Redelijke conditie zolang ik blijf zitten. Een uur op een harde bank in de judo zaal is nefast voor mijn magere billen. Het spektakel daarentegen geweldig. Een overjarige kalende judoleraar met de souplesse van een zesjarige.
Deze namiddag is het sportdag op school maar zo ver geraak ik niet. De jongste huilt diep ongelukkig op de zetel. Ik loop zo traag als een slak en voel me echt niet goed. Als ik nu naar buiten ga, geraak ik straks niet meer thuis. Elke beweging zet mijn immuunsysteem in actie. Dit is survival of the fittest strategy.
Mijn keel zit dezer dagen dichtgeschroefd door een onzichtbare hand. Geen tekort aan lucht maar het gevoel dat er iets te groot in mijn hals zit. Zeer nare gewaarwording. Hoe verder de dag vordert, hoe meer moeite het bovendien me kost om te spreken. Weer iets nieuws aan het lijstje van symptomen.
Tegen 18 uur ben ik liggend bijgetankt van mijn ochtendrit naar de judoles en beslis last minute nog naar de afsluiting van de sportdag te gaan. Net op tijd voor de jongste om van de laatste hotdogs te smullen.
Hubby bericht dat hij laat thuis zal komen. Smoesjes ala treinen rijden onregelmatig, les duurde langer, ... Hij komt beter thuis als ik reeds slaap want anders draai ik hém nog eens in de soep.
Als ik zou ophouden met verwachtingen te koesteren dat hubby taken zoals koken op zich zou nemen aan einde van de dag, dan hadden we deze discussie niet. Echter, mijn lijf functioneert ook niet meer op einde van de dag. Aan wie moet ik het dan vragen?
Te moe om nog iets deftig te koken. Uit gemakzucht (lees vermoeidheid) neem ik een pak noedels want dat kookt snel en makkelijk. Dat zal ik later die nacht bekopen met ergste darmkrampen. Ik wist niet dat we zoveel darmen hadden ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten