Geradbraakt, strompelend, gloeiend, ... elke vezel deed pijn pijn pijn toen ik gisteravond slapen ging. Als een oud vrouwtje één voetje voor het andere.
Toch de schade beperkt weten te houden met een groot glas Alkala N tegen de extra verzuring, de extra vitamine C die het gif afvoeren en de vrije radicalen te weer gaan, de extra NAC om de mitochondrieën draaiende te houden. En ditmaal dacht ik, ik verhoog ook de LDN nogmaals met 0,0625 naar 1,125 mg.
Zo kwam ik dus uit mijn bed, slechts half geradbraakt en met de opdracht naar de judo te rijden met de jongste. Een vriendin wilde tijdens dat uurtje samen even naar het warenhuis om de hoek. "Ja tuurlijk, kan ik niet weigeren, de katten hebben toch kattenbakvulling nodig." Ze moest eens weten dat ik zelden boodschappen doe. Energy management!
Na de judo gaan we zoals steeds thee bij haar thuis drinken. Kunnen de kinderen nog even spelen en wij bijkletsen. Mijn systeem heeft het even begeven. Ben niet meer wakkergeworden voor drie uur 's middags.
Echter daarna wonderbaarlijk fris naar huis kunnen rijden. Dat ging zo goed dat ik zelfs in de sneeuw tot aan een bricowinkel ben gereden. Dat stond al een jaar op mijn lijst "to do". Met deze ziekte wordt elke klus een lange termijn opdracht.
Het klussen zelf, dat zal moeten wachten tot de volgende LDN verhoging!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten