Ik sta op om de jongste zijn ontbijt te verzorgen, ga nog brood kopen voor de pubers en hun vrienden die in huis logeren, en val dan terug in slaap tot 13 uur.
Hubby en de jongens hangen voor de Tour de France, de jongste verveelt zich stierlijk.
Zucht, is de voetbal gedaan, begint het wielrennen. Kijken naar sport legt verbindingen in je hersenen alsof je zelf sport beoefent dus tegen het eind van de vakantie hebben mijn kerels vast gespierde benen en hersenen.
Jammer dat ik geen televisie verdraag. Mijn hersenen slaan tilt van die flikkerende beelden en dat geluid. Ik wil anders best wat bilspieren bijkweken.
De geplande vakantie van hubby met de kids naar Frankrijk is duidelijk van de baan geschoven en ik draai op voor de jongste.
"Wil je nog een spelletje spelen mama?" Leuk, natuurlijk, kan ik niet weigeren, welk spelletje, wie begint er, ... ben op, kan niemand anders eens, mag het daar wat stiller anders kan ik me hier niet concentreren op dit spelletje, heb er geen zin meer in, het lukt me niet, ik snap het niet zo goed, wat staat er op dat plaatje, wie was er aan de beurt, hoeveel kaarten heb ik nog, ...
De overdaad van gisteren vreet aan mijn lijf maar iedereen is gehynotiseerd door de televisie. Zullen we dan maar naar het park gaan?
Gewapend met een kussen en een deken, een fluostift en een paar boeken, begeef ik me naar het dichtstbijzijnde park. Een eenzame bank wordt mijn plekje, in de verte schallen de kinderstemmen.
De gietende regen maakt een dwingend einde aan de pret.
Na een paar uur staan er 10 woorden op mijn blad en twee zinnen. "Je verstand zit voorlopig op slot." zei de geheugenspecialiste. De analogie is treffend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten