Stralend weer voor een lenteschoonmaak. Als dat lijf nu eens mee wilde werken, was die rommel in de schuur op een weekend de deur uit. Nu kan je er amper een voet binnenzetten. De conditie was de afgelopen week afschuwelijk maar sinds gisteren lijkt het spook in de nacht verdwenen. Ik breek me er het hoofd niet meer over. Het is eigen aan een virale aandoening, it comes and it goes. Dus het is even weg.
De schuur gaat er (deels) aan vandaag. Met trage bewegingen verplaats ik houten plankjes, tuingerief, dozen prullaria, ... tot hubby anderhalf uur later komt kijken en beslist mee te werken. Tegen dan sta ik verstijfd en in total slow motion aan te geven wat in de vuilbak moet en wat niet. Delegeren gaat me goed af. Zo gaat die schuur nog opgeruimd geraken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten