Het gaat gelukkig beter vandaag. Geen zandzakken mee te sleuren. Geen olifant die op mijn borstkast zit. Geen baseballbat dat op mijn hoofd heeft geslagen.
De jongste gaat naar de kinderopvang. Hij vindt het niet zo leuk, is liever thuis ... maar ik verdraag geen mensen om me heen. Zelfs mijn eigen kinderen niet.
Al was het maar omdat de televisie dan opgaat. Het lijkt wel of al die programma's worden ingesproken door 5 dezelfde mensen. Om nog maar te zwijgen van de lachknop die om de haverklap wordt ingedrukt bij de soapseries.
Gewoon stilte vandaag. Uitbollen van de crash gisteren. Langzaam terug in het ritme komen. Het lijf is nog extra pijnlijk, stram en stijf. We stretchen extra om wat soepeler te worden.
Ik draai een wasmachine en vergeet het op te hangen. Zo gaat die berg was nooit weggeraken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten