Ben het leven plots moe. Apatisch sleep ik me door de dag. De rit is duidelijk naar beneden sinds enkele dagen. Men had me verwittigd. Als men proeft van enkele dagen beterschap, is een terugslag bittere werkelijkheid.
Dit gaat verder, de vreemdste gedachten flitsen door mijn hoofd. Vandaag wordt de laatste dag van mijn leven. Ik roep God op me te komen halen. Er een einde aan te maken. En terwijl ik daar zo innerlijk smeek in mijn bed, valt plots een rugzak om naast mijn kast. Zou men mij horen?
De uitputting overvalt me en ontvoert me gedurende meerdere uren. Het is alweer donker als ik wakker wordt. Iedereen heeft inmiddels het huis verlaten. Ik neem een douche. Als ik doodga vanavond, zal ik fris en gewassen zijn. Een bloemenboeket fleurt beneden de tafel op. "Liefste mama, ik hoop met heel mijn hart dat je snel beter wordt ..."
Hubby komt naar huis met de jongste voor het het eten. Laatste dag van het jaar. Hij wil gaan feesten en ik wil niet alleen blijven. Een laatste ruzie, een laatste verwijt. Hij opent de deur van zijn hart en nodigt me uit samen televisie te komen kijken. De jongste kan niet slapen en komt erbij zitten. Een komisch duo verdrijft in de nacht mijn zwarte gedachten.
Misschien toch een gevolg van 24 uur zonder LDN? Ik herken dit helemaal niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten