Gelukkig, het is weg. Even spoorloos als het is opgekomen, ben ik verlost van die nare gedachten die me haast in de afgrond sleurden. In die momenten ben je niet vatbaar voor rede, leef je op een andere golflengte. Je wil maar één ding, dat dat gevoel zo snel mogelijk voorbij is. En voor jezelf ten allen prijze zorgen dat je niet alleen bent of blijft.
De telefoon puilt inmiddels uit van de berichtjes. Blijkbaar is een collega in het buitenland nog niet op de hoogte van mijn ontslag. Hij wenst me een spoedig herstel en hoopt me snel terug te zien. Zo zie je maar wat een oprecht kaartje ter attentie van een promotie in het verleden als effect op een mens blijft hebben. Ze vergeten het nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten