Het gaat helemaal niet vooruit vandaag. De immer aanwezige olifant op mijn borstkast heeft zich uitgebreid tot een kudde olifanten. De vette hoest is wel iets afgenomen. Mijn vervormde stem geeft de me allures van Katrien Duck. Het lukt me niet overeind te blijven in bed vandaag. Ik heb last van een mega-ligneiging.
De 48 uur AB gebruik zijn om. Er is wel verbetering maar het huilen staat me nog steeds nader bij dan het lachen. Dit is geen leven. Oma mag bloed komen prikken. Misschien heeft de huisarts morgen ander advies.
Bloeduitslag is binnen. De dokter van wacht meldt dat het bloed "normaal" is. Zelfs geen verhoging van witte bloedcellen. Ze kunnen het hier haast niet geloven.
Ik wil stoppen met dit leven ... sorry ben het ziekzijn en de pijn spuugzat. Dat moet hier niet te lang meer duren. Ik ga er geen einde aan maken, versta me niet verkeerd. Mijn huis is niet verzekerd. Dat is mijn beste levensverzekering. Ik zou mijn gezin in de problemen steken.
De griep en bronchitis gedragen zich als hooligans in mijn ME lijf. Respectloos en luidruchtig laten ze een spoor van vernieling na. Soms - zoals nu - vraag ik me af waar doe ik het nog voor? Er komt geen einde aan de lijdensweg. Ik heb moeite om de schoonheid van het leven te zien. De confrontatie met dit slechtwerkende lijf is alomtegenwoordig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten