De jongste gaat naar een vriendje. Uitgerekend de mama die mij indertijd heeft gezegd dat ik ME/CVS had. Toen kon ik reeds maandenlang de trap niet meer op naar de kleuterklas of met moeite.
Zelf is ze in behandeling bij DML en fel verbeterd maar nu even gestopt. Na een reeks bekende AB kuren is ze met een zware penicilline allergie opgenomen geweest. Dat was een behoorlijke klap voor haar lichaam waar ze meerdere weken van heeft moeten bekomen. Teveel antibiotica op te korte tijd was het verdict.
Zo zit ik ruim een uur op de stoel, haar 8-jarig dochtertje tokkelt een tijdje genadeloos op de piano maar ik kan me blijven concentreren.
Een hele week al, zet ik de radio aan in de auto als ik naar school rijd en luister gericht naar muziek. Vroeger was het heel af en toe en moest het stilletjes, dezer dagen durf ik hem al eens luider zetten. Wat spelen ze leuke dansmuziek. Ik word er helemaal vrolijk van. Mijn brein kan het weer verwerken. Wie weet loop ik twee jaar achter in de hitparade.
Tot het dochtertje de stuiterbal bovenhaalt, toen heb ik ingegrepen. Sorry young lady, ik zie je graag maar dat soort aandachttrekkerij gaat me te ver. Toon me liever die prachtige tekeningen van je!
Toch maar weer drie uur geslapen en een gekke droom gehad. Het leek of ik stervende was, mijn lichaam werd stijf en zoals in de Green Mile ontsnapte een massa belletjes ziektemakers mijn lichaam via mijn mond. Ik zweefde over een grastapijt en 3 soorten bloemen (rood, roos, wit) waaiden als door de wind rond me heen en vormden een groot hart om me heen. Toen werd ik beter.
Tegen de avond extra moe ondanks mijn uren slaap en het niet verlaten van mijn bed. Eergisteren de dosis LDN verhoogd. 1 gram nu. Ik vermoed dat ik dat voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten