De solden zijn nu al drie jaar op rij aan mijn neus voorbij gegaan. In 2007 mijn eerste crash en ziekenhuisopname, een jaar later nog steeds op apegapen tussen het werk door en in 2009 nauwelijks mijn bed uit geweest.
Mijn garderobe is hopeloos gedemodeerd en te groot, de kinderen zijn al lang uit hun kleren gegroeid. Met het hedendaagse beperkte budget komen koopjes best van pas om basisstukken aan te kopen.
Oma geeft me een vitamine B12 spuitje voor wat extra energie. Om onnodige prikkels te vermijden rij ik naar een rustig straatje in Antwerpen.
De auto gaat in de ondergrondse parking. Het loopt bijna mis. Ik overweeg om de parkeerwachter te vragen de auto te parkeren. Niet flauw doen.
Getoeter achter me. Concentreren en zo dicht mogelijk bij de lift parkeren. Hoe minder stappen, hoe beter!
Geen enkel kleedje of t-shirt lijkt me te staan. Ik kan niet nadenken met die muziek en al dat volk om me heen. Na 4 boetieks geef ik het op. Niks gezellig winkelen.
Een verkoper ziet de wanhoop op mijn gezicht, zoekt vervolgens 2 broeken plus een t-shirt voor mij, drie t-shirts en een short voor mijn 2e puber uit de rekken. Alles is leuk van snit en kleur. Ik hoef maar af te rekenen.
Mijn hoofd doet nog steeds behoorlijk pijn en maak de bedenking dat er niet veel nodig is om levenskwaliteit te verminderen in een mensenleven. Pijn alleen al vreet je vanbinnen levend op.
Mijn humeur is beneden alle peil als ik thuiskom. Ik ben o.p.
De wekker zet ik om 15u55. Dat geeft me vijf minuten om de jongste in de kinderopvang te gaan halen. Elke minuut recuperatie telt.
Ik krijg een email van een duitse ex-collega: "Hoe vul jij je dag?"
Misschien beantwoord ik die volgende week wel eens als ik bijgetankt ben. Een parttime leven is moeilijk uit te leggen aan gezonde mensen/leeftijdsgenoten.
Hebben ze als eens onderzocht hoe je door een neurologische ziekte van extraverte persoonlijkheid toch naar introverte neigingen kunt neigen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten