De overuren aan mentale inspanning beginnen hun vruchten af te werpen. Er groeien bloemkolen van klieren onder de oksels. De nevel hangt deze ochtend nog in mijn hoofd en mijn computer vertoont ook inspanningsintolerantie. Hij vertraagt aanzienlijk. Even later verschijnt het symbooltje dat het virtuele geheugen te beperkt is.
Tiens, dat klinkt een beetje zoals bij mij. Er zit maar een ding op. De boel scannen en dan alle overbodige rommel deleten. Ah, konden wij dat ook maar doen. Met een eenvoudige klik onze body screenen en alle ziektemakers verwijderen, fragmenteren en voor de eeuwigheid in de virtuele vuilbak gooien. Een uurtje later is de laptop weer up en running. Een medische revolutie ligt hopelijk in de creatieve kronkels van een briljante wetenschapper. Er is nog toekomst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten