Zoonlief gaat met vrienden naar een festival en beweert 4 dagen op cornflakes en 2 bakken bier te kunnen overleven. "Het heeft geen zin om eten mee te nemen, alles wordt toch slecht met deze warme temperaturen", is zijn uitleg.
Ik krijg nog net geen stuiptrekkingen.
Met de moed der wanhoop zet ik de jongste af bij oma en begeef me naar de dichtstbijzijnde (heb 3 minuten moeten googlen om het goed gegschreven te hebben lol) winkel.
Een stel blikken ravioli, choucroute met worstjes, chili con carne, een tube ketchup en morsterd, voorverpakte broodjes, ontbijtkoeken, ... en een gasstelletje van thuis zullen hem wel op andere ideeën brengen.
Bingo, eenmaal thuis als vliegen op stroop vallen de drie jongens de boodschappen aan. Eindelijk eens lekker eten! roepen ze in koor.
De fut om de andere boodschappen te doen, is er niet meer. Ik slaap een gat in de namiddag. Het is 18u30 als ik wakker word.
Tijd om de jongste te gaan halen bij oma. Koken lukt me niet meer. Hubby komt net thuis en wil best rijden. We beslissen om met ons drietjes samen te gaan eten. De tieners zijn immers bij de vrienden.
Ons eerste etentje buiten sinds jaren.
Ik twijfel voor een portie mossels en ga voor het vispannetje. Alles gaat goed tot halverwege. Maagpijn, felle hoofdpijn, kramp in de darmen, mijn systeem valt stil. Alsof er zand tussen de radertjes is gestrooid. Hubby probeert nog iets te zeggen maar ik hoor nauwelijks wat hij zegt. De donder van het onweer rammelt in mijn hoofd.
Hoog tijd voor jou om naar huis te gaan, zegt ie. Het is 20u15. Hij rekent snel af, gaat de auto halen, parkeert hem voor de deur. In zijn haast om snel huis te zijn, gaat hij sneller/sportiever rijden. Niet doen, maak het niet erger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten