Na 2,5 jaar heb ik mijn zin gekregen. Mijn oudste zoon is bereid een lapje grond om te ploegen met een tuinfrees. Straks hoef ik maar zaadjes te strooien en de grond tussen mijn blote tenen te voelen. Deze lente ben ik in staat om met de auto te rijden.
Het aanschuiven in het verhuurcentrum tussen de kerels in blauw werkpak valt tegen. Mijn hartslag klimt na een tijdje boven de 90. Nergens een stoel te bespeuren. De tuinfrees weegt 65 kg en de verhuurder weigert hulp bij het inladen in de mini-auto.
De andere blauwe werkpakken lachen me breed toe maar geen helpende handen. Het lukt de zoon toch en met een open kofferdeksel rijd ik gelukkig naar huis. De radio draait The Wall van Pink Floyd. Ik pink een traan weg. Zoveel gedaan op anderhalf uur en nu kunnen luisteren naar muziek. Straks groeien er groenten in mijn tuintje. Een overwinning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten