Eén van de pubers heeft griep. Met een vette hoest ligt hij koortsig op de bank. Zelfs de tv kan hem niet bekoren ditmaal. Een warme chocomelk en een dafalgan vormen zijn ontbijt.
Een dekentje dat al jaren dienst doet voor mama, heeft een andere patient gevonden. Zijn lange benen zijn loodzwaar en de kleine jongen van weleer, ligt als een grote zieke baby dra weer in dromenland.
Ik ben als de dood dat ik het ook krijg. Alle gewoontes die je hebt aangekweekt om een eventuele besmetting van ME/CVS niet door te geven aan je familie, komt nu als een boemerang terug in het gezicht. Zouden zij zich ook zo voelen bij mij?
Een nieuwe ontsteking kan ik missen als kiespijn. En de rust die ik hoopte te hebben na de Kerstvakantie verschuift weer. Ik merk dat ik op mijn reserves begin te teren. Zelfs alle dagen een huishouden runnen, is teveel. Het is te vroeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten