Gisteravond de dosis low dose naltrexone verhoogd met 0,25 mg oftewel 1 druppel. Een wandelende pyama bewoont dit huis. De grote spiegel in de inkom verraadt een verouderde schim. Een vriendin heeft gelijk, de ziekte heeft haar sporen achtergelaten. Al die dure specialisten zijn een pak rijker geworden, de ME/CVS wetenschap staat nog even ver, en wij patienten leveren in.
Er is één voordeel aan chronisch ziek zijn, het leven krijgt ondanks alles een veel ruimere dimensie. Zo krijg ik een email van een oude bekende die me vroeg hoe het me ging. We hadden elkaar al zeker 10 jaar niet meer gesproken. Na een korte schets van de situatie, ontving ik de wereldvreemde reactie dat “Hij blij was dat alles dus goed met me ging, ik een straffe madame was en dat ik nog veel fun in het leven moest blijven hebben.”
Kan ik niet meer genieten van het leven of heeft die kerel nu niets begrepen van het leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten