Van hetzelfde laken een broek. Vandaag ook heel duidelijk last van mijn ogen. Heel mijn leven haarscherp gezien. Behalve dan 's nachts. Dat is altijd vervelend geweest. Ik zie de afstanden anders, kan ze dan niet meer inschatten zoals het hoort.
Met het ziekzijn, werd dat versterkt. Ik kon geen verkeerssituatie meer inschatten op meer dan 50 meter. Geen enkele fietser was dan veilig in mijn buurt. Auto's voor mij ook niet. Landschappen veranderen in tekenfilms na een tiental minuten. Benzine tanken verergert het fenomeen. Lang leve de chemische intoleranties. Parkeren in een ondergrondse parking of garagebox blijkt een huzarenstuk te zijn geworden. Zelfs de pinker weet ik niet meer te vinden.
Vandaag leek het alsof ik door een slecht afgestelde verrekijker keek. Af en toe werd er dan aan gedraaid. Het beeld werd wazig, dan weer kleiner, dan weer groter. Ik wrijf nog eens in mijn ogen. Zo schiet dat niet op.
Je kan nauwelijks lezen. Gelukkig zijn er nog de sneeuwvlokjes om naar te kijken.
Heb mijn bed enkel verlaten voor de noodzakelijke calorieënbommen. Spieren hebben eiwitten nodig om niet helemaal weg te smelten zonder beweging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten