Ik heb in september een afspraak staan bij een zeer goede
orthomoleculaire arts. Lange wachtlijst maar we hebben tijd nietwaar
grrr.
Ondertussen zijn mijn pubers een weekje op sportkamp (alpinisme) en heb
ik van de rust in huis gebruik gemaakt om mijn verzekeringspapieren
allemaal in orde te brengen. Niet dat dat veel voorstelt, alles in een
map steken maar met deze ziekte wordt alles een uitdaging. Voor de ene
is dat een berg beklimmen, voor de andere papieren opruimen.
Eergisteren mijn testament eens opnieuw geschreven, wat mijn voorkeur
voor begrafenis is, geheime bankrekeningen in het buitenland waar mijn
illegaal fortuin op geparkeerd staat en paswoorden opgeschreven, dat
soort zaken. Allemaal netjes in een paar envelopen gedaan en mijn moeder
eens gebeld of ze voorkeur had voor een kast of iets anders in huis. Ze
kon er niet met lachen.
Na vier dagen ben ik voor het eerst weer wat mobiel en heb ik onder het
goedkeurend oog van de buurman de haag van de voortuin wat bijgesnoeid.
Onze voordeur was haast onbereikbaar geworden en een verkeerde opmerking
("Wat is hier de bedoeling van?") van de papa van een vriendje van de
jongste was de druppel.
Dat mijn hart wellicht 200 klopte tijdens de klus en ik mijn vork niet
meer tot aan mijn mond krijg, zullen we er maar bijnemen. Mensen geraken
weer zonder kleerscheuren tot aan de voordeur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten