberen te helpen binnen te geraken bij dr Smeitink, diensthoofd "at the Nijmegen Centre for Mitochondrial Disorders".
Verder is het druk met twee knulletjes van zes in huis maar toegegeven, ze houden elkaar goed bezig. Een boterham aanbieden aan de partner van de aangereden vriendin, pubers die met bendes neerstrijken in huis, tussendoor op het forum wat meelezen en schrijven, tot slot een pannekoekenbeslag uit een doosje roeren.
Tegen 18 uur gaan de alarmlampjes branden en voel ik de verzuring in sneltempo opkomen. Ik leg me neer op de bank. Hubby kijkt met tegenzin naar de kookpotten. Straks misschien een lekkere pannekoek?
Eerst nog die jonge hondjes in bad en bed steken. Ze hebben dolle pret. Gelukkig vallen ze snel in slaap.
Wat een wederopstanding weer vandaag. Ik zit aan 1,5 mg LDN sinds 16 december.
woensdag 5 januari 2011
Dag 331 Matras
Helder, wakker, fris. En de stinkbommen zijn verdwenen!
Ik zit het merendeel van de dag op mijn stoel. Dat is een verbetering. Zo train ik mijn bilspieren nog eens. We maken van deze gelegenheid gebruik op zoek naar online koopjes.
Eén van de pubers slaapt al anderhalf jaar op een matras op de grond. Met de gewonnen procenten, ga ik ditmaal op koopjesjacht. Hubby wil rijden, ik doe de voorbereiding. Dit wordt ooit een normaal huishouden met een normale inboedel.
Een onverwacht telefoontje uit het ziekenhuis. Een vriendin is aangereden. Ik stel prompt voor om haar de jongste te komen ophalen. Diezelfde avond kook ik een eenvoudig maal met hubby, maak ik een extra bed klaar.
Het lukt me allemaal, vandaag weer 11 uur op de been.
Ups en downs de laatste dagen maar al bij toch bemoedigend!
Ik zit het merendeel van de dag op mijn stoel. Dat is een verbetering. Zo train ik mijn bilspieren nog eens. We maken van deze gelegenheid gebruik op zoek naar online koopjes.
Eén van de pubers slaapt al anderhalf jaar op een matras op de grond. Met de gewonnen procenten, ga ik ditmaal op koopjesjacht. Hubby wil rijden, ik doe de voorbereiding. Dit wordt ooit een normaal huishouden met een normale inboedel.
Een onverwacht telefoontje uit het ziekenhuis. Een vriendin is aangereden. Ik stel prompt voor om haar de jongste te komen ophalen. Diezelfde avond kook ik een eenvoudig maal met hubby, maak ik een extra bed klaar.
Het lukt me allemaal, vandaag weer 11 uur op de been.
Ups en downs de laatste dagen maar al bij toch bemoedigend!
Dag 330 Broze massa
Niets meer te merken van de slechte episode gisteren. Ik voel de energie weer stromen deze ochtend. De huisarts begint interesse te tonen in de LDN. De veranderingen beginnen hem op te vallen.
"Neem alle tijd die je nodig hebt," is zijn antwoord als ik poog uit te leggen welk effect het heeft in mijn brein en op mijn gestel. Blijkt iets minder eenvoudig zodra ik mijn visuele aanknopingspunten kwijt ben.
Hij belooft me zich erin te verdiepen en een andere patient de kans te geven om het eens uit te proberen.
Tegen de avond weer felle steken in mijn hoofd links en mijn hersenen voelen als een weke spons aan.
Als hubby 's nachts de ventilator laat draaien in de badkamer, is het hek van de dam. Dit is weer een nieuwe gewaarwording. Hersenen die als een broze massa in mijn schedel liggen. Zeer pijnlijk dat geluid. Het voelde anders aan dan wanneer men water laat lopen of een hond die jankt of een ballon of de trillingen van een televisie.
Blij dat ik binnenkort naar de neuroloog kan. Misschien weet die wat het is.
"Neem alle tijd die je nodig hebt," is zijn antwoord als ik poog uit te leggen welk effect het heeft in mijn brein en op mijn gestel. Blijkt iets minder eenvoudig zodra ik mijn visuele aanknopingspunten kwijt ben.
Hij belooft me zich erin te verdiepen en een andere patient de kans te geven om het eens uit te proberen.
Tegen de avond weer felle steken in mijn hoofd links en mijn hersenen voelen als een weke spons aan.
Als hubby 's nachts de ventilator laat draaien in de badkamer, is het hek van de dam. Dit is weer een nieuwe gewaarwording. Hersenen die als een broze massa in mijn schedel liggen. Zeer pijnlijk dat geluid. Het voelde anders aan dan wanneer men water laat lopen of een hond die jankt of een ballon of de trillingen van een televisie.
Blij dat ik binnenkort naar de neuroloog kan. Misschien weet die wat het is.
Dag 329 Gasfabriek
Voel me weer echt ziek deze ochtend. Het smeulende in mijn bovenlijf is terug. Ik tast als een dokter mijn borstkast af op zoek naar de tere plek en kom uit bij mijn ... hart. Mijn bed lonkt als een zeemeermin en al snel lig ik in dromenland. Na enkele uurtjes slaap is het verdwenen.
Mijn darmen zijn dezer dagen getransformeerd in een echte gasfabriek van rotte eieren. Als bij wonder eet ik al die tijd al geen vlees meer wegens de voorbereidingen voor een nieuwe leverreiniging. Stiekem loop ik op en af naar de wc. Ik val nog net niet om van mijn eigen stank. Hopelijk de rest van het gezin ook niet.
Het vitamine B12 spuitje heeft een zeer eigenaardige uitwerking vandaag. Bij elke druk op de spuit, zit ik net op een mini-electrische stoel. Miljoenen mini-schokjes gaan door mijn lichaam en brein elke keer weer. Buiten is er niets te merken, ik bibber niet maar vanbinnen voelde ik alle draadjes trillen.
Info:
Wat zijn verteringsproblemen?
Uw vertering is niet goed als u bijvoorbeeld de volgende klachten heeft: opboeren, maagpijn,‘steen op de maag gevoel’, gasvorming, buikkrampen na de maaltijd, onverteerde resten in de ontlasting, verstopping of diarree.
Met een bepaalde ontlastingstest kan bekeken worden of er veel spiervezels, zetmeel en vetzepen in de ontlasting terug te vinden zijn. Dat geeft informatie over resp. uw eiwitvertering, koolhydraatvertering en vetvertering.
Teveel zetmeel in de ontlasting geeft gisting door de niet omgezette koolhydraten. Dit leidt tot verlies van o.a. vitamine B.
Teveel vetzepen geeft plakkerige ontlasting met kans op verlies van de goede vetten (deze zijn nodig voor de membranen en hormoonhuishouding) en op verlies van de vetoplosbare vitamine A,D,E,K.
Teveel spiervezels geeft rotting (u herkent dit aan een rotte eierenlucht) met kans op verlies van de juiste aminozuren die nodig zijn voor bijvoorbeeld wondgenezing, een goede leverontgifting, de opbouw van hormonen en van neurotransmitters.
Bron: http://www.gottswaal.nl/detail.php?cod=334&page=50&groep=licha
Mijn darmen zijn dezer dagen getransformeerd in een echte gasfabriek van rotte eieren. Als bij wonder eet ik al die tijd al geen vlees meer wegens de voorbereidingen voor een nieuwe leverreiniging. Stiekem loop ik op en af naar de wc. Ik val nog net niet om van mijn eigen stank. Hopelijk de rest van het gezin ook niet.
Het vitamine B12 spuitje heeft een zeer eigenaardige uitwerking vandaag. Bij elke druk op de spuit, zit ik net op een mini-electrische stoel. Miljoenen mini-schokjes gaan door mijn lichaam en brein elke keer weer. Buiten is er niets te merken, ik bibber niet maar vanbinnen voelde ik alle draadjes trillen.
Info:
Wat zijn verteringsproblemen?
Uw vertering is niet goed als u bijvoorbeeld de volgende klachten heeft: opboeren, maagpijn,‘steen op de maag gevoel’, gasvorming, buikkrampen na de maaltijd, onverteerde resten in de ontlasting, verstopping of diarree.
Met een bepaalde ontlastingstest kan bekeken worden of er veel spiervezels, zetmeel en vetzepen in de ontlasting terug te vinden zijn. Dat geeft informatie over resp. uw eiwitvertering, koolhydraatvertering en vetvertering.
Teveel zetmeel in de ontlasting geeft gisting door de niet omgezette koolhydraten. Dit leidt tot verlies van o.a. vitamine B.
Teveel vetzepen geeft plakkerige ontlasting met kans op verlies van de goede vetten (deze zijn nodig voor de membranen en hormoonhuishouding) en op verlies van de vetoplosbare vitamine A,D,E,K.
Teveel spiervezels geeft rotting (u herkent dit aan een rotte eierenlucht) met kans op verlies van de juiste aminozuren die nodig zijn voor bijvoorbeeld wondgenezing, een goede leverontgifting, de opbouw van hormonen en van neurotransmitters.
Bron: http://www.gottswaal.nl/detail.php?cod=334&page=50&groep=licha
zondag 2 januari 2011
Dag 328 Weg!
Gelukkig, het is weg. Even spoorloos als het is opgekomen, ben ik verlost van die nare gedachten die me haast in de afgrond sleurden. In die momenten ben je niet vatbaar voor rede, leef je op een andere golflengte. Je wil maar één ding, dat dat gevoel zo snel mogelijk voorbij is. En voor jezelf ten allen prijze zorgen dat je niet alleen bent of blijft.
De telefoon puilt inmiddels uit van de berichtjes. Blijkbaar is een collega in het buitenland nog niet op de hoogte van mijn ontslag. Hij wenst me een spoedig herstel en hoopt me snel terug te zien. Zo zie je maar wat een oprecht kaartje ter attentie van een promotie in het verleden als effect op een mens blijft hebben. Ze vergeten het nooit.
De telefoon puilt inmiddels uit van de berichtjes. Blijkbaar is een collega in het buitenland nog niet op de hoogte van mijn ontslag. Hij wenst me een spoedig herstel en hoopt me snel terug te zien. Zo zie je maar wat een oprecht kaartje ter attentie van een promotie in het verleden als effect op een mens blijft hebben. Ze vergeten het nooit.
Dag 327 Humor
Ben het leven plots moe. Apatisch sleep ik me door de dag. De rit is duidelijk naar beneden sinds enkele dagen. Men had me verwittigd. Als men proeft van enkele dagen beterschap, is een terugslag bittere werkelijkheid.
Dit gaat verder, de vreemdste gedachten flitsen door mijn hoofd. Vandaag wordt de laatste dag van mijn leven. Ik roep God op me te komen halen. Er een einde aan te maken. En terwijl ik daar zo innerlijk smeek in mijn bed, valt plots een rugzak om naast mijn kast. Zou men mij horen?
De uitputting overvalt me en ontvoert me gedurende meerdere uren. Het is alweer donker als ik wakker wordt. Iedereen heeft inmiddels het huis verlaten. Ik neem een douche. Als ik doodga vanavond, zal ik fris en gewassen zijn. Een bloemenboeket fleurt beneden de tafel op. "Liefste mama, ik hoop met heel mijn hart dat je snel beter wordt ..."
Hubby komt naar huis met de jongste voor het het eten. Laatste dag van het jaar. Hij wil gaan feesten en ik wil niet alleen blijven. Een laatste ruzie, een laatste verwijt. Hij opent de deur van zijn hart en nodigt me uit samen televisie te komen kijken. De jongste kan niet slapen en komt erbij zitten. Een komisch duo verdrijft in de nacht mijn zwarte gedachten.
Misschien toch een gevolg van 24 uur zonder LDN? Ik herken dit helemaal niet.
Dit gaat verder, de vreemdste gedachten flitsen door mijn hoofd. Vandaag wordt de laatste dag van mijn leven. Ik roep God op me te komen halen. Er een einde aan te maken. En terwijl ik daar zo innerlijk smeek in mijn bed, valt plots een rugzak om naast mijn kast. Zou men mij horen?
De uitputting overvalt me en ontvoert me gedurende meerdere uren. Het is alweer donker als ik wakker wordt. Iedereen heeft inmiddels het huis verlaten. Ik neem een douche. Als ik doodga vanavond, zal ik fris en gewassen zijn. Een bloemenboeket fleurt beneden de tafel op. "Liefste mama, ik hoop met heel mijn hart dat je snel beter wordt ..."
Hubby komt naar huis met de jongste voor het het eten. Laatste dag van het jaar. Hij wil gaan feesten en ik wil niet alleen blijven. Een laatste ruzie, een laatste verwijt. Hij opent de deur van zijn hart en nodigt me uit samen televisie te komen kijken. De jongste kan niet slapen en komt erbij zitten. Een komisch duo verdrijft in de nacht mijn zwarte gedachten.
Misschien toch een gevolg van 24 uur zonder LDN? Ik herken dit helemaal niet.
Dag 326 Tandpijn
Mijn hersenen doen weer echt pijn van overbelasting, net als een spier. Telkens ik iets extra vraag zoals lezen of nadenken, lijken ze ineen te krimpen. Eigen schuld. Ik had maar niet zoveel moeten lezen afgelopen weken. Jammer het ging zo goed ...
Het lukt me om de jongste naar de kinderopvang te brengen maar ik sla de uitnodiging voor de thee af. Vandaag wordt het weer bedliggen.
Spoedafspraak bij de tandarts. Mijn tand en kaakbeen doen best pijn sinds enkele dagen als ik eet. Ook als ik mijn hoofd naar voren buig verergert de pijn. Ik leg de link met de nevralgie van een maand geleden. Enkele foto's en minitieuze controle verder is, komt de tandarts tot het besluit dat er niets is. Alleen een absurd lange tandwortel die slecht ontzenuwd is. Misschien is dat de boosdoener.
Hartelijk gelachen met de tandarts. Sinds de LDN heb ik geen gevoelloze mond meer. Bewijs geleverd!
Het lukt me om de jongste naar de kinderopvang te brengen maar ik sla de uitnodiging voor de thee af. Vandaag wordt het weer bedliggen.
Spoedafspraak bij de tandarts. Mijn tand en kaakbeen doen best pijn sinds enkele dagen als ik eet. Ook als ik mijn hoofd naar voren buig verergert de pijn. Ik leg de link met de nevralgie van een maand geleden. Enkele foto's en minitieuze controle verder is, komt de tandarts tot het besluit dat er niets is. Alleen een absurd lange tandwortel die slecht ontzenuwd is. Misschien is dat de boosdoener.
Hartelijk gelachen met de tandarts. Sinds de LDN heb ik geen gevoelloze mond meer. Bewijs geleverd!
Dag 325 Planken
Hersenen als moes. Gaat het dan nooit ophouden? Alles gaat weer trager. Wat voelde ik weer even de adem van uithouding vorige week. Medische websites verklapten hun geheimen. Linken werden gelegd. Inzichten borrelden op.
Vandaag is het extra oorpijn, tandpijn, wazig zien en een dichtgedrukte keel als extraatje. De tandarts wil me morgen wel zien. Iemand heeft afgebeld. Vanavond geen LDN slikken. Stel dat ze moet verdoven.
Mijn billen doen pijn als ik lig. Ze worden onderworpen aan een blik in de niets ontziende spiegel. De ronde billen van weleer zijn gereduceerd tot anorexische planken. Mijn trots is weggesmolten. Volgende keer ga ik op de weegschaal bij de huisarts.
Vandaag is het extra oorpijn, tandpijn, wazig zien en een dichtgedrukte keel als extraatje. De tandarts wil me morgen wel zien. Iemand heeft afgebeld. Vanavond geen LDN slikken. Stel dat ze moet verdoven.
Mijn billen doen pijn als ik lig. Ze worden onderworpen aan een blik in de niets ontziende spiegel. De ronde billen van weleer zijn gereduceerd tot anorexische planken. Mijn trots is weggesmolten. Volgende keer ga ik op de weegschaal bij de huisarts.
Dag 324 Zoet
Mijn hersenen zakken weer in als een pudding in de hersenpan. Ik kan me hoe langer hoe minder concentreren. De dyslexie is terug. Een stoomketel in mijn oren en een olifant op mijn borstkast. Teveel gevergd van mijn kunnen gisteren. Maar wat proefde die zuivere lucht zoet!
Info:
De theorie dat migraine primair een bloedvatziekte is, is door veel wetenschappers verlaten. Zij zoeken de oorsprong van migraine in het autonome zenuwstelsel.
Onderzoekers vonden tussen de hoofdpijnaanvallen een verminderde energiereserve in de stofwisselingsorgaantjes van de hersenen. Daardoor reageren de hersenen feller op prikkels en treedt gewenning minder makkelijk op.
Ook komt er minder magnesium in het hersenweefsel voor. Recente gegevens wijzen bij migrainepatiënten op een verhoogde pijngevoeligheid van de ingewanden.
Hieruit leiden sommige onderzoekers af dat een stoornis in de neurotransmitters, de chemische boodschappers in onze hersenen, de oorzaak vormt. Deze boodschappers spelen in het menselijk lichaam een heel belangrijke rol. Ze geven zenuwprikkels van cel tot cel door en zenden ook informatie naar de bloedvaten.
Bron: http://people.zeelandnet.nl/vdwindt/migraine/mysterie.htm
Info:
De theorie dat migraine primair een bloedvatziekte is, is door veel wetenschappers verlaten. Zij zoeken de oorsprong van migraine in het autonome zenuwstelsel.
Onderzoekers vonden tussen de hoofdpijnaanvallen een verminderde energiereserve in de stofwisselingsorgaantjes van de hersenen. Daardoor reageren de hersenen feller op prikkels en treedt gewenning minder makkelijk op.
Ook komt er minder magnesium in het hersenweefsel voor. Recente gegevens wijzen bij migrainepatiënten op een verhoogde pijngevoeligheid van de ingewanden.
Hieruit leiden sommige onderzoekers af dat een stoornis in de neurotransmitters, de chemische boodschappers in onze hersenen, de oorzaak vormt. Deze boodschappers spelen in het menselijk lichaam een heel belangrijke rol. Ze geven zenuwprikkels van cel tot cel door en zenden ook informatie naar de bloedvaten.
Bron: http://people.zeelandnet.nl/vdwindt/migraine/mysterie.htm
Dag 323 Schrijven
Voor het eerst drie bladzijden kunnen schrijven vandaag. Drie maanden geleden zat ik nog te prutsen met woorden in mindmap. Alsof er terug lucht waait in mijn bovenkamer. Ik negeer de steken in mijn hoofd boven en links opzij en blijf pennen. Mijn bed is mijn bureau vandaag.
Mijn aders liggen erg dik gezwollen op mijn handen en vingers. Het is toch geen zomer?
Info:
Het is niet te zeggen wanneer de mens aan een leven na de dood is gaan geloven. Het feit dat de Neanderthalers de gezichten van hun doden met verf beschilderden kan men aannemen als een laatste eerbewijs aan de overledene die afscheid moest nemen van zijn stam.
Men heeft het vermoeden dat de Neanderthalers in een voortgezet leven geloofden. Bij alle latere beschavingen was het mooi maken van de lijken een daad die beslist samen hing met een geloof in een leven na de dood.
Dat de Prehistorische mens, althans in bepaalde stammen, een onderscheid maakte tussen het
lichaam en de geest, mag blijken uit het feit dat er lichamen gevonden zijn die verbrand waren, maar waarbij desondanks allerlei voorwerpen en sieraden meebegraven waren.
Ze geloofden in een leven van de onstoffelijke ziel, waarbij de voorwerpen van pas zouden komen. De oudere volkeren verfden zieke lichaamsdelen met plantaardige verven en olie om lichaamsdelen op deze wijze te laten herstellen. Vermoedelijk waren ze al op de hoogte van de Asymmetrie ze verfden de gezichtshelften.
Bron. De oorsprong van onze beschaving.
7000 jaar wereldgeschiedenis.
Bron. 100 eeuwen schilderen
Mijn aders liggen erg dik gezwollen op mijn handen en vingers. Het is toch geen zomer?
Info:
Het is niet te zeggen wanneer de mens aan een leven na de dood is gaan geloven. Het feit dat de Neanderthalers de gezichten van hun doden met verf beschilderden kan men aannemen als een laatste eerbewijs aan de overledene die afscheid moest nemen van zijn stam.
Men heeft het vermoeden dat de Neanderthalers in een voortgezet leven geloofden. Bij alle latere beschavingen was het mooi maken van de lijken een daad die beslist samen hing met een geloof in een leven na de dood.
Dat de Prehistorische mens, althans in bepaalde stammen, een onderscheid maakte tussen het
lichaam en de geest, mag blijken uit het feit dat er lichamen gevonden zijn die verbrand waren, maar waarbij desondanks allerlei voorwerpen en sieraden meebegraven waren.
Ze geloofden in een leven van de onstoffelijke ziel, waarbij de voorwerpen van pas zouden komen. De oudere volkeren verfden zieke lichaamsdelen met plantaardige verven en olie om lichaamsdelen op deze wijze te laten herstellen. Vermoedelijk waren ze al op de hoogte van de Asymmetrie ze verfden de gezichtshelften.
Bron. De oorsprong van onze beschaving.
7000 jaar wereldgeschiedenis.
Bron. 100 eeuwen schilderen
Dag 322 Vergeetput
De eerste tekenen van verval laten zich merken. Ik heb het 9 dagen redelijk gehad. Daarin duidelijk meerdere momenten waarin de batterijen van hoop zich hebben kunnen opladen.
Volgende keer vraag ik iemand me te filmen want ME/CVS is een vergeetput. Je weet niet meer hoe het voelt om te leven.
Info:
Zenuwsignaal is geluidsgolf.
Kan het zijn dat twee Nobelprijswinnaars en de hele biologische wetenschap 55 jaar lang verkeerd hebben begrepen waar zenuwsignalen uit bestaan?
Oude theorie: spanningsverschil geeft signaal.
Volgens twee onderzoekers aan de Universiteit van Kopenhagen zijn zenuwimpulsen geen electrische signalen maar geluidsgolven die zich via het zenuwstelsel voortplanten. Met deze theorie wordt de verdovende werking van narcose voor het eerst verklaard.
Een controversiéle theorie misschien maar na aanvankelijke scepsis nemen steeds meer artsen en biologen haar serieus. In alle studieboeken staat dat zenuwen communiceren door een elektrisch spanningsverschil dat zich door de zenuwen voortplant. Tot deze conclusie kwamen de Britse artsen Alan Lloyd Hodgkin en Andrew F. Huxley al in 1952.
Hun ontdekking gaf toen eindelijk een verklaring voor een van de elementaire fysiologische mechanismen bij mens en dier. Toch zijn er sinds de doorbraak problemen met dit Hodgkin Huxley model, en wetenschappers zijn voortdurend bezig om de theorie zo aan te passen dat deze overeenkomt met hun eigen onderzoeksresultaten.
Nu beweren de fysici Thomas Heimburg en Andrew Jackson ronduit dat de theorie niet klopt. De electrische signalen zouden geen boodschappen sturen, ze zijn slechts een bijproduct van het echte zenuwsignaal, een geluidsgolf.
Volgende keer vraag ik iemand me te filmen want ME/CVS is een vergeetput. Je weet niet meer hoe het voelt om te leven.
Info:
Zenuwsignaal is geluidsgolf.
Kan het zijn dat twee Nobelprijswinnaars en de hele biologische wetenschap 55 jaar lang verkeerd hebben begrepen waar zenuwsignalen uit bestaan?
Oude theorie: spanningsverschil geeft signaal.
Volgens twee onderzoekers aan de Universiteit van Kopenhagen zijn zenuwimpulsen geen electrische signalen maar geluidsgolven die zich via het zenuwstelsel voortplanten. Met deze theorie wordt de verdovende werking van narcose voor het eerst verklaard.
Een controversiéle theorie misschien maar na aanvankelijke scepsis nemen steeds meer artsen en biologen haar serieus. In alle studieboeken staat dat zenuwen communiceren door een elektrisch spanningsverschil dat zich door de zenuwen voortplant. Tot deze conclusie kwamen de Britse artsen Alan Lloyd Hodgkin en Andrew F. Huxley al in 1952.
Hun ontdekking gaf toen eindelijk een verklaring voor een van de elementaire fysiologische mechanismen bij mens en dier. Toch zijn er sinds de doorbraak problemen met dit Hodgkin Huxley model, en wetenschappers zijn voortdurend bezig om de theorie zo aan te passen dat deze overeenkomt met hun eigen onderzoeksresultaten.
Nu beweren de fysici Thomas Heimburg en Andrew Jackson ronduit dat de theorie niet klopt. De electrische signalen zouden geen boodschappen sturen, ze zijn slechts een bijproduct van het echte zenuwsignaal, een geluidsgolf.
Dag 321 Slappe lach
Kerstfeest bij oma. Lekker, gezellig, geen onnodige drukte. Oma had alles zo natuurlijk mogelijk bereid. Appeltjes in de oven, ... Na afloop op tijd kunnen "vluchten" naar de bibliotheek van opa. Gelukkig zijn de grootouders niet te ouderwets en mochten de tieners gaan wandelen met vrienden in de wijk.
Weer 9 uren op de been kunnen blijven/zitten. Ook nog de slappe lach gekregen bij het maken van ondergesneeuwde auto's onderweg en van onszelf. Vijf ingebuffelde mannen (ok één vrouw) in zo'n klein autootje op een spekgladde weg.
Info:
Local control of the immune response in the liver.
From experimental observations it is evident that the liver favours the induction of tolerance rather than the induction of immunity.
Thus, these cells probably contribute to hepatic immune surveillance by activation of effector T cells. Antigen-specific T-cell activation is influenced by the local microenvironment.
This microenvironment is characterized by the physiological presence of bacterial constituents such as endotoxin and by the local release of immunosuppressive mediators such as interleukin-10, prostaglandin E2 and transforming growth factor-beta.
Bron: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10807504
Interessant om weten is hoe je die mediators positief kan beïnvloeden ...
Weer 9 uren op de been kunnen blijven/zitten. Ook nog de slappe lach gekregen bij het maken van ondergesneeuwde auto's onderweg en van onszelf. Vijf ingebuffelde mannen (ok één vrouw) in zo'n klein autootje op een spekgladde weg.
Info:
Local control of the immune response in the liver.
From experimental observations it is evident that the liver favours the induction of tolerance rather than the induction of immunity.
Thus, these cells probably contribute to hepatic immune surveillance by activation of effector T cells. Antigen-specific T-cell activation is influenced by the local microenvironment.
This microenvironment is characterized by the physiological presence of bacterial constituents such as endotoxin and by the local release of immunosuppressive mediators such as interleukin-10, prostaglandin E2 and transforming growth factor-beta.
Bron: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10807504
Interessant om weten is hoe je die mediators positief kan beïnvloeden ...
Dag 320 Kerst
Redelijk fris op de been. Heb nochtans veel ondernomen gisteren. De recuperatie is dus goed deze ochtend. Alleen op het middaguur in bed voor enkele uurtjes.
Tegen valavond begon lampje uit te doven maar hubby is zo aardig geweest last minute naar de winkel te rijden. Het bereiden van het kerstmaal heb ik ook maar aan hem overgelaten. Koken doet ie de afgelopen twee jaar toch zo goed al dagelijks.
Info:
Liver sinusoidal endothelial cells are a site of murine cytomegalovirus latency and reactivation.
Latent cytomegalovirus (CMV) is frequently transmitted by organ transplantation, and its reactivation under conditions of immunosuppressive prophylaxis against graft rejection by host-versus-graft disease bears a risk of graft failure due to viral pathogenesis. CMV is the most common cause of infection following liver transplantation.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19535440
Waar zou onze ziekteverwekker zich verstoppen? De dag van mijn leverreiniging afgelopen zomer heb ik een duidelijke opstoot gekregen. Nochtans was ik al een tijdje stabiel. Zou ik het beest "verstoord" hebben in zijn slaap?
Tegen valavond begon lampje uit te doven maar hubby is zo aardig geweest last minute naar de winkel te rijden. Het bereiden van het kerstmaal heb ik ook maar aan hem overgelaten. Koken doet ie de afgelopen twee jaar toch zo goed al dagelijks.
Info:
Liver sinusoidal endothelial cells are a site of murine cytomegalovirus latency and reactivation.
Latent cytomegalovirus (CMV) is frequently transmitted by organ transplantation, and its reactivation under conditions of immunosuppressive prophylaxis against graft rejection by host-versus-graft disease bears a risk of graft failure due to viral pathogenesis. CMV is the most common cause of infection following liver transplantation.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19535440
Waar zou onze ziekteverwekker zich verstoppen? De dag van mijn leverreiniging afgelopen zomer heb ik een duidelijke opstoot gekregen. Nochtans was ik al een tijdje stabiel. Zou ik het beest "verstoord" hebben in zijn slaap?
Dag 319 Berekend
Uitzonderlijk grote fysieke inspanning geleverd. Het lichaam vond het maar zozo. De grote spieren reageren met snelle verzuring. De motor vertraagt en het ziektegevoel stijgt.
Oh, ik verlang zo naar die dag dat ik nog eens lekker uit mijn dak kan gaan. Dansen, springen, zingen, fietsen, lopen, stappen, ... Nu word je steeds weer geconfronteerd met absurde beperkingen.
Info:
De website www.vitamor.com heeft interessante weetjes omtrent vitamines, kruiden, supplementen, ...
Oh, ik verlang zo naar die dag dat ik nog eens lekker uit mijn dak kan gaan. Dansen, springen, zingen, fietsen, lopen, stappen, ... Nu word je steeds weer geconfronteerd met absurde beperkingen.
Info:
De website www.vitamor.com heeft interessante weetjes omtrent vitamines, kruiden, supplementen, ...
Dag 318 Gewoon
Heel de dag op de been dus dat gaat goed na gisteren!
Alleen veel (borrelende) hoofdpijn, pijn op de borstkast, stekende oksels, de darmen die protesteren, ... Maar dat zijn we inmiddels gewoon.
Info:
Bewijs stapelt zich op dat aantoont dat veel chemische stoffen ernstige ziekten kunnen veroorzaken, die dan doorgegeven kunnen worden aan onze kinderen en kleinkinderen.
Dit noemt met epigenetica.
Nieuw bewijs stroomt binnen dat suggereert dat veel nieuwe chemicaliën schadelijker zijn dan voordien gedacht werd. Gedurende de jaren 1990, kwam het als een verrassing dat veel industriële chemicaliën de hormoonsystemen van veel soorten kunnen beïnvloeden.
Hormonen zijn chemicaliën die circuleren in de bloedsomloop aan zeer lage niveau's (parts per billion, en in sommige gevallen parts per trillion), en werken als schakelaars om lichamelijke funkties af en aan te zetten. Van het ogenblik van de conceptie doorheen de rest van het leven, worden onze groei, onze ontwikkeling en zelfs veel soorten van gedrag gecontrolleerd door hormonen.
Nieuw bewijs stapelt zich op dat aantoont dat sommige van deze hormoon-gerelateerde veranderingen doorgegeven kunnen worden van de ene generatie naar de volgende door een mechanisme dat nog weinig begrepen blijft, epigenitica genoemd.
... “Een menselijke analogie zou zijn dat als uw grootmoeder blootgesteld was aan een omgevingstoxicant halfverwege de zwangerschap, u een ziektetoestand zou kunnen ontwikkelen niettegenstaande u nooit directe blootstelling had, en u zou het kunnen doorgeven aan uw achter-kleinkinderen.”, zei Skinner.
... Gemiddeld worden er elk jaar 1800 nieuwe chemicaliën geregistreerd bij de federale overheid (VS) en 750 daarvan vinden hun weg in produkten, allemaal met nauwelijks enig onderzoek voor effecten op gezondheid en milieu.
Bron: http://users.telenet.be/myprojects/MCS/montague.html
Hoeveel zijn er dat dus binnen 10 jaar?
Alleen veel (borrelende) hoofdpijn, pijn op de borstkast, stekende oksels, de darmen die protesteren, ... Maar dat zijn we inmiddels gewoon.
Info:
Bewijs stapelt zich op dat aantoont dat veel chemische stoffen ernstige ziekten kunnen veroorzaken, die dan doorgegeven kunnen worden aan onze kinderen en kleinkinderen.
Dit noemt met epigenetica.
Nieuw bewijs stroomt binnen dat suggereert dat veel nieuwe chemicaliën schadelijker zijn dan voordien gedacht werd. Gedurende de jaren 1990, kwam het als een verrassing dat veel industriële chemicaliën de hormoonsystemen van veel soorten kunnen beïnvloeden.
Hormonen zijn chemicaliën die circuleren in de bloedsomloop aan zeer lage niveau's (parts per billion, en in sommige gevallen parts per trillion), en werken als schakelaars om lichamelijke funkties af en aan te zetten. Van het ogenblik van de conceptie doorheen de rest van het leven, worden onze groei, onze ontwikkeling en zelfs veel soorten van gedrag gecontrolleerd door hormonen.
Nieuw bewijs stapelt zich op dat aantoont dat sommige van deze hormoon-gerelateerde veranderingen doorgegeven kunnen worden van de ene generatie naar de volgende door een mechanisme dat nog weinig begrepen blijft, epigenitica genoemd.
... “Een menselijke analogie zou zijn dat als uw grootmoeder blootgesteld was aan een omgevingstoxicant halfverwege de zwangerschap, u een ziektetoestand zou kunnen ontwikkelen niettegenstaande u nooit directe blootstelling had, en u zou het kunnen doorgeven aan uw achter-kleinkinderen.”, zei Skinner.
... Gemiddeld worden er elk jaar 1800 nieuwe chemicaliën geregistreerd bij de federale overheid (VS) en 750 daarvan vinden hun weg in produkten, allemaal met nauwelijks enig onderzoek voor effecten op gezondheid en milieu.
Bron: http://users.telenet.be/myprojects/MCS/montague.html
Hoeveel zijn er dat dus binnen 10 jaar?
Dag 317 Mijlpaal
Geen fysieke post-exertionele malaise zoals een week geleden nog even het geval was. In mijn enthousiasme toen nog vergeten even temperatuursverhoging te vermelden exact 24 uur na mijn uitspattingen.
Deze keer blijft het bij verzuurde beenspieren, pijnlijk haar, pijn op de borstkast en wat extra hoofdpijn. Opvallend is dat mijn dyslexie evenredig verdwijnt met de verbetering van de fysieke conditie. Ter info, deze heb ik pas sinds enkele jaren.
Vandaag ga ik voor de tweede ronde kerstcadeaus kopen. De combinatie van het hels kabaal van de kerstliedjes in de winkel en de felle kleuren van de marchandise in de eindeloze rekken, blijken nog net te ingewikkeld om geïnterpreteerd te kunnen worden.
Een vriendelijke verkoper draait prompt de volumeknop naar beneden als ik hem duidelijk maak dat de luide muziek mijn mogelijkheden om na te denken beperkt.
Hij haalt alle spullen op mijn lijstje uit de rekken. De kassa wacht geduldig. Ik tel mijn stappen niet meer. Ik ben me bewust van elke stap.
Vijftig weken geleden kwam ik voor het eerst weer uit bed na 14 maanden. Die stap was een mijlpaal. Deze is de volgende.
Vijf dagen goed nu waarvan twee dagen een hele dag (11 uur) op de been en drie maal een halve (min 6u) dag.
Een maand geleden was dat nog gemiddeld 3-7 uur per dag verspreid over een hele dag.
Als je LDN neemt, gebeuren er meerdere processen. Er wordt beta-endorfine aangemaakt. Dat leidt tot een nieuw evenwicht in je lichaam. Daar krijg je een euforisch gevoel van. Eenmaal je lichaam gewoon is geraakt aan dat evenwicht, verdwijnt dat weer.
Dan komt de tijd dat de zwaardere verschuivingen zich gaan plaatsvinden. Je hersenen hebben nieuwe capaciteit gekregen onder de vorm van receptoren. Die zorgen ervoor dat je lichaam beter wordt aangestuurd.
Cortisol, neurotransmitters, cytokines, verschuiving Th2 =>Th1 balans, ... worden in evenwicht gebracht en dit brengt gaat niet zonder slag of stoot. Fysieke belasting en emotionaliteit worden je metgezel.
Als je door het eerste moeilijke stuk heengeraakt, begint de zon door de wolken te schijnen.
Deze keer blijft het bij verzuurde beenspieren, pijnlijk haar, pijn op de borstkast en wat extra hoofdpijn. Opvallend is dat mijn dyslexie evenredig verdwijnt met de verbetering van de fysieke conditie. Ter info, deze heb ik pas sinds enkele jaren.
Vandaag ga ik voor de tweede ronde kerstcadeaus kopen. De combinatie van het hels kabaal van de kerstliedjes in de winkel en de felle kleuren van de marchandise in de eindeloze rekken, blijken nog net te ingewikkeld om geïnterpreteerd te kunnen worden.
Een vriendelijke verkoper draait prompt de volumeknop naar beneden als ik hem duidelijk maak dat de luide muziek mijn mogelijkheden om na te denken beperkt.
Hij haalt alle spullen op mijn lijstje uit de rekken. De kassa wacht geduldig. Ik tel mijn stappen niet meer. Ik ben me bewust van elke stap.
Vijftig weken geleden kwam ik voor het eerst weer uit bed na 14 maanden. Die stap was een mijlpaal. Deze is de volgende.
Vijf dagen goed nu waarvan twee dagen een hele dag (11 uur) op de been en drie maal een halve (min 6u) dag.
Een maand geleden was dat nog gemiddeld 3-7 uur per dag verspreid over een hele dag.
Als je LDN neemt, gebeuren er meerdere processen. Er wordt beta-endorfine aangemaakt. Dat leidt tot een nieuw evenwicht in je lichaam. Daar krijg je een euforisch gevoel van. Eenmaal je lichaam gewoon is geraakt aan dat evenwicht, verdwijnt dat weer.
Dan komt de tijd dat de zwaardere verschuivingen zich gaan plaatsvinden. Je hersenen hebben nieuwe capaciteit gekregen onder de vorm van receptoren. Die zorgen ervoor dat je lichaam beter wordt aangestuurd.
Cortisol, neurotransmitters, cytokines, verschuiving Th2 =>Th1 balans, ... worden in evenwicht gebracht en dit brengt gaat niet zonder slag of stoot. Fysieke belasting en emotionaliteit worden je metgezel.
Als je door het eerste moeilijke stuk heengeraakt, begint de zon door de wolken te schijnen.
Dag 316 Pakjes
Vuurproef: ik ga kerstcadeaus kopen voor de kinderen en hubby. Niet in een drukke stad. Gewoon in het dorp vlakbij. Het wordt rijden, parkeren, zoeken, aanschuiven, stappen, andere winkel, zware zak inmiddels ... maar het gaat redelijk. Alleen dringend plaspauze. Ben niet gewoon zolang op stap te zijn!
Ettelijke uren later pas terug op weg naar huis. Mijn beenspieren zijn duidelijk aan het verzuren. De stoel van de auto gaat achteruit in een poging mijn benen te strekken.
De druk op de borstkast neemt toe, mijn haar doet pijn en mijn oksels steken maar ondanks dat, blijf ik mooi overeind. De elektriciteit blijft in mijn lichaam. Geen verzengend smeulend ziekte-gevoel.
Een hongerige maag herinnert me eraan extra calorieën op te slaan. Honger! Trek! Zin in lekkere dingen. Dat is nog eens een goed gevoel.
Mijn voorraad glutenvrije koeken gaat eraan. Dat is voedsel voor miljonairs. Ik word er wel beter van ... en de verkoper ervan ook.
Info:
De thymusklier is een van de belangrijkste organen in ons afweersysteem. Een belangrijk deel van de lymfocyten, de zogenaamde "T-lymfocyten"(T van Thymus) worden er "rijp". Daarbij speelt de thymus ook een essentiële rol bij de aanmaak van "geheugencellen" die het recept onthouden hoe de afweerstoffen tegen doorgemaakte ziekten moeten worden aangemaakt.
Waarom dit zo belangrijke orgaan vaak verschrompelt bij de volwassene is niet altijd duidelijk. Wat we weten is dat tekorten aan bepaalde mineralen en vitaminen, langdurige stress, bestralingen, zware metalen, hormonale stoornissen en langdurige inname van "klassieke" medicamenten (cortisone in het bijzonder) de verschrompeling in de hand werken.
Deze verschrompeling heeft een permanente verzwakking van onze afweer tot gevolg en opent de weg naar andere ziekten.
Ettelijke uren later pas terug op weg naar huis. Mijn beenspieren zijn duidelijk aan het verzuren. De stoel van de auto gaat achteruit in een poging mijn benen te strekken.
De druk op de borstkast neemt toe, mijn haar doet pijn en mijn oksels steken maar ondanks dat, blijf ik mooi overeind. De elektriciteit blijft in mijn lichaam. Geen verzengend smeulend ziekte-gevoel.
Een hongerige maag herinnert me eraan extra calorieën op te slaan. Honger! Trek! Zin in lekkere dingen. Dat is nog eens een goed gevoel.
Mijn voorraad glutenvrije koeken gaat eraan. Dat is voedsel voor miljonairs. Ik word er wel beter van ... en de verkoper ervan ook.
Info:
De thymusklier is een van de belangrijkste organen in ons afweersysteem. Een belangrijk deel van de lymfocyten, de zogenaamde "T-lymfocyten"(T van Thymus) worden er "rijp". Daarbij speelt de thymus ook een essentiële rol bij de aanmaak van "geheugencellen" die het recept onthouden hoe de afweerstoffen tegen doorgemaakte ziekten moeten worden aangemaakt.
Waarom dit zo belangrijke orgaan vaak verschrompelt bij de volwassene is niet altijd duidelijk. Wat we weten is dat tekorten aan bepaalde mineralen en vitaminen, langdurige stress, bestralingen, zware metalen, hormonale stoornissen en langdurige inname van "klassieke" medicamenten (cortisone in het bijzonder) de verschrompeling in de hand werken.
Deze verschrompeling heeft een permanente verzwakking van onze afweer tot gevolg en opent de weg naar andere ziekten.
Abonneren op:
Posts (Atom)